Singelloop Utrecht 

Wist je dat ik zo’n acht jaar in Utrecht heb gewoond en dat ik in die tijd ook zo nu en dan hardliep. Ik heb zelfs ooit een startbewijs voor de Singelloop aangeschaft, maar durfde toen uiteindelijk toch niet te lopen. Waarom weet ik eigenlijk niet meer, maar het komt er op neer dat ik in al die jaren tijd, nooit in mijn eigen stad de Singelloop heb gerend. En nu, afgelopen weekend, rende ik mijn negende medaille in Utrecht. Een reünie van mijn oude stad en mij! De laatste race voor ik aan de start verschijn van de Halve Marathon van mijn nieuwe stad, maar helaas ging deze race niet zo soepel als ik had gehoopt.

Geen tijd voor slappe excuses als ‘geen zin’

Ik hoef je natuurlijk ook helemaal niet te vertellen wat voor rotweer het was. In de ochtend kwam het al met bakken uit de hemel en dat zorgde er nou niet echt voor dat ik met heel veel plezier in de trein naar Utrecht stapte. Daar was ook nog eens bijgekomen, dat Marijke (mijn partner in crime) deze race aan zich voorbij moest laten gaan in verband met een flinke blaasontsteking. Dat was dus nog eens een paar punten aftrek voor mijn enthousiasme voor deze race. Desalniettemin liet ik met niet demotiveren, want er moest natuurlijk gewoon een nieuwe medaille binnengesleept worden. Want nu we in de tiende maand zitten en ik nog maar 8 medailles aan de muur had hangen, is er geen tijd meer voor slappe excuses als ‘geen zin’.

En dus stond ik gisteren netjes in het startvak, klaar om te vertrekken. Met de gedachte dat ik twee weken geleden nog 16 kilometer rende. Dan zou dit toch wel zeker een formaliteit zijn? Dat viel mooi even tegen. Ik stond ten eerste al in een veel te snel startvak (optimist als ik was toen ik mezelf inschreef), dus na het startschot sprintte iedereen er vrolijk vandoor en bleef ik een beetje hangen aan het eind. Proberen mijn eigen tempo te bewaren, terwijl ik doodleuk in mijn eentje door de straten van Utrecht hobbelde. Toen ik maar liefst vijf keer tegen mezelf had gezegd dat het niet uitmaakte, dat ik er moest lopen voor mijn eigen plezier en dat ik vast en zeker snel de snelste mensen van het vak achter me zou tegenkomen, barstte de eerste bui los. Een plensbui die mijn sokken tot mijn kruin volledig doorweekte. Zo… nog 9 kilometer te gaan…

Dat stemmetje in mijn hoofd

Op een én op drie kilometer stond Marijke met haar ouders aan te moedigen. Een momentje dat ik enorm nodig had, en dat dus al na 3 kilometer. Dat beloofde nog een leuke laatste zeven te worden! Heel even heb ik zelfs getwijfeld of ik niet zou stoppen en lekker met een dekentje en warme chocomel bij Marijke op de bank zou kruipen. Maar gelukkig was daar dat stemmetje in mijn hoofd weer! “Je hebt die medaille nodig! Je bent nu toch al in Utrecht! Je hebt dit al 8 keer eerder gedaan dit jaar, dus deze keer moet ook wel lukken.” En terwijl ik mezelf streng toesprak, kropen de kilometers een aan een voorbij.

Ik mocht niet gaan wandelen van mezelf, ondanks de pijn in mijn spieren. De drankpunten heb ik overgeslagen, bang dat ik niet meer op gang zou komen als ik zou gaan lopen. En dus ging ik voetje voor voetje, in mijn hoofd proberen te berekenen waar de finish ergens zou moeten zijn als we nu op zes kilometer zaten. En toen ineens kwam het besef, dat ik over twee weken van start moet aan de halve marathon, en dat als ik net zo’n rotdag had als deze dag, het me niet zou gaan lukken. En daar liep ik dan, op 7 kilometer, met een brok in mijn keel, mezelf vreselijk zielig te vinden. Opnieuw tijd voor een strenge speech dus! “Straks mag je janken Esther! Nu eerst lopen!”

Mijn dag niet

Van harte is het niet gegaan. Ik denk dat ik gewoon mijn dag niet had. Nu ik weer een beetje kan relativeren, besef ik me ook wel, dat als ik twee weken gelden nog 16 kilomter kon rennen, ik waarschijnlijk over twee weken ook wel 21 kilometer kan rennen. Ik moet gewoon een beetje lief zijn voor mijn spieren de komende 14 dagen! Lief zijn voor mijn lichaam en lief zijn voor mijn geest… en mijn motivatie weer even hoog opkrikken, dan zou het toch moeten lukken!

Maar tot die tijd geniet ik nog even van mijn negende overwinning van dit jaar! Het was niet de langste afstand die ik heb gelopen, maar wel het grootste gevecht! Op naar de volgende!