Ja hoor, daar stond ik weer. Aan de start van mijn vierde Dam tot Damloop. In de afgelopen drie jaren heb ik altijd gelopen met mooi en zonnig weer. Het is zelfs wel eens een tikkie te warm geweest. Ik heb bloedneuzen en scheenbeenblessures getrotseerd, maar nog nooit zoveel regen. Afgelopen zondag was ik doorweekt en ik weet zeker dat de herfst officieel begonnen is. Maar goed, ik was er en de medaille is binnen.

Heb ik fijn gelopen? Niet echt. Heb ik ervan genoten? Ook niet echt. Ben ik blij dat ik ben gegaan? Dat wel. Ik zou namelijk voor geen goud de Damloop willen missen. Weer of geen weer. Het is een te leuke run om over te slaan. Ondanks de regen stonden er alsnog veel mensen buiten met muziek en gekkigheid. Wel ietsje minder dan vorige jaren, maar toch. De sfeer was prima! Daarnaast is het voor mij een goede test geweest in aanloop naar de halve marathon van Brussel die ik eind oktober loop. Het was een goede test qua afstand.

Damloop als eerste verre loop

Momenteel bestaat mijn trainingsschema uit intervaltrainingen, hersteltrainingen, tempoloopjes en duurlopen op tijd. Doordat ik tegenwoordig op hartslag en tijdsduur loop, loop ik nog niet heel ver. Ik heb bijvoorbeeld pas vorige week zondag de tien kilometer aangetikt. Qua afstand ben ik dus nog niet zover geweest en was de Damloop de eerste verre loop sinds ik weer ben begonnen met trainen in juli. En dan is het natuurlijk logisch dat ik het wat zwaar had. Niet zozeer zwaar qua conditie, maar mijn lichaam had het zwaar.

Ik had gewoon geen zin meer

De laatste paar trainingen heb ik voornamelijk op een lage hartslag gelopen, maar afgelopen zondag kreeg ik ‘m niet meer naar beneden. Waar ik steeds met een hartslag rond de 147 heb gelopen, zat ik in de eerste vijf kilometer al tussen de 160 en 180 en lukte het mij niet deze te laten zakken. Met een piek in de 190 en een gemiddelde hartslag van 179 voor heel de Damloop, liep ik dus niet heel erg op mijn gemak omdat ik het niet meer gewend ben.

Het was gewoon niet mijn dag. Na zes kilometer kreeg ik een steek in mijn zij en daarna kwam ik met vlagen in een dip terecht. Soms gingen de kilometer snel voorbij, maar vaak genoeg had ik simpelweg geen zin meer om verder te lopen. Lekker wandelen leek mij dan een top idee. Ook omdat ik mijn kuiten, knieën en blaren op mijn voeten op een gegeven moment begon te voelen. De harde regen hielp natuurlijk eveneens niet mee…

Zonder blessure door trainen

Waar ik dan weer geen last van heb gehad, zijn mijn schenen. Halleluja! Mijn trainingen werpen hun vruchten af. Wat dat betreft heb ik al meer gepresteerd dan vorige jaren qua blessureleed. Mijn coach zei overigens dat ik op het einde nog genoeg energie had. Ik ben richting het einde steeds harder gaan lopen met op het eind nog een versnelling en toen steeg mijn hartslag netjes mee. Dat was dan wel weer een goed teken.

Om een lang verhaal kort te maken: het was dus niet mijn dag, maar ik ben wel blij met mijn medaille en de loop. Ik heb er vertrouwen in dat het na zondag alleen maar beter kan gaan. Met de afstand komt het wel goed en ik ben zeer tevreden dat ik zonder scheenblessure heb kunnen lopen. Over twee weken staan de vijf en tien kilometer van de Singelloop in Utrecht op het programma. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn, twee keer hardlopen achter elkaar.