dam tot dam loop

Zenuwen, ze waren er. Een hardloopwedstrijd vind ik namelijk om de één of andere reden altijd een beetje spannend. Er hangt een speciale sfeer van hoopvolle verwachtingen en grote doelen. Het mooie aan zo’n loop is dat alle deelnemers iets gemeenschappelijks hebben: iedereen wil die eindstreep halen en zo’n mooie medaille binnenslepen. Ook ik, met mijn zes keer trainen, mijn kuiten die volledig op slot zaten na mijn laatste rondje rennen en mijn bovenbeenblessure die toch weer een klein beetje opspeelde. Ook ik moest en zou de eindstreep halen. Die Dam tot Dam loop medaille was van mij!

Zonder kleerscheuren naar de finish

Samen met mijn vriend en tevens persoonlijke haas stond ik dan ook aan het einde van de ochtend in het startvak. Ik ben misschien niet de meest geduldige persoon, maar ik ben gelukkig wel realistisch. Een toptijd zou ervoor mij niet inzitten. Het feit dat ik zonder goede training en met een opspelende blessure aan de start stond, was natuurlijk niet heel slim. Mijn fysiotherapeut, die gelukkig mijn kuiten afgelopen donderdag nog even goed onder handen had genomen en mijn bovenbeen voorzien had van een mooi roze stuk tape, zei al gekscherend “nou, dan zie ik je maandag wel weer”. Hmmm, dat wil ik niet! Daarom heb ik alle dwang om een bepaalde tijd neer te zetten, onderdrukt en was mijn enige doel om de loop zonder kleerscheuren uit te lopen.

Ik wil namelijk niet weer wekenlang niets kunnen doen vanwege een stomme blessure. Daarom heb ik me dan ook voorgenomen om er straks eerst voor te zorgen dat ik langzaam op niveau kom voordat ik mezelf tot het uiterste dwing. Geduld, Marijke, geef jezelf de tijd…

Niet te vroeg juichen

Dus daar stond ik, zenuwachtig, maar zonder streeftijd. Muziek in de oren en het horloge aan: op naar de IJ-tunnel! Na de IJ-tunnel besloot ik mijn muziek voor de verandering eens uit te zetten en te luisteren naar alles dat er om me heen gebeurde. Om de paar honderd meter stonden er dj’s of mensen die gewoon de speakers in de tuin hadden gezet. Tel daar alle klappende en juichende mensen bij op en je hebt een superleuk feestje! Dit werkt motiverend, zo komen we die resterende kilometers wel door! Het ging daarnaast stiekem best lekker, maar te vroeg juichen wilde ik ook niet. Dat mocht ik van mezelf pas doen wanneer ik over de tien kilometer zou zijn. En dat duurde nog even… Ik was namelijk pas net het vijf kilometer punt voorbij.

En toen voelde ik nattigheid…

damloopDe kilometers vlogen echter voorbij en ineens was ik al op de helft. Ik deed alleen iets stoms… In een poging om mijn gezicht af te vegen na het eten van een stuk sinaasappel, raakte ik mijn neus. Niks aan de hand zou je denken, maar ineens voelde ik nattigheid en dat was helaas geen snot! Nee, het bloed liep in een gestaag tempo mijn linkerneusgat uit. Al rennend dacht ik het bloed wel te kunnen stelpen. Er was alleen geen houden aan en dus moest ik met twee bebloede handen tijdelijk uitstappen. Direct stopte er een vrouw die mij haar pakje zakdoeken gaf (superduizendthanks nog) en ik werd daarna vriendelijke geholpen door Henk van de EHBO (bedankt Henk!). Ook al had ik dan misschien geen streeftijd in gedachten, deze extra zes minuten en 50 seconden die de noodgedwongen stop duurde, zitten me toch niet helemaal lekker. Nu is mijn finishtijd 1:52:25 terwijl dit 1:45:35 had kunnen zijn. Jammer, jammer, jammer…

Nu is het maandagavond en ben ik bijna over de teleurstelling heen. Ik ben moe, maar toch wel voldaan. Dit was een super toffe loop waarvan ik, op de laatste drie loodzware kilometer na, heb kunnen genieten. Die gewilde Dam tot Dam loop medaille is in ieder geval van mij. Op naar de volgende!