Sinds ik me zo ongeveer kan herinneren, staan mijn weekenden in het teken van hockey. Voor ikzelf mocht beginnen, was ik al regelmatig op ‘de club’ omdat mijn ouders en broer al verbonden waren. Het was dus een kwestie van afwachten tot ook ik zou kiezen voor deze sport. Ik kom uit een hockeygezinnetje en hobbel dus al heel wat jaren achter de bal aan. In al die jaren is er natuurlijk een hoop veranderd in het spel en speel ik ook al lang niet meer bij dezelfde club. Maar één ding is nooit veranderd en is bij ieder team waar ik speel hetzelfde… om de beurt moeten we de keep-beurt op ons nemen want niemand wil de keeper zijn.

Angst

Geen vaste keeper betekent dat alle teamies om de beurten dat gigantische pak aan moeten, om de ballen tussen de palen vandaan te houden. Gelukkig weet ik daar inmiddels al jaren onderuit te komen, want als er iets is wat ik doodeng vind, dan is het wel keepen! Ik ben bang voor de bal!

Waar die angst vandaan komt, dat weet ik niet. In het veld ben ik alles behalve terughoudend als het aankomt om knokken voor die bal. Zonder moeite gooi ik mijn lichaam in de strijd en ga ik het conflict aan met de keeper. Als aanvaller moet je tenslotte soms een extra risico nemen om te kunnen scoren. Met al die onbezonnenheid in het veld, heb ik al menig keren een bal opgevangen met mijn hoofd. Een keertje met de hechtingen in mijn wenkbrauw zelfs. Toch ben ik daardoor niet banger geworden. Maar alleen al bij het idee dat ik volledig ingepakt bepakt op de lijn tussen twee doelpalen moet staan, breekt het zweet bij me uit.

Ik werd keeper

Als je een teamsporter bent zoals ik, zul je het gevoel kennen dat je er moet zijn voor je team. Toen ik me blesseerde, voelde ik me dan ook meer dan schuldig tegenover mijn team. Zes weken niet spelen… dat is bijna ondenkbaar. Niet alleen omdat je dan de wedstrijden mist, want dat is natuurlijk de eerste reden waarom je aan een sport doet. Maar naast de sport, krijg je er bij een teamsport ook een team bij. En mijn team is het gezelligste team dat je je kunt voorstellen. Dus zes weken niet meetrainen betekent dus ook zes weken de gezelligheid missen. Dan duren zes weken erg lang kan ik je vertellen!

Dus toen het mailtje van de aanvoerder kwam dat er meer vrijwilligers nodig waren om te keepen, bekroop me het gevoel dat dit misschien wel een taak was die ik op me zou moeten nemen. Rennen mag ik nog even niet, maar keepen is natuurlijk een heel andere tak van sport. Zelfs mijn fysio werd enthousiast van het idee. Maar mijn bekroop uiteraard direct weer die angst. En dus besloot ik er een challenge van te maken, in het belang van het team! Er zat niets anders op dan over mijn angsten heen te stappen… ik werd keeper.

Shoot me

Een halve week bleef het aan me knagen… had ik echt wel een verstandige keuze gemaakt om me vrijwillig aan te dienen als schietschijf? Er was maar een manier om daar achter te komen en dat was het gewoon eens uitproberen. Zo stond ik woensdag eindelijk weer op het hockeyveld! Als je een hockeyer bent, dan weet je dat er niets zo heerlijk is als dat groene kunstgras weer onder je voeten te voelen na een tijd van blessure. In het pak gehesen ging ik richting goal en steeg mijn zelfvertrouwen gestaag. Dit pak was wel erg dik… wat kon er nou eigenlijk gebeuren? Shoot me!

Die training vond ik heerlijk om eerlijk te zijn. De kick van het ballen stoppen was vele malen groter dan ik had kunnen bedenken. En natuurlijk is er altijd wel een balletje dat pijn doet of niet zo lekker aankomt, maar op een of andere manier is dat part of the game als je jezelf eenmaal als schietschijf hebt opgeworpen. Na die training ging ik met een gevoel van euforie naar huis… ik was weer onderdeel van mijn teampje! En dat voelde heerlijk… een van de oorzaken dat mijn gelukspijl vorige week ver boven het gemiddelde steeg.

Dikke pech

Dat geluk wist ik voor mezelf, maar liefst twee uurtjes na het publiceren van mijn blog, te verpesten door uit te schieten met een scherp mes. Dwars door mijn avocado heen, zo mijn vinger in. Het leverde me een tripje naar de eerste hulp op en opnieuw een hockeyverbod! Daar ging mijn keep debuut! verpest door mijn eigen onhandigheid! Dat is balen natuurlijk, want in plaats van meedoen, zat ik nu alweer op de bank. Iets waar ik toch liever geen gewoonte van wil gaan maken!

Volgende week zal ik dus alsnog in dat pak de lijn van de goal trotseren. Die bal komt er niet overheen dan kan ik je vertellen! Ik ben namelijk more than ready! Die angst voor de bal? Die is wel weg volgens mij! Dan is deze challenge dus toch nog ergens goed voor geweest!