Wow! Het is al weer 5,5 weken geleden dat ik aan het puffen en zuchten was van de weeën. Ruim 5 weken geleden alweer dat mijn zoontje geboren werd. Ja ja, daar is hij dan! Mijn kleine mannetje Matthias! Zo snel als de weeën begonnen, zo snel hield ik hem in mijn armen. En dan ben je ineens moeder. Ineens bestaan je dagen uit troosten, voeden, luiers verschonen, badjes, dutjes, kraambezoekjes en uiteraard slapeloze nachten. En ineens heb je nergens meer tijd voor. Het is me serieus de afgelopen weken nog niet eerder gelukt om een blog te schrijven. Waar blijft de tijd? Nou eigenlijk weet ik dat wel, alle tijd gaat naar de kleine Matthias. Want jeetje zeg, zo klein als zo’n baby is, zo veel aandacht vraagt ie! Maar hier ben ik weer (hopelijk weer op wekelijkse basis). Kersverse moeder, dolgelukkig, uitgeput en vooral overrompeld door alles wat er met je gebeurt in zo’n periode na de geboorte.

Dit is geen blog over bevallingen

Ben maar niet bang. Dit wordt geen blog over mijn bevalling. Hoewel bevallen echt een mega challenge is, ga ik er echt geen blog aan wagen. Ik denk dat als je daarin geïnteresseerd bent, je echt wel voldoende bevallingsverhalen kunt vinden online. Ikzelf vond het niet fijn (lees: vreselijk) om die verhalen te lezen of te horen, dus ik ga ze ook zeker niet met je delen! Daarbij vind ik zo’n bevalling ook eigenlijk best wel privé. Nou ja, iets tussen mij, mijn man en het halve ziekenhuis aan verplegers en verloskundigen 😉 Tijdens de valling zijn je private parts echt niet meer zo private. Genoeg daarover! Want na zo’n bevalling begint de echte challenge: die baby zelf!

Toen een meid uit mijn zwangerschapsyoga-groep (die eerder bevallen was dan ik) zei dat ze echt de hele dag bezig was met haar kindje, dacht ik nog als hoogzwanger groentje dat dat echt wel mee zou vallen bij mij! Die baby’s slapen toch vet veel in het begin? Dat is trouwens ook hetgeen iedereen je vertelt! ‘Joh als die kleine slaapt, kun jij ook lekker een dutje doen.’ Mag jij eens raden hoeveel dutjes ik heb gedaan de afgelopen weken…. precies! Nul komma nul! Nou is het niet zo dat Matthias nooit slaapt uiteraard, maar door alle sprongetjes en regeldagen (even googelen als je niet weet wat dat zijn) en dan ook nog de bloedhitte van de afgelopen tijd, loop ik meest van tijd als een kangoeroe met mijn baby in een draagdoek door het huis. Dán slaapt hij namelijk wel, maar kan ik natuurlijk niet slapen. Laat staan plassen, een was doen of andere dingen die toch echt gedaan moeten worden. 

Cliché maar waar

Maar goed, nu ben ik dus moeder. En moeder zijn, dat overkomt je echt. Zelfs nog na 5,5 weken. Want dacht jij net een beetje een ritme opgebouwd te hebben en door het hebben hoe alles zo ongeveer werkt, dan word je toch weer verrast door die kleine en is alles weer anders dan je dacht. Maar ondanks dat, zijn alle clichés gewoon absoluut waar! Het is zwaar, maar je krijgt er zooooo veel voor terug! (jajaja) Wat een liefde kan zo’n klein mannetje je geven zeg. Dus zelfs als je voor de derde keer een schoon shirt aantrekt op een dag omdat de melk alwéér je nek in loopt, je alwéér rondjes rijdt met de auto in de hoop dat hij dan toch echt eindelijk in slaap valt en je na 2 nachten van 6 uur slaap aan een stuk een vreugde dansje doet (want zou hij dan nu toch echt langer gaan slapen) en hij je vervolgens toch weer een week lang verrast met verschrikkelijk gebroken nachten van maximaal 2 uur slaap, blijf je onvoorwaardelijk verliefd. Cliché als een malle, maar het is waar wat ze zeggen… Moederliefde is overweldigend!