Yes! Het is feest in huize Esther! Want sinds deze week heb ik een magische grens bereikt. De weegschaal gaf mij voor het eerst in bijna 2 jaar, het goede nieuws dat ik onder de 80 kg woog. En nou hoor ik een hoop mensen denken ‘boeien!’, maar die 80 kg zijn voor mij een ziekelijke obsessie geworden en daarmee ook een soort van gekke mijlpaal. Een mijlpaal die al heel lang in de lucht hing, maar tegelijk ook bijna onbereikbaar leek. Ik had 2,5 jaar geleden voor mijn zwangerschap nooit kunnen denken dat ik dit zou zeggen, maar: de vlaggen kunnen uit! Ik weeg nu 79,5 kg!

Ik ben blij maar kan ook wel janken

Ondanks dat ik super blij ben nu, met het bereiken van dit gewicht, huil ik van binnen nog steeds af en toe een beetje. Want voor ik zwanger was, woog ik standaard tussen de 70 en 73 kg. In mijn beste dagen zat ik meer rond de 70 en als ik ‘me even helemaal had laten gaan’ dan was het 73. En dat was dan tevens een reden om weer even aan de rem te trekken en weer iets rustiger aan te doen met eten. Zo zeg, dat waren goede tijden. Dat waren namelijk ook de tijden dat ik met gemak afviel als ik dit deed. Maar sinds de zwangerschap lijken die dagen voorbij. Want toen ik voor het eerst op de weegschaal stond na de geboorte van Matthias, woog ik maar liefst 89,8 kg. Hoewel het enerzijds een opluchting was dat het geen 90kg was (I know… wie houd ik voor de gek?!) schok ik me anderzijds natuurlijk wezenloos. Was ik echt ZO veel aangekomen? Dat zou er toch wel weer snel afgaan zeker?

Dat dacht ik echt. Als ik nu blogs terug lees uit de periode dat Matthias 3 maanden oud was… pfff wat had ik toen nog goede hoop. Ik schreef dat ik niet van plan was om er 9 maanden over te doen om weer terug in shape te komen. Als ik toen eens wist wat ik nu weet! Want inmiddels zijn we sinds die tijd al weer 15 maanden verder en heb ik met de grootst mogelijke moeite de eerste 10 kg eraf. En dan bedoel ik niet moeite qua: wat vind ik het moeilijk om snoep te laten staan, maar moeilijk als in: ik eet me toch een partij gezond en sport met regelmaat maar er gebeurt toch GVD bar weinig met dat lijf van mij! Niet helemaal niks natuurlijk, want de eerste 10 KG zijn eraf. Maar de moeite die ik daarvoor doe, lijken zo oneerlijk als ik kijk naar vroeger en ook kijk naar hoe makkelijk het anderen vergaat om af te vallen.

Omdenken

Toch probeer ik tegenwoordig ‘om te denken’. En daarmee bedoel ik dat ik probeer het positieve te benadrukken in plaats van alleen maar ongelukkig te zijn met mezelf. Dat klinkt allemaal heel makkelijk en zweverig, maar dat is het allemaal niet. Makkelijk zeker niet, want je lichaam weer mooi gaan vinden, terwijl je altijd een ander ideaalbeeld hebt nagestreefd, is moeilijk. Maar niet onmogelijk! Het heeft alleen wel wat relativeringsvermogen nodig.

Wat ik heb gedaan is foto’s van mezelf gemaakt. Iedere maand een foto in bikini. En op die foto’s is te zien dat mijn buik steeds een stukje kleiner wordt, mijn benen net een beetje slanker en mijn gezicht steeds iets minder rond. Dit helpt me enorm bij het inzien dat zelfs wanneer de weegschaal geen voortgang aangeeft, mijn lichaam toch aan het ‘opknappen’ is. En daarmee kreeg ik een steeds beter gevoel over mezelf, en nog steeds. Ik doe dit maar mooi f*cking al die maanden al. Wat een doorzettingsvermogen heb ik in me! En ondanks dat ik nog steeds een stuk zwaarder en een kledingmaat groter ben dan voor de zwangerschap, kan ik mijn lijf nu wel weer waarderen. Simpelweg omdat ik mezelf heb laten zien waar ik vandaan kom.

De boog kan niet altijd gespannen staan

Daarnaast ben ik gestopt met calorieën tellen, weg met die obsessie van perfecte macro’s. In plaats daarvan eet ik wel gezond uiteraard, maar luister ik met name naar mijn lijf: heb ik trek, dan eet ik. Geen trek, dan eet ik niet. Heb ik voldoende gegeten, dan stop ik. Meer trek? Dan pak ik nog iets kleins. Op die manier is eten ook weer leuk geworden en geen frustratie meer. Ik kan dus echt af en toe wel snoepen, maar gewoon met mate. Al het goede komt met mate!

Ik heb nog veel meer gedaan, maar dat is te veel om allemaal in deze blog te verwerken. En dus zal ik komende weken meer vertellen over mijn langzame, maar dus toch wel vruchtbare tocht van het ontzwangeren. In ieder geval voel ik me momenteel weer hartstikke lekker in mijn vel, met soms een kleine dip natuurlijk (de boog kan niet altijd gespannen staan), maar over het algemeen ben ik weer mezelf. Alleen dan nog wel met een paar kilo’s extra aan mijn lijf 😉