Guys, I did it! Ik heb gewoon de negentien kilometer lange Strong Viking Obstacle Run overleefd. Ik kan weliswaar nu even geen strakke broek aan vanwege de schaafwondjes en dikke blauwe plekken op m’n knieën en iets van een hoge plank pakken is ook even lastig momenteel vanwege de spierpijn in mijn bovenlijf, maar guys! Wat was dit vet! Oprecht, ik kan het iedereen aanbevelen om ooit in zijn of haar leven zo’n fysieke en mentale uitdaging aan te gaan met zichzelf.
Wat kun je mentaal en fysiek aan?
Het is gewoon heel interessant om je lichaam op een andere manier te leren kennen. Wat kun je allemaal mentaal en fysiek aan onder wat extremere omstandigheden? Waar ligt de grens? Voordat ik deze uitdaging aanging heb ik in ieder geval nog nooit zo’n lange sportsessie gehad. Het verst dat ik hiervoor heb hardgelopen was de tien Engelse mijlen van de Damloop en het langst dat ik ooit achter elkaar gesport had, was net iets meer dan anderhalf uur. De duur van deze obstacle run maakte de uitdaging daarom direct al interessant. Negentien kilometer en meer dan veertig obstakels, dat doe ik niet even in anderhalf uur. Of twee, of drie… Eindstand: ik heb volgens ons Nike Plus horloge vier uur en 21 minuten gedaan over 20,87 kilometer. In die vier uur en 21 minuten ben ik volledig stuk gegaan, maar heb ik het tegelijkertijd vreselijk hard naar mijn zin gehad.
Het eerste uur ging goed, de zenuwen waren weg, ik voelde me fijn, de pijn in mijn schenen viel gelukkig mee (hoera voor dry needling en medical tape) en de sfeer zat er direct goed in. De obstakels waren tof en ik kwam ze redelijk goed door, mede dankzij de hulp van mijn vriend. Een sterke man aan je zijde heb je bij veel obstakels echt wel nodig… Mud trenches, touwklimmen, tijgeren, met een grindzak een berg opklimmen, de iceman, hameren op een giga boomstronk, een halfpipe omhoog rennen enzovoort. Ik heb het allemaal gedaan en het was heel tof.
Huilend op de rand van de Viking drop
Ineens waren we halverwege en daar stond ‘ie dan. De twaalf meter hoge glijbaan waar ik het steeds over gehad heb. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel zeggen dat de Fjord Drop, zoals de glijbaan heet in Vikingtaal, ruim tien meter hoog was. Die twee meter meer of minder maakte het voor mij echter niet minder eng. Oké, je mag mij best een pussy noemen, maar ik ging dus met trillende handjes en tranen in mijn ogen naar boven. Bovenaan heb ik eerst gekeken hoe twee mensen voor mij naar beneden gleden. Wat een diepte… Toen moest ik van de glijbaanmeneer toch maar even proberen om op de rand te zitten. Ik kreeg instructies om met mijn armen en benen gekruist te gaan zitten en daarbij mijn kin op mijn borst te houden. Er werd afgeteld en op drie zou ik moeten gaan. Het enige dat ik dacht was NEEEEE HAAL ME HIER WEG!
Twee rondes aftellen heb ik zo gezeten en voelde ik steeds de iet wat duwende hand van de glijbaanmeneer in mijn rug. Ik heb huilend op het randje gezeten en ben toen maar weer even gaan staan. Nog even kijken dan. Kijken hoe mensen bijna stijl naar beneden gleden om vervolgens in een vrije val in een bak water te landen. Ik wist dat ik dit MOEST doen, ik kan het toch niet verkopen aan mezelf en aan jou om niet die glijbaan af te gaan? Om deze uitdaging af te pissen? Dus ik ging weer zitten op de rand. De glijbaanmeneer praatte me wederom door de startpositie en op drie duwde hij me van de rand! AAAAH! Ergens wist ik wel dat het moment kwam en had ik mijn ogen al dicht gedaan. Ik zag misschien wel niks, maar die vijf seconden waarin ik naar beneden vloog waren alsnog doodeng. Mijn angst voor hoogtes is er niet minder op geworden overigens. Ik ben alleen wel heel blij dat ik het gedaan heb.
Ik voel mij een Strong Viking
Daarna kwam de vermoeidheid. De verzuring van mijn benen die als twee klompen lood aanvoelden. Gelukkig had ik een goede voorraad gelletjes meegenomen. Zonder de drie gells en stukken banaan die ik onderweg kreeg, was ik denk ik serieus ergens omgevallen. Zolang zo intensief bezig zijn, vraagt echt veel van je lichaam. Juist als je er dan fysiek redelijk doorheen zit, moet je mentaal sterk blijven. Over opgeven heb ik nooit nagedacht, maar ik heb op een gegeven moment wel een obstakel aan me voorbij laten gaan. Mijn lichaam was serieus leeg. Opperdepop.
En nu voel ik me vet stoer. Ik voel me een echte Strong Viking! Ik heb angsten overwonnen en ben tot het gaatje gegaan. Dat voelt bijzonder goed. Nog beter dan ik had verwacht! Dus ik kan het iedereen, mits je natuurlijk fit en gezond bent, sterk aanraden om ook je grenzen op te zoeken. Geloof me: dit was echt onwijs vet en oprecht een hoogtepunt van mijn jaar!
Sharing is caring:
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Wordt in een nieuw venster geopend)
Related posts
Over Marijke
Marijke schrijft blogs over hardlopen, eten en reizen. Ze vliegt het liefst de hele wereld over en gaat geen uitdaging uit de weg. Haar doel voor 2019? Weer 12 medailles in 12 maanden behalen op haar hardloopschoenen.