Er was een tijd dat ik me zonder na te denken inschreef voor een 10 km run. Ik kon dan zelfs een beetje halfbakken trainen en nog rond het uur finishen. Die tijd is inmiddels al weer eventjes verleden tijd. Sinds ik zwanger werd heb ik namelijk niet meer gelopen en nu ik weer begonnen ben, voelt het alsof al die runs die ik ooit gelopen heb een soort vage droom zijn. Want hoewel er progressie zit in mijn hardlooptrainingen, ben ik nog laaaaaaang niet op mijn oude niveau. Dat kan soms best frustrerend zijn. Want waar ik vroeger van huis ging voor een rondje van een uur (zonder te wandelen tussendoor), doe ik nu blokjes van maximaal 10 minuten rennen, 3 minuten lopen. En na een half uurtje kom ik dan met een hoofd als een tomaat weer thuis. Dat lijkt in de verste verte natuurlijk niet op die relaxte rondjes die ik vroeger deed. Maar goed… je moet ergens beginnen om weer ergens te komen. Dus om er dus voor te zorgen dat ik niet afhaak, heb ik me weer aangemeld voor een nieuwe run! Een nieuwe hardloop uitdaging 🙂

Voor het eerst de verstandige keuze gemaakt

Het leven met kind is wel even anders dan het leven vroeger. En nu hoor je me ab-so-luut niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar het is wel puzzelen geblazen als ik naast kind, werk, hond en nog ergens sluimerende oververmoeidheid en always on verkoudheid, wil sporten. Momenteel lukt het me om 2 keer in de week naar de sportschool te gaan en 2 keer in de week te rennen. Ik troost me met de gedachte dat dit nog steeds heeeeel veel meer is dan de gemiddelde Nederlander, maar liefst zou ik 3 keer in de week gaan rennen. Helaas niet haalbaar als ik mijn man ook zo nu en dan wil zien 😉 En dus heb ik geaccepteerd dat het opbouwen van mijn conditie een tikkie minder snel gaat dan mijn innerlijke prestatiejunkie graag zou willen.

Nou wil ik die innerlijke prestatiejunk natuurlijk wel een beetje voeden. En dus borrelde bij mij het enthousiasme op voor het rennen van de Zandvoort Circuit Run, nadat Marijke zich had ingeschreven. Vorig jaar heb ik deze run ook gedaan en het is echt een ontzettend leuke run. Toen deed ik 10 km. En hoe verleidelijk het nu ook was om toe te geven aan het inschrijven voor de 10, schreef ik me in voor de 5 km. Een snelle berekening leerde me dat ik nog vier volle maanden heb om tot die 10 km te komen. Ik zit nu bijna op 5 (al is dat dus niet aan een stuk) en theoretisch gezien zou het dus mogelijk moeten zijn om over vier maanden 10 km te lopen. Maar om mezelf in bescherming te nemen, heb ik voor het eerst in mijn leven eindelijk eens de veilige en verstandige keuze gemaakt.

No shame in de the game!

Want stel je nou eens voor dat ik toch last krijg van mijn spieren of gewrichten nu ik vanuit het niets ineens weer fanatiek aan het sporten ben geslagen. Ik ben in het verleden wel vaker negatief verrast door een blessure. Of wat nou als die never ending verkoudheid die ik van mijn kleintje heb, verandert in een versie die me echt nekt en ik mijn trainingen moet onderbreken. Dan is die 5 km enorm haalbaar. En dan kan ik deze alsnog met enorm veel plezier lopen.  De gedachte dat ik het waarschijnlijk tegen die tijd met twee vingers in mijn neus doe, betekent niet dat ik er minder zin in heb hoor. En mocht alles wonder boven wonder helemaal goed gaan en ik ben ver voorbij die 10 met trainen, dan kan ik natuurlijk altijd nog proberen een startbewijsje te regelen voor de 10 km. Maar dat kan alleen als ik er dan echt klaar voor ben.

Een ding is zeker: ik ga de Zandvoort Circuit Run lopen met heel veel plezier. En welke afstand het wordt, dat maakt niet uit. No shame in de the game! Ik heb er zin in!