Halve marathon training

Nu ik die gigantische Kilimanjaro van mijn bucketlist heb gestreept, heb ik voor dit jaar eigenlijk nog maar 1 sport-challenge gepland die ik van mijn lijstje wil strepen dit jaar. En dat is de halve marathon. Het jaar is natuurlijk nog maar net begonnen, dus dat zou moeten lukken, toch? Maar die 21 kilometer is in het verleden niet echt mijn afstand gebleken. Vooralsnog is het me gewoonweg niet gelukt om die afstand te lopen. Ik heb me twee keer ingeschreven voor de halve van Amsterdam, maar de eerste keer in 2014 raakte ik geblesseerd en de tweede keer in 2016 had ik te weinig tijd om echt goed te trainen. Twee keer ben ik niet gestart dus! Deze derde keer moet echt scheepsrecht gaan worden! Ik weet zeker dat 2017 het jaar wordt van de halve marathon voor mij. Welke het wordt, daar ben ik nog niet uit… maar dat ie er binnenkort gaat komen, dat is één ding dat zeker is!

De magische belofte

Nog voor ik de Kilimanjaro ging beklimmen, werd me de belofte gedaan dat ik met een fantastische conditie terug zou komen. Door de hoogte waarop je een week lang bent, maak je extra rode bloedlichaampjes aan, om te zorgen dat je met de beperkte hoeveelheid zuurstof toch voldoende zuurstof naar je spieren kunt leveren. Wanneer je dan weer op Hollandse bodem, beneden zeeniveau, staat, heb je daar profijt van… schijnbaar! Hoe lang je hiervoor op die hoogte moet zitten? Geen idee! Wat maakt het eigenlijk uit, want je snapt natuurlijk wel dat mijn verwachtingen enorm hoog waren na deze magische belofte. Want hoewel ik mijn plan om over een paar weken de CPC halve marathon te lopen al had afgeschreven, had ik toch weer even de hoop dat ik nu zo’n superconditie zou hebben, dat ik met twee vingers in mijn neus die 21 kilometer zou lopen.

Dat was natuurlijk een beetje wishful thinking! Want hoewel ik echt wel veranderingen merk qua conditie en spierkracht, was het wel een beetje te positief gedacht dat ik zomaar even 2 uur kon hardlopen, terwijl ik in december met moeite een 15 kilometer eruit perste in 1,40 minuten. En dat merkte ik afgelopen week dan ook. Mijn plan was om op zaterdag een lange afstand te lopen als grote test of ik over 3 weken aan de start zou kunnen staan in Den Haag. Op vrijdag at ik dus pasta en op zaterdag ging ik goed gekleed en open minded op pad. Alles om deze missie te doen slagen. En verder… Ik zou wel zien hoe goed het zou gaan. Een aangezien ik nog geen vaste route had hier in de buurt, ging ik maar gewoon een beetje in het wilde weg lopen, onder het mom dat ik altijd nog kon omdraaien en dezelfde weg terug kon rennen als ik zou verdwalen.

Potverdrie!

Ik kan niet zeggen dat het slecht ging! Zeker weten niet. Ik heb lekker gerend, genoten van de omgeving en de rust, me beseffend dat ik hier nu gewoon woon! Geen stoplichten onderweg! Geen verkeer! Gewoon rustige lange wegen die richting de kust lopen. Natuur en rust! Heerlijk! In mijn hoofd probeerde ik mezelf naar de 15 kilometer te praten. Dat wil zeggen dat ik mezelf toestond om na 7,5 kilometer even te rusten en op de kaart te kijken waar ik was, zodat ik een ongeveer even lange route terug naar huis zou kunnen bedenken. Met iedere stap die ik verder van huis wegrende, kreeg ik er steeds meer vertrouwen in dat het me zou lukken. Tot ik opeens op een punt uitkwam, waar ik de omgeving weer herkende. Na 6,5 kilometer rennen, zat ik opeens zo’n 2 kilometer van huis vandaan! Potverdrie! Dat was niet de afspraak!

Ik nam dus heel even de tijd om op de kaart te kijken hoe ik mijn route toch nog zo lang mogelijk kon rekken. Maar toen ik het lopen weer oppakte, merkte ik dat ik stiekem al best wel moe was. Bij het idee dat ik nu nog 9 kilometer moest lopen, was ik al uitgeput. Dat ging em helemaal nog niet worden! En dus ging ik voor een iets kortere route, waarna ik na 10 kilometer toch wel tevreden thuis kwam. En met een plan! Want ik had 1 afspraak gemaakt met mezelf afgelopen jaar, en dat was dat ik alleen een halve marathon zou lopen, als ik er goed voor getraind was. Dan ben ik in ieder geval ook in staat om er van te genieten! Want als ik het te zwaar maak voor mezelf, waarom zou ik het dan in hemelsnaam doen? En aangezien ik nu nog niet voldoende getraind ben, zit het er nu nog even niet in! Eerst maar weer eens wat kilometers in die benen rennen!

Dat is dus mijn plan. Vanaf nu ga ik wekelijks 1 lange afstand lopen. Daarnaast ga ik uiteraard lekker 2 keer per week naar de sportschool en probeer ik daarnaast nog wat te rennen of te spinnen, net hoe mijn bui staat. Maar tijdens die lange afstand, ga ik iedere week een stukje verder. Soms een kilometer, soms 2 en soms toch weer een stukje terug, om ook de kans te hebben om te herstellen. En als ik dan over een paar weken vooruitgang heb geboekt, dan ga ik langzaam eens kijken welke leuke halve marathons er allemaal zijn en welke ik zou kunnen lopen. Sounds like a plan right?

Misschien heb jij nog wel een goede suggestie voor een leuke halve marathon! Laat het me dan zeker weten!