Over drie weekjes gaat het samenwoon festijn van mijn lief en mij beginnen. Om eerlijk te zijn kan ik niet wachten. Ik ben dan heen en weer gereis tussen twee steden namelijk wel meer dan beu en het iedere keer afscheid nemen na een heerlijk weekend samen streep ik ook het liefst zo snel mogelijk van mijn lijst. Ik wil gewoon iedere ochtend wakker worden naast elkaar en samen eten, samen op de bank hangen en samen een kledingkast delen! Okee, dat laatste niet helemaal, want hij neemt zijn eigen kledingkast mee! Maar ik wil gewoon dat mijn huisje nu ons huisje is en gelukkig is dat bijna zo.

Mijn TV, zijn blender

Nu zitten we dus in de fase waarin van alles geregeld moet worden: verzekeringen, adreswijzigingen, gezamenlijke rekening, opzeggingen van abonnementen en ook het beslissen van welke spullen we van hem en mij van ons samen gaan worden. Zijn bank of mijn bank? Zijn wasmachine of de mijne? Zijn bed of mijn bed? Allemaal dingen waar we het de laatste tijd natuurlijk regelmatig over hebben. Gelukkig komen we er bij de meeste spullen ook wel uit. We hebben namelijk besloten dat we tegen elkaar zouden zeggen welke spullen van de ander we echt spuuglelijk vinden en van de overige spullen nemen we de nieuwste mee. Mijn TV, zijn blender, mijn kasten, zijn bed. De verdeling ging eigenlijk zo veel soepeler dan ik had verwacht. Maar we liepen tegen een volgend puntje aan: ruimtegebrek.

Wat we namelijk van plan zijn om te doen, is over drie weken de inboedel van een appartement van 80 vierkante meter, verhuizen naar een appartement van 50 vierkante meter, waar al spullen in staan. Ik kan je een ding vertellen… Dat past natuurlijk niet! En daarom hebben we bedacht dat we een opslagbox gaan huren. Nou zijn die dingen best prijzig. Per vierkante meter betaal je ongeveer 15 euro per maand. Als je een paar dingen opslaat, heb je toch al snel een paar vierkante meter nodig. En dat tikt best aan op jaarbasis.

Spullen

Er moest dus een selectie gemaakt worden van de spullen die opgeslagen zouden worden en de spullen die verkocht zouden worden. Hoewel onze beide huizen nu nog bomvol staan met Ikea spullen, merkte ik dat we stiekem beide toch wel wat emotionele waarde hechten aan deze bouwsetjes. Zo gaat mijn eettafel bijvoorbeeld al heel wat studentenhuizen mee, maar heeft hij een prachtige design tafel en dus gaat de mijne weg. Maar moet je dat krot dat opslaan omdat je er zulke mooie herinneringen aan hebt. Al die lange avonden wijn drinken met huisgenoten en etentjes met vrienden… Die herinneringen kunnen we ook maken aan de nieuwe tafel. Weg ermee dus!

Zo heb ik afgelopen week naar al mijn spullen staan kijken en ben ik aan het ruimen gegaan. Kleding, printer, schoenen, beddengoed… het zijn maar spullen. En spullen moeten nou eenmaal zo nu en dan vervangen worden. Ze gaan nou eenmaal niet een leven lang mee. Maar alle spullen die ik nu weg doe, zijn spullen die ik de afgelopen jaren zelf verzameld heb. En al die spullen waren de eerste in hun soort waar ik voor het eerst in mijn leven geld aan uit gaf. Ondanks dat het maar spullen zijn, heb ik ze gebruikt en herinneringen mee opgebouwd. Niet zo gek dus misschien dat het soms wat pijn doet om ze weg te doen.

Het samenwoon festijn kan eindelijk gaan beginnen

Gelukkig mag ik ook spullen wél in die opslagbox zetten. Spullen die ik niet dagelijks nodig heb en dus prima een tijdje opgeslagen kunnen staan op een andere plek. Spullen zoals mijn boeken en al mijn dierbare DVD series. Ze staan maar te pronken in mijn kast, maar die kast moet nu plek gaan maken voor zijn kledingkast. En omdat we nu even geen plek hebben voor een boekenkast, gaan mijn boeken komende tijd in dozen naar de opslag. Wachtend tot we een nieuwe boekenkast hebben in een volgend huis, waar ze weer heel mooi tentoongesteld kunnen worden.

Zes maanden na mijn verhuizing ben ik dus opnieuw spullen in dozen aan het stoppen. Allemaal spullen die ik voorlopig even niet meer zal zien, maar over een tijd weer een mooie plek krijgen in een volgend huis. Leuk vind ik het niet echt, maar het is het wel waard. Want ach, het zijn maar spullen… en nu kan het samenwoon festijn dan eindelijk echt gaan beginnen.