Obstacle run

Je eigen grenzen verleggen… Uit je comfort zone stappen… Ik ben er maar druk mee. En toch moet ik mezelf na anderhalf jaar nog steeds af en toe wakker schudden denk ik. Haal ik wel het onderste uit de kan? Blijf ik toch niet een beetje plakken aan de rand van mijn comfort zone? Durf ik wel dat extra stapje te zetten? Ehm, I think so… Om bovenstaande vragen echter met een volmondige ja of nee te kunnen beantwoorden, leek het mij een goed idee om mijn grenzen deze week weer eens écht op te zoeken. Hoe dit beter te doen dan met een sportieve uitdaging, zoals de Combat Run in het Belgische Lier.

Sinds ik met 52Challenge ben begonnen, heb ik al twee obstacle runs gedaan. Eentje samen met Esther en eentje samen met de 52Challenge meiden en lezers. Beide waren ze super tof, maar beide keren heb ik tussen de obstakels nauwelijks gerend. Deze keer was het dus de bedoeling om echt het onderste uit de kan te halen door tussendoor te rennen. Daarnaast was het natuurlijk de bedoeling om elk obstakel zo goed mogelijk uit te voeren. Iets overslaan kan gewoon niet!

Met tegenzin naar een obstacle run

De Combat Run wint in ieder geval qua setting van de andere runs die ik hiervoor heb gedaan. Een oud fort uit de Eerste Wereldoorlog en een motorcrossbaan die daarom heen ligt, speelden de hoofdrol in deze obstacle run. Zo gevarieerd had zelfs mijn vriend, onderhand obstacle run expert, het nog niet gezien. Mijn tegenzin die ik toch wel had van te voren, ebde langzaam weg. Daarnaast scheen de zon, was het parcours lekker rustig en was ik in goed gezelschap. Dit gaat lekker!

Push ups in een modderige plas, een stuk rennen met een boomstam op je schouder, hollen met een zandzak van 20 kilo in je nek, heuvels op sprinten, door de modder banjeren, je een weg banen door donkere gangen, via een net een muur omhoog klimmen…. Ik kan het allemaal! Toen kwam ik echter bij de acht (!!!) meter hoge glijbaan waardoor je, zoals de Belgen zo mooi omschreven, gekatapulteerd zou worden in een bak met waterige modder. Dit. Meen. Je. Niet.

Mag ik naar beneden?

Met lood in mijn schoenen ben ik omhoog geklommen en daar zat ik dan met mijn hoogtevrees. Fuck! Dit is hoog! Dit is doodeng! Met mijn benen over de rand heb ik zitten kijken naar een aantal mannen die zowat de glijbaan opsprongen en echt een eind door de lucht vlogen voordat ze in het modderbad terecht kwamen. Mag ik alsjeblieft via de trap naar beneden? IK WIL NIET!

Nu was het mijn beurt. Ik weet dat opgeven geen optie is, maar holy shit… Dit is meer dan eng… Met tranen in mijn ogen, ja ik ben soms echt een weekdier, heb ik een vreselijke strijd met mezelf gevoerd. Die strijd duurde zo’n tien minuten en de stiekeme lefgozer in mij heeft toch gewonnen. Uiteindelijk heb ik mezelf maar gewoon losgelaten, heb ik mijn ogen dichtgedaan, gegild en mijn neus dichtgeknepen.

Verplicht rokjesdag

Daarna voelde ik mezelf natuurlijk een vet stoere chick en werd ik misschien iet wat overmoedig… Het resultaat: blauwe plekken en twee beurze knieholten waardoor ik nu verplicht rokjesdag aan het houden ben. Laten we het erop houden dat ik misschien bepaalde technieken nog niet helemaal beheers. Gelukkig mag ik over twee weken weer aan de slag tijdens de Caveman Run in Valkenburg. Daar hoop ik echter niet iets tegen te komen dat mijn hoogtevrees op de proef stelt. Eens in de maand zulke angsten doorstaan vind ik eigenlijk wel genoeg!