Na een lange ‘zomerstop’, mijn laatste medaille behaalde ik in juni, was het afgelopen zondag ein-de-lijk tijd om medaille nummer zeven binnen te slepen. Ik heb dan misschien niet de hele zomer stil gezeten met twee Strong Viking obstacle runs van beide negentien kilometer, maar het is toch anders. Een lang stuk van tien Engelse mijl in één keer lopen, vraagt iets anders van je lichaam. Iets waar ik me niet heel goed op had kunnen voorbereiden. Ik wist alleen één ding heel zeker: die medaille zou met mij mee naar huis gaan na afloop van de Dam tot Damloop!

Nog steeds blessurevrij

De zomerstop heeft me namelijk de tijd gegeven om de irritatie aan mijn schenen niet uit te laten lopen op een shin splints blessure. Ik zat er tegenaan, maar dankzij een paar sessies dry needling, meters medical tape en vooral rustig en weinig lopen, heb ik tijdens de Damloop bijna pijnvrij kunnen lopen. Alleen net na de start voelde ik mijn schenen af en toe een beetje branden. Dit trok gelukkig snel weg. De belofte aan mezelf om 2016 blessurevrij door te komen, staat dus nog steeds en hier weet ik mezelf goed aan te houden.

Onderdeel van deze belofte is dat ik eindtijden volledig loslaat. Ik loop om het naar mijn zin te hebben en niet om sneller te zijn dan mijn vorige run. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik loop er een stuk relaxter door. Mijn doel voor de Dam tot Damloop was dan ook om ‘em uit te lopen en er van te genieten. Het is namelijk oprecht de leukste loop ooit merkte ik vorig jaar doordat het zo’n groot feest is langs het parcours. Tijdens mijn eerste Dam tot Damloop kreeg ik echter halverwege een bloedneus en waren de laatste vijf kilometer intens taai. Ik wilde hier logischerwijs geen herhaling van 😉

Tofste run ever

De run verliep gelukkig precies zoals ik het gehoopt had. De kilometer vlogen voorbij, ik heb onderweg veel gelachen en onwijs genoten van de gekkigheid langs het parcours met maar af en toe had ik een dipje. Helemaal niet gek natuurlijk, aangezien mijn lichaam niet gewend is aan een lange afstand in één keer. Op kilometer twaalf had ik het even taai en zijn we dus iets langzamer gaan lopen. Dit was net voor het leukste stuk van de run: het moment waarop je het centrum van Zaandam binnen rent en het Nederlandse levenslied door de straten schalt. De sfeer die er hangt, draagt je serieus over de weg en al het ‘nare’ van het hele eind rennen, ben je ineens vergeten. Dit is serieus de tofste run ever!

Ik heb mijn doel dus meer dan bereikt en heb het echt, echt, echt heel erg naar mijn zin gehad. Mijn officiële eindtijd is overigens 7:49 sneller dan vorig jaar toen een bloedneus 6:50 van mijn tijd kostte. Mijn eindtijd vorig jaar zou theoretisch gezien 1:45:35 kunnen zijn geweest mits ik natuurlijk in hetzelfde tempo had doorgelopen. Dit jaar ging ik met een tijd van 1:44:36 over de finish van de Damloop. Gewoon een theoretische minuut sneller! Dat geeft ondanks het feit dat ik niet op een tijd heb gelopen, wel een lekker gevoel.

Direct door naar de volgende medailles

Nu mag ik, net zoals Esther, direct door naar de volgende medailles. Ik moet er tenslotte nog vijf en we zitten al aan het einde van de negende maand. Op 2 oktober mag ik gelukkig alweer de Singelloop in Utrecht doen en sta ik twee weken later aan de start van de Maliebaanloop om even een inhaalslag te maken. Daarna staan nog de Zevenheuvelennachtloop én de Zevenheuvelenloop op het programma en sluit ik het jaar goed af met de Bruggenloop in Rotterdam. Ik heb er zin in!