obstacle race summit

Mijn vriend is een echte obstacle runner en zou afgelopen zondag mee doen aan de Obstacle Race Summit georganiseerd door Fitcollege.nl en Elkedagfitter.nl. In eerste instantie zou ik alleen mee gaan voor de gezelligheid, maar de Summit werd georganiseerd in het verre Meppel en dat zou betekenen dat mijn vriend eigenlijk de hele dag van huis zou zijn. Meegaan en meedoen leek me daarom een stuk gezelliger toe dan de hele dag alleen op de bank zitten. Nu ben ik echt geen die hard obstacle runner en vind ik mezelf bij tijd en wijlen een #fitgirl die echt wel steken laat vallen. Toch leek de Obstacle Race Summit mij interessant en zeker een challenge waard!

Ik zou namelijk de beste touwklimtechnieken leren, maar ook zou ik meer te weten komen over de timing van mijn sprongkracht, hoe ik de monkey bars soepel kan nemen, hoe ik moet traverseren (hier kom ik zo op terug) en hoe ik een warming-up kan inzetten om mijn prestaties te verbeteren. Interessant toch? Ook al hang ik niet dagelijks in de touwen, er zaten sowieso punten bij waar ik echt wat aan ging hebben.

Een goede warming-up

Voor een hardloopwedstrijd doe ik namelijk zelden tot nooit aan een warming-up. Niet goed en daarnaast niet slim. Andere mensen zie ik het altijd wel doen, maar dan wel op zo’n manier waarvan ik denk dat dat ook niet helemaal oké is. In jaren ’80 stylo staan mensen dan heel statisch te rekken en strekken alsof hun leven ervan afhangt. Daar wil ik natuurlijk niet bij horen! Na zondag weet ik gelukkig dat het statisch rekken van je lichaam ook helemaal niet goed is en dat dit ook een verantwoorde dynamische wijze kan. Een manier waarop je direct je hartslag omhoog brengt, je bloed laat stromen en je explosiviteit aanwakkert. Dit is een goed begin van de summit!
Na de warming-up kwam het touwklimmen aan bod, iets dat ik altijd heel leuk heb gevonden. Op de middelbare school moesten we tijdens de gymles ook touwklimmen en daar was ik zeer bedreven in. Het enige probleem dat ik ermee had, was het soepel naar beneden komen. Dat kon ik niet en daarom had ik na de gymles vaak mijn handen open liggen omdat ik me maar gewoon via het touw naar beneden liet glijden. Vandaag was echter de kans om te vragen hoe je op een goede manier naar beneden moest komen zonder blaren op je handen te krijgen. Hetgeen me ook redelijk lukte. Het traverseren onderdeel was echter een regelrechte ramp. Hierbij moest je namelijk van het ene touw naar het andere touw ‘klimmen’. Ik kwam niet verder dan het eerste touw. Go figure…

Denk als een Ninja

Na zondag weet ik trouwens ook dat mijn timing en mijn springkracht niet mijn beste punten zijn. De bedoeling was namelijk dat je tegen een muur moest oplopen om vervolgens een klimrek beet te pakken. Qua timing kwam ik in de aanloop al niet uit waardoor ik voor een simpele keuze stond: met mijn linkervoet afzetten waardoor ik niet omhoog kwam of met mijn voorhoofd tegen de muur landen. Keuze was voor mij simpel… Wel merkte ik dat wanneer ik volledig geconcentreerd was, het wat beter ging en ik enigszins omhoog kwam. Dat was het moment waarop ik vast dacht als een Ninja. Hetgeen mijn vriend de hele tijd tegen me bleef roepen: “Denk Ninja!”
Uiteindelijk moest deze Ninja toch haar meerdere erkennen bij de monkey bars. Dat was het punt waarop mijn handen zeiden dat het genoeg was. Eén van de drie blaren die ik gedurende de Summit had ontwikkeld, ging open. Met veel bewondering heb ik in ieder geval zondag staan kijken naar al die sterke mannen die vreselijk soepel de touwen inklommen en zichzelf via het klimrek omhoog gooiden. Zou ik dat ook ooit een keer kunnen?