Het is me in twee jaar tijd nog nooit overkomen, op maandagochtend wakker worden en me te pletter schrikken en beseffen dat ik geen blog had geschreven. Geen moment is er in mijn hoofd opgekomen afgelopen weekend dat ik moest schrijven over mijn challenge van van afgelopen week. Gisterochtend om negen uur had mijn blog online moeten staan en dat stond ie niet. Dat is eigenlijk best grappig, want hetgeen ik juist probeerde voor te waken, is dus niet gelukt. Mijn challenge van afgelopen week was zorgen dat ik mezelf niet zou verliezen in een veel te drukke en volgeplande week. Ik moest mijn vloer waxen, nog een aantal muren schilderen, de keuken werd afgeleverd en gemonteerd, ondertussen werkte ik gewoon, moest ik nog dingen regelen voor de vrijgezelle en bruiloft van Lotte, moest ik de laatste dozen inpakken, was het zaterdag tijd voor de mudrun en ging ik zondag verhuizen. Hoe zou ik deze week in hemelsnaam overleven?

Achteraf gezien is het antwoord heel simpel: NIET!

Laatst schreef ik er al over, ik zit niet zo lekker in mijn vel. Mijn planning is veel te vol en de paniek slaat me om de oren als er nog meer feestjes en afspraken gepland moeten worden. Toen ik laatst bij de zoveelste aankondiging van een feestje in huilen uitbarstte was het voor mij wel duidelijk… ik moest hulp zoeken. Zo kon het niet langer! Hoezeer ik het grote onzin bleef vinden, kon ik er eigenlijk ook niet meer omheen… ik was mezelf echt voorbij gelopen en ik zag geen manieren om die planning de komende tijd ook maar iets leger te krijgen. Alles wat ik doe, doe ik namelijk heel graag! dus iets afzeggen doe ik niet. En ik ben het type dat als ik ergens aan begin, ik het ook afmaak. Ik ben een vrouw van mijn woord en dus zou ik al die toezeggingen die ik had gedaan ook goed doen… wat zeg ik, helemaal perfect doen!

Stiekem brullen

Toch zag ik ook wel in dat mijn slapeloze nachten en mijn huilbuien tussendoor mij niet echt een gezelliger persoon maakte. En dus zette ik mijn schouders eronder, plakte ik mijn vrolijke gezicht op en ging ik door. Hoewel ik mezelf constant wijs maakte dat ik grenzen stelde voor mezelf, lukte dat natuurlijk voor geen meter. Ik kan geen nee zeggen en dus belandde ik vaak in situaties waar ik me helemaal niet prettig bij voelde.

Nu mijn verbouwing om de hoek kwam kijken en mijn ouders een week in mijn huis logeerde om me te helpen, was er voor mij natuurlijk geen ontsnappen meer aan. Als er 24 uur per dag mensen om je heen zijn, dan is er geen moment waarop je even stiekem kunt brullen om je dag, je overijverige zelf en je extreme vermoeidheid en gewoon omdat het kan en omdat je voelt dat het even moet. Dat zag ik ook wel en dat is ook het punt geweest dat ik besloot dat het tijd was mijn hulpvraag te gaan stellen… want soms kun je dingen gewoon even niet alleen.

NU hulp nodig!

Besluiten om hulp te zoeken is een ding, het daadwerkelijk doen is iets anders. Dus tussen het ‘besluiten van’ en het daadwerkelijk ‘bellen naar’ ging nog wat tijd verloren. Maar vorige week maandag wist ik de moed te verzamelen om de psychologe te bellen en te vragen of we eens konden afspreken. Ze hoorde mijn verhaal aan en besloot dat het goed was als ik langs kwam… maar ze was druk! Komende twee weken ging niet lukken. En daar viel mijn ziel, zo plop op de grond. Twee weken? Maar ik heb NU hulp nodig! Gelukkig had ze nog een klein gaatje in haar agenda. Eigenlijk te klein voor een kennismaking, maar als ik wilde, konden we toch in sneltreinvaart wel een afspraak plannen.

Aangezien mijn gehele agenda de laatste tijd ongeveer in sneltreinvaart gaat, kon deze quick meeting er ook nog wel bij. Zo racete ik vrijdagochtend door de stad voor mijn kennismakingsafspraak bij de psycholoog. En na een korte introductie viel haar mond open. Haar conclusie was bijna pijnlijk “Dat je het zo lang hebt volgehouden zonder overspannen te raken! Jij hebt een burn out en als je niet op past, glijd je uit! We moeten nu aan de slag meid! Ik ga je helpen!” Met met die laatste vier woorden kon ik niet anders dan voor de zoveelste keer keihard janken. Want was dit fijn! Niet dat ik dus een burn out heb natuurlijk, maar dat er uitzicht is op een periode waarin ik me weer ik ga voelen. De ik die zin heeft in sporten! De ik die zin heeft in feestjes, de ik die niet constant een paniekaanval krijgt als er leuke dingen in haar agenda worden gepland, de ik die overzicht heeft, de ik die zich niet constant schuldig voelt en vooral de ik die weer energie heeft om dingen te doen!

Ik ga ervoor!

Ik heb afgelopen week overleefd in de zin dat ik niet ben uitgegleden! Ik ben niet overspannen, maar de maandag ben ik weer begonnen met de nodige huilbuien. En wat baal ik ervan dat ik die constant heb! Ik heb de week overleefd in de zin dat mijn huisje nu af is, ik ben verhuisd! Het is nog een zooi, maar alles staat erin! Van de mudrun afgelopen zaterdag heb ik gelukkig mega kunnen genieten zonder masker op te hoeven plakken! Dus, alles wat er moest gebeuren is gebeurd, maar nu ben ik gebroken. Ik ben kapot! En daarom ben ik heel blij dat ik vanaf komende donderdag ga werken aan mijn nieuwe ik!

Nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen: een burn out krijgen. Zo’n bezig bijtje als ik ben, laat mij maar lekker druk zijn. Maar er zitten grenzen aan druk zijn en daar moet je goed op letten! Dat ik deze blog heb geschreven, is niet omdat ik zielig gevonden wil worden, maar vooral omdat het van je afschrijven zo lekker therapeutisch werkt. Ik ben mega blij dat ik de stap heb gezet om hulp te zoeken en ik daarnaast gewoon lekker kan blijven werken. Want hoe gek het ook klinkt, ik zou doodongelukkig worden van thuis zitten. Maar ik moet wel gaan leren wat ik wel en wat ik niet aan moet pakken. En dat gaat een pittig traject worden komende tijd. Maar hé! Er is weer licht aan het einde van de tunnel, dus ik ga ervoor!