Sinds ik in een echt grote mensenhuis woon, met echte ruimte voor rotzooi, krijg ik van mijn ouders met regelmaat wat dozen met mijn eigen rotzooi van vroeger. Leuk om weer door te spitten natuurlijk. In die dozen zaten ook wat van mijn oude fotoalbums. Een doos vol herinneringen dus! Heerlijk om te zien hoe ik groot ben geworden, welke vakanties ik allemaal heb beleefd en welke vriendinnetjes er allemaal voorbij zijn gekomen in mijn leven. Al die jaren, al die rare mode en al die verschillende kapsels! Maar er viel me ook nog iets anders op… Ik vond mezelf op al die foto’s bijzonder slank! En dat terwijl ik mijn hele leven toch al bezig ben met afvallen omdat ik eigenlijk nooit blij ben geweest met mijn figuur! Nu ik jaren later door een (schijnbaar) ‘volwassen’ bril naar mezelf kijk, zie ik ineens niet meer wat het nou was waar ik toen zo onzeker over was! Gek toch?

Irritant vrouwending

Naar aanleiding van die ‘ontdekking’ ging ik eens naar meer recentere foto’s kijken. Foto’s van vorig jaar tijdens mijn 12 Medailles in 12 maanden (zoals de foto hierboven), foto’s van mijn Personal Body Plan resultaten… En gek genoeg vind ik mezelf dus echt OVERAL in shape. En dat terwijl ik dat destijds dus écht niet vond. Net zoals ik dat nu niet vind van mezelf op dit moment. En dus vroeg ik me daarna direct af, als ik nou over 2 jaar naar foto’s van nu kijk, heb ik dan datzelfde gevoel? Zit al die onzekerheid echt alleen maar tussen mijn oren en zie ik dingen die er niet zijn?

Als ik het aan vriendinnen vraag, hebben zij precies hetzelfde. “Waar was ik destijds nou zo onzeker over?”. En bij de meeste van mijn vriendinnen denk ik dat eigenlijk nog steeds wanneer ik naar ze kijk en ze nu klagen over ‘te dikke benen’ of een ‘te vette pens’. We zeiken eigenlijk gewoon te veel met zichzelf en praten onszelf allemaal ideaalbeelden aan die we misschien niet eens kunnen behalen. Laat staan dat we dat voor onszelf zouden moeten willen! Ik heb geloof ik nog nooit een man horen zeggen in het openbaar dat ie te dik is of niet blij is met zijn bovenbenen. Het is ook wel echt een vrouwending. Een heel irritant en onzinnig vrouwending! Zelfs zo irritant dat zelfs de meest extreme fitgirls nog dingen zien aan hun lijf die ze willen verbeteren.

Accepteren kun je leren

Maar als ik het ook zo om me heen hoor, is het dus schijnbaar echt ‘een ding’. Vrouwen zijn meer onzeker dan mannen en dat is natuurlijk niet zomaar iets wat je er van het een op andere moment uit krijgt. Maar toch geloof ik, dat als ik nu zonder afkeur naar foto’s van mezelf van een jaar geleden kan kijken, dat ik toch zeker nu ook wel met een andere bril naar mezelf kijken? Ik wil de uitdaging wel aangaan. Happy zijn met mijn lijf zoals het is. Los van dat ik dan natuurlijk niet zomaar de teugels ga laten vieren. Dus ik blijf wel sporten en gezond eten, maar ondertussen moet ik ook vooral accepteren dat sommige dingen aan mijn lijf gewoon nou eenmaal zo zijn. Dat ik flinke bovenbenen heb en dat ik die altijd zal blijven houden. Dat mijn ondermaat altijd een maat groter zal zijn dan mijn bovenlichaam.

Dit is dus wat ik ga proberen te leren accepteren:
– Mijn lijf zal nooit perfect zijn, althans niet zo als ik het zie als perfect. Dat is namelijk niet realistisch. En waarom zou een beetje imperfectie perse lelijk zijn?
– Ik ga dus minder kritisch zijn op mijn lichaam, maar ik ga juist proberen het om te draaien. Bij die volle bovenbenen horen ook een paar volle billen… dat is dan weer een pluspuntje!
– En nu het moeilijkste: ik ga proberen mezelf te accepteren zoals ik ben, op de manier waarop ik nu leef en die realistisch is.

Met al deze nieuwe manieren van in de spiegel kijken, ga ik morgenochtend beginnen. Eens kijken of ik morgen de mooie dingen aan mezelf kan zien, in plaats van mijn zogenaamde imperfecties. Wie doet er mee?