Zwanger zijn is leuk hoor! En om heel eerlijk te zijn, ik heb ook eigenlijk niets te klagen. Mijn lichaam houdt zich goed, mijn huid vertoont met 34 weken nog steeds geen striemen en het lukt me ook nog om een lekkere lange wandeling te maken met de hond, al ligt het tempo wel wat lager tegenwoordig. Ik wil niet zeggen dat ik nergens last van heb, maar dat zijn meer de usual zwangerschapsdingen waar je echt niet onderuit komt. Natuurlijk ben ik wel eens eerder moe en zijn er dingen die minder makkelijk gaan en slaap ik nu al weken mega ruk, maar vooralsnog mag ik echt in mijn handjes klappen met hoe het met mij en de baby gaat. Er is alleen één ding waar ik zo ontzettend klaar mee ben! Iets waarvan ik echt niet kan wachten tot het voorbij is. En dat is dat mensen om je heen denken dat ze zomaar alles tegen je mogen zeggen! Alsof ik, nu ik een dikke buik met me mee draag, ineens een gevoelloos klankbord ben geworden, waar je zomaar je mening tegenaan kunt kwakken. Je zult niet geloven wat ik zo nu en dan om mijn oren krijg allemaal! En het zal vast wel onwetendheid zijn, of ongemakkelijke humor… maar jeetje zeg… Het lijkt soms gewoon een beetje of ik niet gewoon meer Esther ben in de ogen van anderen.

Belly & body shaming

Sowieso is er de belly shaming en de body shaming. Als ik een gokje mag wagen, denk ik zomaar dat iedere (voormalig) zwanger vrouw dit herkent. Dat alle ogen direct richting je buik gaan zodra je in iemand vizier komt, ben ik inmiddels wel gewend. Ook de liefelijke glimlachjes van vrouwen bij het zien van mijn buik beantwoord ik netjes iedere dag. Maar er zijn dingen die mensen echt zouden moeten afleren en dat is het ongegeneerd opmerkingen maken over mijn lichaam. Want tuurlijk ben je als zwangere vrouw trots op je buik en wat je daarin aan het broeden bent, maar er zijn ook dingen die nu even niet zo leuk zijn aan je lijf. En daar kijk je zelf al iedere dag tegenaan, dus dat hoeft echt niet door iedere bekende of zelfs onbekende herhaald te worden.

Zo kreeg ik vorige week de opmerking “Zo, jij hebt zeker geen anorexia!” en “Gelukkig trekt dat bolle hoofd wel weer bij hoor na de bevalling”. Dan is er natuurlijk nog de “weet je zeker dat het er maar één is?” opmerking of de “naast je buik zijn je borsten ook flink gegroeid zeg!”. Je zult het niet geloven, maar ik heb ze allemaal gehoord. Inmiddels zet ik maar mijn vriendelijkste nep glimlach op als ik zo’n opmerking krijg. Dus mocht je ooit een zwangere vrouw die glimlach naar je zien doen, dan weet je dat ze je in haar hoofd met huid en haar verslindt!

Het is dan ook heel fijn dat er gelukkig ook heel veel mensen zijn die wel weten hoe ze ‘om moeten gaan’ met een zwangere vrouw. Gewoon een simpele “je draagt mooi zeg” of “je ziet er goed uit” is echt meer dan voldoende om die vrouw een steuntje in de rug te geven om nog een paar weken die dikke kop, enkels en armen te gedogen wanneer ze zichzelf in de spiegel ziet.

Hormonen hè?

Maar wat ik misschien nóg wel vervelender vind, is dat al maandenlang, alles wat ik doe, gekoppeld wordt aan mijn hormonen. Als ik een keer iets vind, als ik me een keer ergens over irriteer, als ik een keer boos ben, verdrietig ben of gewoon mijn mening uit, dan komt dat schijnbaar altijd door mijn hormonen. En daarna wordt er eigenlijk altijd een beetje gelachen. En begrijp me niet verkeerd hoor, hormonen zijn bitches! En ook ik heb er last van. Nou heb ik gelukkig een hele lieve man thuis die heeft begrepen dat hij soms gewoon beter even zijn mond kan houden en mij maar moet laten ratelen, schoonmaken, huilen of schreeuwen en dat het dan daarna ook heel snel weer voorbij is. Daarna lachen we er samen even om, maar wel alleen als ik er zelf over begin. Want hij heeft zelfs begrepen dat het niet verstandig is om oude hormonen uit de sloot te halen! Top vent, die man van mij!

Ik zou willen dat mensen buitenshuis dat ook begrepen. En dat ze me daarnaast ook nog gewoon als een normale vrouw zouden blijven zien. Want er zijn momenten dat ik gewoon boos of verdrietig ben omdat er dingen gedaan of gezegd worden die mij kwetsen of boos maken. Dat zouden ze ook gedaan hebben als ik niet zwanger was. Maar als ik nu zeg wat ik ergens van denk, dan krijg ik met regelmaat de “ach meid, lastig hè al die hormonen”. En weet je wat er dan gebeurt? Dan pas krijg ik écht last van hormonen! Want dan kan ik me toch een partijtje boos worden. Zo boos dat zelfs mijn vriendelijkste nep lach het niet meer kan verbergen! Maar het maakt niet uit wat je dan zegt of doet, het is altijd mijn schuld. Oh ja, en die van mijn hormonen. Zucht!

Nou zou ik deze blog nog pagina’s lang kunnen maken door verder te gaan over alle meningen die mensen hebben over alles wat te maken heeft met zwangerschap en wat je wel of niet mag eten, kinderopvang, werken na de geboorte, opvoeden, borstvoeding…. Maar misschien zijn het dan de hormonen die de overhand nemen van mijn emotie. Dus laat ik dat hoofdstuk maar even overslaan 😉 Maar ik ben wel benieuwd… Ik ben toch niet de enige zwangere die dit zo ervaart?