Zo lang ik me kan herinneren weet ik niet beter dan dat ik goed ben met de pen. Moet er een verhaaltje geschreven worden? Dan ram ik even een half uurtje op de toetsen van mijn laptop en staat er een blog op papier. Als ik schrijf, hoef ik niet na te denken. De letters knallen uit mijn vingers en vaak ben ik zelf nog verbaasd over het resultaat zodra ik klaar ben. Schrijven is mijn ding zeg maar. Dus wat me afgelopen week gebeurde… ik schrok er van.

Writersblock

Normaal is het op maandag mijn blogdag. Dat betekent dat ik op zondagmiddag of avond me op de bank nestel, mijn laptop op schoot neem en mezelf even een half uurtje toesta om me uit te leven in mijn schrijverswereldje. Zo doe ik dat al ruim twee jaar iedere week… maar deze week kwam er niets. Ik zat uitgelegd op de bank naar een witte pagina in word te staren. Wel twintig keer begon ik met een nieuwe zin, die ik vervolgens weer heel snel weghaalde. Nooit heb ik begrepen hoe mensen niet konden schrijven, maar deze week heb ik het ervaren. Ik denk dat dit is wat ze noemen: een writersblock!

Op zondag heb ik maar 1 zin nodig om los te gaan. Die zin pleur ik meestal gewoon op papier en bijna nooit pas ik die daarna nog aan. Het is zoals het is. Natuurlijk ben ik al een week bezig met een challenge, dus het onderwerp is aanwezig. Een en een is twee… normaal gesproken dan.

Terugval

Nou zou je denken, deze week had je te toch ook een challenge? Ja dat klopt! Mijn challenge was om deze week eens niet zo te piekeren en dat noemde ik piekerverlof. Maar na weken schrijven over mijn burn out, wilde ik er deze week geen zeik blog van maken! Ik wilde iets positiefs op papier zetten. En dat lukte niet. Op zondag zat ik met mijn laptop op schoot… niets. Op maandag deed ik nog een poging: noppes. Dinsdag: nada. En woensdag besloot ik dat het anders moest. Er moest immers een blog komen!

En nou denk ik wel te weten waar het vandaan kwam. Want ik had een zware week achter de rug. Heel zwaar. En eigenlijk ook een hele leuke week, want het was eindelijk tijd voor Lottes vrijgezellenfeest namelijk, maar daardoor was het wel druk en dus was ik na een korte periode van dat het beter ging, weer even heel erg diep en terug bij af. Slapeloze nachten, paniekaanvallen en huilbuien.

Volgende week weer een kans

En wat er gebeurt in mijn hoofd als ik druk ben, is dat mijn gepieker sky high gaat! Mijn hoofd draait eigenlijk altijd wel overuren. Hoewel ik ‘s ochtends maar moeilijk wakker kan worden en ik de eerste minuten echt niet aanspreekbaar van, schieten vanaf minuut één dat ik mijn ogen open allerlei gedachten door mijn bolletje. Wat moet ik doen vandaag? Heb ik alles wat ik moest doen eigenlijk wel gedaan? Had ik niet eerder op moeten staan? Red ik het wel om alles te doen wat ik wil doen vandaag? Tientallen vragen schieten in een rap tempo door mijn hoofd. Nou is dit niets nieuws, want dit heb ik al zolang ik me kan herinneren.

Maar wanneer ik drukker ben dan druk, gaat dat gepieker verder en verder. Dan ontstaat er een soort error. En door die error ben ik sinds zondag al helemaal uitgeput. Nu nog steeds. En ik denk (nou ja, ik hoop) dat dit alles te maken heeft met mijn writersblock. Voor deze week kan ik er niets anders van maken… een mislukte challenge en een blog dat eigenlijk geen blog is, althans niet een blog die gaat waar hij over zou moeten gaan. Maar soms zijn dingen zoals ze zijn en als ik een ding heb geleerd afgelopen week, is dat je dingen soms los moet laten. Laat ze gaan zoals ze gaan en dat doe ik deze week dus ook maar. Volgende week weer een nieuwe kans!