Al de hele week heb ik hetzelfde liedje in mijn hoofd! Sinds ik aan het bedenken was waar ik mijn blog van vandaag over zou schrijven, is dit liedje in mijn hoofd gaan zitten en krijg ik het er met geen mogelijkheid meer uit. Het is natuurlijk weer – zoals zo vaak bij mij – een liedje van Acda en de Munnik. Maar ja, die teksten zijn ook zo lekker herkenbaar… En nu achtervolgt dit hitje mij dus al dagen. Als ik op de fiets zit, trapt de melodie lekker met me mee, als ik aan het werken ben, staat dat ene zinnetje uit het refrein op repeat en zelfs nu ik deze blog aan het typen ben, kunnen mijn vingers bijna niet wachten om de ene zin dan eindelijk op te schrijven: ‘Ik heb het te druk met weer gelukkig zijn.’

Een blog over geluk

Ik wilde inderdaad een blog schrijven over geluk. Maar dan juist de kleine geluksmomentjes. Soms heb je van die periodes dat je je beseft hoe goed je het eigenlijk hebt en dat die dingen, waar je zo gelukkig van wordt, het werk zijn van wat je zelf hebt bereikt in het leven. Althans, ik hoop dan maar dat jullie net zo gezegend zijn als ik met dit soort momenten zo nu en dan, want die momentjes zijn echt heerlijk! Mijn besef-eens-hoe-gelukkig-je-bent-momentje had ik afgelopen week.

Meestal hoef ik er zelfs helemaal niets voor te doen. Het overvalt me zomaar ineens. Als ik in de trein zit, over straat loop, op de fiets zit… En dan ineens vult zich zo’n warme bal in mijn buik die me laat voelen hoe gelukkig ik eigenlijk ben op dat moment. Dat mijn leven er toch prachtig uit ziet: Ik woon in de mooiste stad van Nederland, heb een goed dak boven mijn hoofd op een top locatie, ik heb de liefste vriendinnen van de wereld, ouders die van me houden, een leuke baan met lieve collega’s, veel inspirerende mensen om me heen en altijd wel kansen die zich aandienen die me boven mezelf laten uitstijgen. Zucht, wat mooi!

Trots!

Deze week kwam dit gevoel bij me op na het lezen van de blogs van Marijke, Laura, Nadia en Meghan. Hun eerste 52 Challenge jaar zit erop en zij keken deze week terug op hun jaar. Ineens kwam het bij me binnen hoe fantastisch dit project is, waar ik al anderhalf jaar mee bezig ben. Als zij vertellen hoe hard ze zijn gegroeid en een betere versie van zichzelf zijn geworden, dan ben ik trots op ze! Maar stiekem ook een beetje op mezelf, omdat ik hen daarbij heb kunnen helpen.

Je kunt bergen verzetten

Iedere keer dat ik vertel over 52 Challenge, vragen mensen me wat nou het tofste is en het moeilijkste is dat ik heb gedaan tot nu toe. Of ik wel eens een challenge niet gehaald heb en hoe ik na anderhalf jaar nog steeds iedere week een challenge kan verzinnen voor mezelf? Volgens mij gaat het niet om de vraag welke challenges een verandering hebben aangebracht, het gaat om het totaalplaatje. Wanneer ik het principe van 52 Challenge uitleg aan een buitenstaander, probeer ik altijd de nadruk te leggen op de kleine doelen van één week, die het grote geheel kunnen veranderen.

Als je een berg wilt verzetten, kun je proberen om die in een keer op te tillen, dat gaat je nooit lukken. De lasten zijn te zwaar en vroeg of laat geef je het op. Je kunt ook iedere dag een paar rotsblokken verplaatsen zodat je over een jaar de hele berg hebt verplaatst. Je zult zien dat het veel leuker is en je uiteindelijk veel meer resultaat boekt. Grote doelen benaderen met allemaal kleine stukjes doel… dat is waar 52 Challenge over gaat! Hoe het komt dat ik na anderhalf jaar nog steeds dingen weet te verzinnen om te veranderen aan mezelf, heeft alles te maken met het feit dat er altijd bergen op je pad zullen komen die uit de weg geruimd moeten worden. Je bent als mens nooit perfect. Je bent nooit af!

Ik geniet!

Natuurlijk heb ik in die anderhalf jaar ook echt wel eens mindere momenten gehad. Iedereen heeft wel eens een periode dat je wat minder in je vel zit. Even nergens zin in hebben. Ongelukkig zijn met je leven, je lijf en hoe dat allemaal verloopt. Een keer per maand heb ik sowieso last van zo’n dagje dat ik al chocolade etend, jankend zit te kijken naar Grenzeloos verliefd of All you need is love, maar dat heeft zo zijn eigen redenen natuurlijk. Maar ook ik word wel eens wakker op dagen dat ik liever met mijn hoofd onder de dekens in bed zou willen blijven liggen… Die dagen bestaan helaas. Daarom ben ik deze kleine geluksmomentjes wel meer gaan waarderen. Waarom zou ik te veel bezig zijn met kleine tegenslagen, als ik veel meer voldoening haal uit mijn vooruitstrevendheid?

En dat is dan ook precies wat ik deze week weer lekker aan het doen ben. Ik maak me niet druk meer om onbenullige dingen! Ik probeer me niet meer op te winden over stomme kleine dingetjes. Ik geniet van de zon, mijn vrienden, mijn huis, deze blog, het feit dat ik deze week een halve kilo lichter ben geworden (OMG het kan dus echt) en zelfs van die wildvreemde dame die vanochtend ‘gezondheid’ zei toen ik moest niesen op het station! Om mijn geluk te vieren ga ik vanavond lekker dansen. Enjoy the weekend! Wat een geluksmomentje!