Er zijn van die momenten dat ik me afvraag of Kerst een verplicht nummertje is, of misschien toch de gelegenheid waarop je gewoon met je familie samen hoort te zijn. Sinds een jaartje of drie is het niet meer vanzelfsprekend dat ik naar huis ga tijdens deze dagen. En met huis bedoel ik dan mijn ouderlijk huis tussen de Limburgse weilanden. De jaren daarvoor ging ik steevast twee, soms zelfs drie dagen naar huis om onze Kersttraditie kracht bij te zetten. Door omstandigheden besloten mijn ouders en ik twee jaar geleden dat het ook wel eens leuk was als zij naar Amsterdam kwamen in plaats van andersom. En zo veranderde onze twee-tot-driedaagse-Kersttraditie de afgelopen twee jaar in een eendaags bezoek in Amsterdam.

Terug naar de tradities

Natuurlijk maakten we daar altijd een zo gezellig mogelijke dag van. Wandelen door de stad, varen over de grachten en natuurlijk altijd samen koken om vervolgens een overheerlijk vijfgangen-diner op te smullen. Maar ja, echt de ruimte voor logees had ik (nog) niet in Amsterdam en dus gingen mijn ouders altijd weer terug met de trein na een gezellige dag samen.

Dit jaar besloot ik voor het eerst om weer eens richting de Limburgse weilanden te gaan. Naar het huis waar ik ben opgegroeid en waar een berg aan herinneringen en tradities ligt. Het huis waar nog twee lieve oude hondjes rondbanjeren die helaas echt niet nog jaren zullen leven. En het huis waar we mijn leven lang Kerst hebben gevierd met onze eigen gebruiken en tradities. En de combinatie van die drie deed me voor het eerst écht beseffen dat Kerst helemaal geen verplicht nummertje is, maar juist een hele fijne gelegenheid om te genieten van alle Kerst guilty pleasures. En in huize Vogel hebben wij nogal wat guilty pleasures.

De tradities in ere hersteld

Dit jaar stapte ik op Kerstavond weer de trein in op weg naar het Limburgse land. En eigenlijk al voor ik aan die enorme reis begon, startte ook al met mijn eigen Kerstpret. Okee als ik heel eerlijk ben, begint die pret bij mij eigelijk al een week of vier van te voren, wanneer ik begin met het bedenken van de kerstcadeau’s. Want net als met mijn vakantievoorpret, kan ik genieten van het bedenken van het perfecte Kerstcadeau… call me crazy!

Wij doen niet aan lijstjes, maar geven elkaar een leuk kleinigheidje (dat vaak net iets groter en duurder is dan zomaar een ‘kleinigheidje’). Letterlijk weken kan ik nadenken over wat voor origineel cadeau ik dit jaar zal kopen. En op het moment dat dan het grote uitwisselen van presentjes is gekomen, blijft het altijd spannend of mijn secuur uitgekozen cadeau ook echt in de smaak valt. Gelukkig ben ik niet de enige met deze enorme voorpret, want ook mijn moeder kon dit jaar niet wachten met het geven van het cadeau, dat mijn ouders overigens net als ik heel secuur hadden uitgezocht. En op het moment dat iedereen opgelucht adem kan halen dat zijn cadeau in de smaak valt, beginnen we met de enorme Kerstbrunch, die ons vult tot het tijd is voor het enorme Kerstdiner.

Zo blij als een hond

Die oude hondjes waar ik het net over had zijn ook onderdeel van mijn guilty pleasure. Ik ben niet met ze opgegroeid, want ze kwamen pas in huis na mijn zestiende. Daarvoor hadden we Anouk, een trouwe zwarte labrador die op haar twaalfde levensjaar na een flinke nies omviel en dood was. Met Anouk was ik opgegroeid. Dus toen die oude zwarte lobbes er niet meer was, miste ik (en de rest van de familie trouwens ook) als snel het gezelschap van zo’n vrolijk beestje. Al snel kwam Jurdey bij ons in het gezin, die na een half jaar vergezeld werd door Manou. Toen ze zo’n anderhalf jaar bij ons gezin hoorde, ging ik op kamers, maar die twee hondjes zijn een van de favoriete dingen gebleven om voor naar huis te komen.

Nog steeds als ik thuis kom zijn ze zo blij, dat ze het eerste half uur piepend om me heen lopen. Vervolgens verlaten ze dan mijn benen niet meer en blijven ze vragen om aandacht. Die aandacht krijgen ze natuurlijk van mij! De Kerst is voor mij ook het perfecte moment om een lange wandeling te maken in het bos met mijn twee lievelingen. Iets was ik zonder die lieve beestjes niet zou doen. Ik kan enorm genieten van het takken gooien en meerennen over de bemodderde bospaden.

Onbedwingbare zin in spelletjes en puzzels

Maar mijn ergste guilty pleasure is toch echt dat ik met Kerst een onbedwingbare zin heb ik spelletjes en puzzels. Er is geen moment in het jaar dat ik zo verdiept kan raken in een Japans puzzelboekje als met de Kerst. Tot in de late uurtjes kan ik me opvreten op die paar missende vakjes, die me maar niet lukken om in te vullen. En dan heb ik het niet over de welbekende sudoku puzzels, nee mijn puzzelplezier bestaat uit een puzzel genaamd Japanse Beeldzoekers. Een combinatie tussen puzzelen en tekenen eigenlijk. Iets waar ik normaal gesproken geen tijd voor maak, maar eens per jaar mag het, bij een brandende kachel, op het vloerkleed zittend tegen de schouw, met aan weerszijde van mijn benen een tevreden hondje. Wat een perfecte Kerst!