Yep! De titel van mijn blog says it all! Over 16 dagen is het precies een jaar geleden dat ik beviel van een prachtige zoon. Het liefste en knapste kind van de wereld uiteraard! Maar daarnaast kreeg ik ook nog iets anders cadeau op 5 mei 2018… een compleet ander lijf! In het begin leek het kwaad geschied! Ik was 16 kilo aangekomen! Hoe dan? Want zo slecht had ik niet geleefd tijdens mijn zwangerschap. Maar goed, het schijnt erbij te horen en mijn lijf is nou eenmaal dol op opslaan. Ik kon in ieder geval niet wachten om die overbodige kilo’s er in sneltreinvaart weer af te krijgen. Die eerste 6 kilo’s gingen er na een aantal maanden met een hoop moeite af… Maar nu, 50 weken later, heb ik alles geprobeerd: gezond eten, nog gezonder eten, minder eten, meer eten, meer sporten, geen koolhydraten eten, minder vet eten… uit pure ellende heb ik twee maanden terug zelfs bloed laten prikken… maar die laatste 10 kilo’s die blijven lekker vastgeplakt aan mijn buik, billen en benen. Wat ik ook doe, ik heb een heus moekelichaam (zoals mijn buurvrouw het zo mooi bij zichzelf noemde). En dit nieuwe lijf hoort niet bij mij. Ik kan er gewoon niet aan wennen!

Frustraties

Is dat frustrerend? Oh hell yeah! Het is een tragisch proces van acceptatie dat al een jaar duurt en maar niet wil komen. Eerst dacht ik nog, als ik stop met de borstvoeding, gaat er vast iets gebeuren. Maar nee, er veranderde niets! Mijn volgende hoop was de ‘9 maanden op, 9 maanden af’ spreuk… maar toen er na die 9 maanden geen verandering kwam in mijn gewicht, hangbuik en broekmaat, begon ik me langzaam te beseffen dat dit wel eens mijn nieuwe lijf voor altijd zou kunnen zijn, OF dat ik gewoon nog heel veel meer geduld moest hebben… wat ik natuurlijk niet heb.

Het is heus niet zo dat ik de hele dag gefrustreerd ben over mijn lijf, maar het zijn de momenten dat ik mezelf zie op een foto en denk ‘jeetje wat een armen’. Of wanneer ik een leuke broek wil kopen en er achter kom dat mijn buik flink in de weg zit, zelfs wanneer ik al een maat groter aantrek dan ik vroeger had. Of wanneer ik een truitje van voor de bevalling uit de kast trek en merk dat deze aan alle kanten trekt. Dat zijn de momenten dat ik echt baal en gewoon heel graag terug wil naar mijn oude lijf. En dus heb ik mijn hoop gevestigd op de volgende mijlpaal in het ontzwangeren: 1 jaar na de bevalling. En dat is om en nabij nu zo een beetje!

Het hele circus uit de kast

Nieuwe ronde, nieuwe kansen! En dus trek ik vrolijk het hele circus weer uit de kast. Ik ben net schoon 2 dagen terug van vakantie en met mijn sportschool coach heb ik afgesproken dat dit een nieuw nulpunt is vanaf waar we gaan meten. Sterker nog, zo meteen ga ik naar haar toe om de hele meting weer te verrichten en een nieuw trainingsschema af te stemmen. In mijn mailbox vond ik mijn oude trainingsschema’s terug van Personal Body Plan. De schema’s die me eerder hebben geholpen om gewicht en vet kwijt te raken. Eens kijken of ze in de tweede ronde weer goede resultaten opleveren.

Komende weken heb ik met name freelance klussen vanuit huis en dat betekent dat ik vrijer ben in mijn tijd om te sporten. Aan de bak dus! ‘S ochtends lekker hardlopen of naar de sportschool voor ik aan mijn werkdag begin. Ook de boodschappen voor deze week zijn groener dan groen. Mijn man zat al weer zuchtend en steunend tegenover me met de lunch ‘ik had al zo’n vermoeden dat je weer extreem gezond zou gaan doen na de vakantie!’. Maar het voelt goed voor mij! Heel goed zelfs. Het enige wat nu nog mis kan gaan is dat mijn hormonen nog steeds niet van plan zijn mijn lichaam terug te geven. Maar goed, you only fail when you stop trying. En dus ga ik voor poging 1000! Kom maar op! Ik houd jullie op de hoogte! En als jij tips hebt, dan zijn die natuurlijk altijd welkom 😉