Dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, weet ik na deze week wel weer. Ik heb in geen tijden niet zo tegen iets op gezien als de Bruggenloop afgelopen zondag. De loop waar ik mijn allerlaatste medaille zou gaan behalen. Vorige week maandag werd ik namelijk ziek, een luchtweginfectie. Zere keel, verstopte holtes, hoofdpijn, hoesten als een zeehond… Je kent het wel… Het weekend kwam steeds dichterbij, maar het hoesten en de pijn in mijn voorhoofdsholtes werden niet minder.

Veel zin had ik dus niet om ‘even’ zonder trainen vijftien kilometer te gaan hardlopen. Veel vertrouwen in een goede afloop had ik overigens ook niet. Niet gaan rennen klonk gezondheid technisch als een hele verstandige beslissing en ik heb dan ook lang getwijfeld. Thuis blijven was echter toch geen optie, want hallo! Dit was mijn enige kans nog om die medaille te gaan halen en ik moest en zou deze challenge volbrengen! De foto bij dit blog was wellicht een redelijke spoiler…

Hand in hand

Dus zo stonden Esther en ik dan toch zondag aan de start van de Bruggenloop. Beide ziek, zwak en misselijk. Van tevoren hadden we elkaar plechtig beloofd om samen te lopen zodat we elkaar er doorheen konden slepen. Dit varkentje zouden we samen eens gaan wassen op een voor ons beide comfortabel tempo. Het doel van de run; de finish halen zodat die laatste medaille om onze nek gehangen kon worden. Er is dan ook niet keihard gelopen en dat was eigenlijk gewoon heel fijn. Zo hebben we beide kunnen genieten van de run, het uitzicht, een gezellig gesprek en de sfeer. Pas toen we over de helft waren, kregen we beide last van onze gewrichten en spieren. Pijntjes hier en daar. Heel logisch natuurlijk gezien het feit dat onze training vooraf één grote aanfluiting was.

Gelukkig kwam de finish steeds dichterbij en konden we de Kuip al in de verte zien liggen. Na een paar bochten en een weg die oneindig leek te duren, zagen we dan eindelijk in de verte de felverlichte finishboog. Finally! Het moment waarvan ik dacht dat het nooit zou komen, was dan toch eindelijk daar. En natuurlijk kreeg ik direct een brok in mijn keel. Esther had er ook last van en dacht dat het wel minder zou worden wanneer ze mijn hand zou vastpakken. Dat maakte het natuurlijk alleen maar erger 😉 Met tranen in onze ogen renden we samen de finishlijn over.

Blij met mijn ‘gouden’ medaille

Zoals Esther gister al zei in haar blog; deze medaille voelt als een gouden plak. For reals! Dit voelt echt als de kers op de taart, de kroon op ‘het werk’ en meer van dat soort dingen. Het allerfijnste aan deze run was, naast dat het de laatste was ;-), dat ik hem samen met Esther heb gelopen en dat we hand in hand over de finish zijn gegaan. Het is namelijk Esther ‘haar schuld’ dat ik deze challenge ben aangegaan en daar ben ik toch wel heel blij mee. Waarom dat precies is, vertel ik graag in mijn volgende blog die donderdag online komt. Vol trots heb ik zondagavond in ieder geval mijn twaalfde medaille boven het bed gehangen. Ik ben blij met deze medaille, mijn hardloopprestatie, mijn andere elf medailles, de hele challenge en mijn vriendschap met Esther. Zonder jou geen gekke uitdagingen, hartjes voor jou!