Donor

Misschien heb je de twee blogs van Marijke al gelezen over stamceldonorschap. Als je dat nog niet hebt gedaan, moet je dat NU doen! In haar eerste blog vertelt zij over haar lieve vriendinnetje Viora die getroffen in door acute leukemie. Een gezonde meid van net 25 die zomaar van de één op de andere dag kanker heeft. Marijke is dan weer een van mijn beste vriendinnen en misschien wel dé vrouw met het grootste hart die ik ken. In al haar liefde voor haar vriendin besloot zij namelijk stamceldonor te worden. Niet omdat ze daarmee direct Viora kan helpen, maar wel omdat ze daarmee iemand kan helpen om hopelijk een vreselijke ziekte te overleven. En omdat zij het oh zo belangrijk vindt dat er meer aandacht komt voor stamceldonorschap. Natuurlijk ook omdat dit Viora in de toekomst hopelijk kan genezen.

In haar andere blog, die van afgelopen week, scheef ze opnieuw een tranentrekkend verhaal. Hoe graag zij namelijk ook met alle liefde die zij in zich heeft stamceldonor zou willen worden… het mag niet. Omdat Marijke namelijk psoriasis  heeft. En wanneer je psoriasis hebt, is het niet uitgesloten dat je een verhoogd risico hebt op complicaties als gevolg van een stamceldonatie. Zij zou er zelf zieker van kunnen worden dus en dat risico is te groot. Stamceldonorschap zit er voor Marijke dus niet in…

Van huilen is nog nooit iemand beter geworden

Nou heb ik Viora zelf nog nooit ontmoet. Althans, niet in het echt. Ik volg haar wel op Instagram en ik lees haar blog. Ook dat zou jij eens moeten doen, want dan snap je hopelijk precies waarom ik afgelopen week heb gedaan, wat ik heb gedaan. Als je Viora namelijk volgt, krijg je het gevoel dat je haar kent. Persoonlijk. En dan raakt het je ineens heel diep. Dat besef dat al dat vreselijks wat haar nu overkomt, iedereen zou kunnen overkomen… ook mij en ook jou! Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak in mijn leven heb gehuild om iemand die ik nog nooit ontmoet heb. Puur omdat ik de onmacht voel en haar, ondanks dat ik haar niet persoonlijk ken, zo graag zou willen helpen. Maar van huilen is helaas nog nooit iemand beter geworden. En dus heb ik, na het lezen van Marijkes eerste blog besloten om haar goede voorbeeld te volgen.

Nou ben ik al zo ongeveer mijn hele leven orgaandonor. Vanaf het moment dat mijn ouders me hebben uitgelegd waarom het zo belangrijk is om donor te zijn, ben ik er zeker van dat ze alles van mij mogen hebben zodra ik er zelf niet meer ben. Het is toch een prachtig idee dat als jij niet meer leeft, je toch andere mensen kunt helpen door te leven. En natuurlijk hoop ik op een lang gelukkig leven voor mezelf, maar mocht dat om een of andere reden niet voor mij zijn weggelegd, dan hoop ik dat ik iemand kan helpen. Net zoals ik hoop dat er organen beschikbaar zijn voor mij, wanneer ik ze nodig zou hebben. Nog zoiets wat je zou moeten doen dus: je registreren als orgaandonor.

Kijken of ik iemand ter wereld kan redden

Bloeddonor was ik nog niet. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat daar heel veel regels aan verbonden zijn. Het bloed dat je geeft moet natuurlijk wel goed zijn, zodat anderen er niet zieker van worden in plaats van beter. Zo mag je bijvoorbeeld geen bloedtransfusie hebben gehad. Toen ik me voor het eerst aanmeldde in 2006, had ik geen idee of ik dat ooit gehad had. In 2004 heb ik zelf namelijk een zwaar ongeluk gehad, waarbij ik ook de nodige operaties ondergaan heb. Zowel mijn moeder als ik konden niet met zekerheid zeggen of ik destijds zelf bloed ontvangen had en we hadden geen idee hoe we dat zouden kunnen achterhalen. Maar dit jaar besloot ik het opnieuw te proberen en te achterhalen of ik ooit die transfusie gehad heb. Na een speurtochtje heb ik nu achterhaald dat dit niet zo is en dat ik dus bloed mag geven! Jeej! Het is jammer dat hier 10 jaar overheen zijn gegaan, maar desondanks ben ik blij dat ik nu binnenkort mijn eerste donatie ga doen. Althans, als mijn bloed goed uit de test komt die ik afgelopen week heb ondergaan.

Nog een test die ik afgelopen week heb gedaan, is de test of ik geschikt ben als stamceldonor. Na Marijkes eerste blog heb ook ik me namelijk ingeschreven als stamceldonor. En die thuistest viel op de deurmat afgelopen week en kon ik dus doen. Twee wattenstaafjes die ik 30 seconden over mijn wang moest schrapen. Vandaag heb ik ze op de post gedaan. En nu is het 4 tot 6 weken wachten om te zien of ik ergens ter wereld iemand kan redden.

Twee testen dus om te kijken of ik andere mensen kan redden. Nu voelt het nog als iets heel kleins wat ik heb gedaan. Ik heb immers vier buisjes bloed gegeven en met twee wattenstaafjes in mijn mond geroerd. Maar moet je nagaan wat er gebeurt als ik straks word opgeroepen om te doneren… dan ga ik mensenlevens redden. En van die gedachte wordt ik heel gelukkig. Ik weet ook dat ik niemand kan dwingen om hetzelfde te doen als ik, maar toch hoop ik dat ook jij na het lezen van deze blog nagaat bij jezelf of jij iets kunt doen… het zijn de kleine dingen die grote daden kunnen verrichten!

Meer informatie over Viora, stamceldonatie en bloeddonatie

Viora houdt momenteel een blog bij over het verloop van haar ziekte. Ik weet het, ik weet het, ik kan je tot niets verplichten, maar het verhaal van Viora moet je volgen om écht te begrijpen waarom het zo belangrijk is om stamcel- en/of bloeddonor te worden.

En natuurlijk hoop ik dat ik je met mijn blog heb overtuigd tot het opgeven als stamceldonor. Of misschien wil je er meer over te weten komen? Kijk dan op de site van Matchis. De kans dat je trouwens een match bent met iemand is heel klein. Mocht je wel een match zijn dan kun je altijd nog beslissen om er vanaf te zien. Daarnaast kun je maar eens in je leven een stamceldonatie doen. Wil je meer weten over bloeddonatie of je direct opgeven als donor? Kijk dan op de website van Sanquin.