Heel soms is gewoon alles even kut! Je mist je trein, het regent net op het moment dat jij op je fiets stapt en als dat allemaal nog niet dramatisch genoeg is, ben je van de een op andere dag enorm verkouden geworden en zou je eigenlijk niets anders willen dan in bed gaan liggen en de dekens tot ver boven je hoofd omhoog trekken. Daar dan lekker 5 dagen blijven liggen! Maar ja, zo werkt het natuurlijk niet echt in een realistische grotemensenwereld.

Positiviteit

In mijn grotemensenwereld in ieder geval niet. Hoewel bij mij vorige week zondag een soort van snot explosie had plaatsgevonden en mijn keel voelde als een kaal geschuurde vlakte, was ik niet echt ziek. Geen koorts en dus bleek dat hele 5 dagen in bed liggen vooral een ver van mijn bed show. Er moest gewoon gewerkt worden. En omdat het ook nog eens vakantietijd was, betekende het dat er überhaupt niet eens tijd was om ziek te zijn. Mijn collega’s waren op vakantie en dus moest ik gewoon hard doorwerken. Maandagochtend ging ik dus met mijn ziel onder mijn armen naar mijn werk.

Hoewel ik dus eigenlijk een andere challenge op de planning had staan, besloot ik maandag dat het verstandiger zou zijn om me bezig te houden met het zo positief mogelijk doorstaan van mijn week. Jezelf zielig vinden en zeuren tot je een ons weegt maakt natuurlijk niemand echt een leuker mens. Laat staan dat je de wereld voor je zelf ook niet echt dragelijker maakt.

Stemmetje in je hoofd

Positiviteit dus, maar dat is soms best lastig als je gewoon nog niet helemaal lekker in je velletje zit. Je kunt dan wel je best doen om dingen niet al te zwart-wit te zien, maar er is dan altijd nog dat stemmetje in je hoofd. Dat stemmetje die bergen creëert die er niet zijn en die je dingen kan aanpraten die niet waar zijn. Dan is er ineens weer die twijfel… Zou dat stemmetje dan misschien toch gelijk hebben? En hoe moet ik dan in hemelsnaam deze bende oplossen? En juist op die momenten, is het vreselijk lekker om heel hard te zeiken!

Jaren geleden heb ik geleerd van een psycholoog hoe ik dat stemmetje de baas moet worden. Negeren is niet altijd mogelijk, maar terug praten kan wel. Dat klinkt raar, maar het is niet gek om eens tegen jezelf te zeggen “hoe erg is het nou eigenlijk” en soms helpt het dan om dingen gewoon eens op papier te zetten zodat je zelf kunt zien dat de berg niet zo groot is als dat stemmetje in je hoofd je heeft doen geloven.

Geen gezeik meer aan mijn kop

Dat heb ik gedaan deze week en de grap is dat het me opviel dat ik stiekem best wel veel de neiging had om zo nu en dan eens lekker overdreven te zeiken. En ik schrok ervan dat ik zo vaak dingen zo negatief benaderde. Wat dat betreft kan ik veel leren van mijn vriend die altijd tot in den treuren (en soms zelfs tot het irritante toe) positief is. Je zal hem niet snel betrappen op het insteken van dingen op een negatieve manier. Een wijze les voor mij! En aangezien ik ook vanochtend even dacht ‘zal ik in bed blijven komende week?’ ga ik gewoon door met mijn persoonlijke positiviteitstraining. Gewoon iets meer de positieve dingen gaan zien. Zoals het stralende zonnetje van afgelopen week! Gewoon even geen gezeik meer aan mijn kop!