Terwijl Marijke vorige week schreef over hoe zij van haar dertigers kilo’s aan het afkomen is, was ik precies het tegenovergestelde aan het doen. Ik lag namelijk met 30 graden in de Spaanse zon te bakken, mezelf voorgenomen hebbend dat ik een week lang niet hoefde en alles mocht! Ik durf te wedden dat het aanleren van die levensstijl toch een stuk gemakkelijker gaat dan het aanleren van de oh-zo-lang-nagestreefde gezonde leefstijl. Acht dagen lang waande ik me met manlief op Tenerife, met niets anders gepland dan een week luieren, zonnen, lezen en lekker eten! La buena vida!

Knagend vettig schuldgevoel

Zo bedacht, zo geschiede. Na een toch wel drukke periode op werk en een niet zo heel zonnige zomer, waren we beide toe aan zon! Heel veel zon! En waar kun je in oktober dan beter naar toe, dan de grens met Afrika? Beetje jammer voor ons dat afgelopen week nog nét een zomers weekje zich aandiende in Nederland die wij dan weer net miste, maar ach… onder de Spaanse zon was het ook zeker niet slecht vertoeven. Ligbedje op het strand, drankje, hapje, chipje, ijsje en vette maaltijden. Ik wist van tevoren dat het zo’n week ging worden en ik had dan ook maar één doel! Laat het maar gebeuren!

De eerste dagen lukte me dat gelukkig bewonderenswaardig goed! Maar hoezeer ik me toch had voorgenomen om me NIET druk te maken over vet en calorieën, haalde dat voornemen me na een dag of vier stiekem wel in. Ik was natuurlijk niet van plan op te geven, want hoevaak in mijn leven gun ik mezelf nou een week als deze? Ahum… Eerlijk is eerlijk, sinds ik niet meer kan hardlopen vanwege mijn blessure, zijn bij mij die dertigers kilootjes ook wel aan komen waggelen. De afgelopen weken waren heus niet zo gezond als ze ooit waren en zonder een regelmatige hardloopsessie blijken die kilo’s toch een stuk beter aan de heupen te blijven hangen helaas. Ik denk dat mijn levensstijl van afgelopen weken deze vierde dag van mijn vakantie tot een maximum was bereikt in mijn inwendige emmer. Die stroomde over en ik denk dat mijn schuldgevoel zich uiteindelijk dus toch een weg door het vet naar buiten had weten te knagen. Niet dat ik me ook maar enigszins zorgen hoefde te maken over mijn figuur ten opzichte van de rest van de vakantiegangers. Sterker nog, naast al die anderen, leek ik bijzonder slank. Maar daar dacht de knoop van mijn korte broek anders over helaas. De fase van ‘is mijn kleding nou gekrompen’ ben ik inmiddels wel gepasseerd en dus nam ik mezelf op die bewuste vierde dag iets voor…

Het voornemen

Omdat het natuurlijk van de zotte is dat ik niet gewoon één vakantieweek door kan komen zonder moeilijk te doen over eten, verplichte ik mezelf om op de Spaanse manier te denken! Hasta mañana! Wat vandaag niet lukt, komt morgen wel. En dus sprak ik mezelf iedere dag opnieuw toe met de wijze woorden ‘mañana mañana… En nu verdomme dat ijsje eten alsof je leven er vanaf hangt!’ Uiteindelijk bleken die paar dagen voeding-oplet-reces heerlijk te zijn. En wel omdat ik een plan had gemaakt voor als ik weer thuis zou zijn. Als ik dan niet kan hardlopen en het weer wordt te slecht om de racefiets te pakken, dan kan ik altijd nog gaan zwemmen! En zo ontstond mijn voornemen om bij terugkomst in Nederland mijn gezonde voeding weer voort te zetten (No mañana, maar NU!) en daarbij een zwembad uit te kiezen waar ik de komende tijd in ieder geval één keer per week baantjes zal gaan zwemmen. Goed voor de spieren en goed voor de conditie. Daarnaast ga ik natuurlijk nog twee keer per week naar de sportschool. En dat zou moeten betekenen dat ik met ‘gewoon normaal doen’ binnenkort weer heerlijk lekker mijn oude vertrouwde ik ben. Mét conditie, spieren en een gezond laagje vet!

Mocht ik me dan toch nog een keer ‘te dik’ voelen, dan kan ik altijd nog een ticket boeken naar de stranden van Tenerife… zelfvertrouwen verzekerd! 😉