Gister was het tijd voor het grootste hardloop event van Amsterdam! De Dam tot Damloop! En wie mij al een tijdje volgt, weet misschien dat het al heel lang mijn droom is om deze run te lopen, maar dat het me helaas nog niet gelukt is door een blessure. Een blessure die ik twee jaar geleden een maand voor de Damloop opliep, door mezelf uit te drogen tijdens een training met té warm weer. Een kuitblessure die toch wel erg lang duurde, zorgde ervoor dat ik maandenlang niet kon hardlopen. En toen dat eenmaal weer kon, moest ik dat natuurlijk weer heel rustig, stapje voor stapje opbouwen. De afgelopen twee jaar zag ik de Damloop dus aan mijn neus voorbij gaan… en ondanks dat dit ook dit jaar bijna weer gebeurde, heb ik em dan nu EIN-DE-LIJK gelopen! En wat was dat lekker zeg!

Bijna is niet helemaal

Ik ben nogal een kwakkelmens als het aankomt op mijn gezondheid. De ene keer wordt ik ‘s nachts wakker gehouden door extreme buikpijnen die nog niet te verklaren zijn en dan heb ik weer ontstekingen in mijn rug, griep of extreme verkoudheid. Zeker het afgelopen jaar kan ik zo een aantal kwalen opnoemen die me hebben belemmerd in mijn trainingen. Tel dat op bij mijn matige motivatie… Dat resulteerde is een niet volledig lekker getrainde Esther, een paar weken voor de Dam tot Damloop. Gek eigenlijk als je er over na denkt. Deze race wilde ik al zo lang doen, waarom deed ik er dan niet beter mijn best voor? Joost zal het weten. Zelf heb ik namelijk geen idee.

Maar goed, gelukkig kwam dat besef nog wel redelijk op tijd en had ik nog een paar weken om lange afstanden te trainen. Daarbij viel het me direct op, dat er met mijn conditie niet zo veel mis is, maar dat mijn spieren niet meer gewend zijn aan de lange afstanden belasting. Na mijn 14,2 kilometer van afgelopen zondag, werd ik op dinsdag dus wakker met een ontsteking in mijn rug. Geen drama, ik ben immers meer dan bekend met deze kwaal die een paar keer per jaar mij treitert, maar ook niet handig. Ik was zo stijf als een hark en ook nog eens door mijn dosis ontstekingsremmers heen. Met spoed werd de huisarts dus geraadpleegd en diezelfde avond, kon ik nog beginnen aan mijn ontstekingsremmers. Precies op tijd voor het weekend! Bijna af moeten zeggen, is nog niet helemaal natuurlijk!

Genieten

So far so good! Tot ik op vrijdagmiddag ineens niet lekker werd en mijn buik helemaal van slag was. Diaree (laten we het beestje gewoon bij zijn naam noemen) is het laatste dat ik kon gebruiken. Zeker aangezien mijn darmen toch al altijd zo lekker meewerken tijdens lange afstanden (NOT!). Ik voelde me verder overigens prima, maar aangezien het ‘probleempje’ niet echt minder werd, moest ik ook nog aan de Imodium. En dus stond ik gistermiddag wat gespannen aan de start. Ging het wel lukken? Stonden er wel voldoende dixies langs het parcours? Geloof me, ik heb ze allemaal gezien, maar gelukkig niet van binnen! Zowel mijn ontstekingsremmers als de Imodium hebben zich aan hun taak gehouden en dus was het nu dan echt zo ver!! Ik liep mijn lang gewilde Dam tot Damloop!

En hoe?! Want dat ik geen top tijd neer ging zetten, dat wist ik wel. Mijn belangrijkste doel was het uitlopen van deze race en ook nog te genieten. En dat heb ik gedaan. Ondanks de warmte en ondanks dat ik niet zo snel liep als ik een aantal maanden geleden nog liep! Al die mensen langs de kant, wat een sfeer! De muziek, de vrolijkheid, alle tuinsproeiers om af te koelen, kindjes die natte sponzen uitdelen… het was een feest. En toen ik met kippenvel de Ijtunnel in rende besefte ik het me nog eens heel goed: ik loop em eindelijk! Ik loop de Dam tot Damloop! 2016 bleek mijn jaar te zijn! En ik hoop er volgend jaar weer bij te zijn. Want deze run is zo ontzettend leuk!

Ik heb het gewoon gedaan!

Medaille 8 hangt inmiddels aan zijn eigen haakje aan de muur! Maar het trainen moet onverminderd door gaan komende weken. Want over 2 weken sta ik al weer aan de start van de Singelloop in Utrecht (misschien dat daar dan nog een PRetje in zit). En over 4 weken ga ik dan van start met de andere race die ik zo graag wilde doen 2 jaar geleden, maar niet door kon gaan: De Halve Maraton van Amsterdam! En uiteraard hoop ik weer op net zo’n euforisch gevoel als vandaag! Fucking hell! Ik heb het gewoon gedaan!!!