Afgelopen zondag was het natuurlijk weer tijd voor de herfstklassieker: de Zevenheuvelenloop. Op zondagochtend had ik even mijn andere medailles erbij gepakt. Ik loop de Zevenheuvelenloop al sinds 2014 en achterop iedere medaille plak ik een stickertje met de eindtijd. Dat doe ik met iedere medaille overigens. Leuk om eens terug te zien. De eindtijden van mijn vier deelnames aan de Zevenheuvelenloop gingen alleen bergafwaarts sinds de eerste keer. In 2014 liep ik bijvoorbeeld nog 1:31, maar vorig jaar liep ik de loop in 1:44. Oef, zou deze trend zich doorzetten?

De weken na de halve marathon

Mijn coach had voor mij een eindtijd bepaald van 1:33. Hij zei dat het in lijn was met de halve marathon van Brussel die ik vorige maand liep. Hij dacht dat het wel haalbaar zou zijn voor mij. Gemiddeld zou ik hiervoor een pace van 6:12 moeten aanhouden. Niet supersnel, maar ik zag het toch niet direct zitten. In de weken na de halve marathon heb ik namelijk griep gehad en had ik toch een beetje last van mijn schenen door de vele en hoge heuvels in het parcours. Ik had maar vier keer kunnen hardlopen en het verst was een vijf kilometer. Je snapt misschien dat ik van tevoren niet het gevoel had de sterren van de hemel te gaan lopen.

Ik doe de Zevenheuvelenloop nooit meer

En dat deed ik ook niet tot het twaalf kilometer punt. Die heuvels waren een hele kluif voor mij en ik ben wel meerdere keren gestorven onderweg. Ik heb zelfs tegen mijn vriend gezegd “dit is de laatste keer dat ik ‘m loop. Heb het helemaal gehad met die kut heuvels.” De eindtijd van 1:33 had ik al een beetje gedag gezegd, want mijn horloge zei de hele tijd dat ik te langzaam was. Iets dat overigens ook totaal niet motiverend werkt. Ik had de virtuele pacer aangezet, maar mentaal ging ik hier helemaal niet lekker op.

De benen uit mijn lijf gerend

Tot het elf kilometer punt dus. Iedereen die de run wel eens heeft gelopen, weet dat het vanaf dat punt makkelijker wordt. Het parcours gaat vanaf daar namelijk vals plat naar beneden. Bijna tot aan de finish. Er zit nog een kleine heuvel in, maar die valt echt te verwaarlozen. Mijn vriend had uitgerekend dat als ik vanaf dat punt minimaal 5:40 bleef lopen, ik de eindtijd van 1:33 nog wel kon halen. Dus daar ging ik. Ik liep 6:18, 5:39, 5:22 en zelfs 5:04! Waar het vandaan kwam, geen idee… Maar was het genoeg?

Gelukkig wel! Ik heb de benen uit mijn lijf gerend in de laatst vier kilometer om zelfs net onder de gestelde tijd te duiken. Ik heb de neerwaartse spiraal van eindtijden weten te doorbreken met 1:32:46. And I couldn’t be happier! Dit is een hele mooie tijd om het jaar mee af te sluiten.

Op naar de #12medaillesin12maanden

Voor nu mag ik het rustig aan doen qua hardlopen en gaan we eerst Kerst en Oud & Nieuw vieren in Vietnam. Wel fijn even wat hardlooprust, want 2019 staat weer in het teken van 12 medailles in 12 maanden. In 2016 was ik deze uitdaging samen met Esther aangegaan en ondanks dat het soms wel vermoeiend was zoveel runs, was het ook wel heel vet. Het was voornamelijk tof om te zien dat we zoveel andere meiden ermee hebben kunnen inspireren.

Als je nu bijvoorbeeld op de hashtag #12medaillesin12maanden kijkt op Instagram, zie je niet alleen meer de foto’s van Esther en mij. Onze foto’s vind je pas helemaal onderaan de pagina terug. Dus we gaan voor de herkansing. Een jaar vol met medailles en dit keer hopelijk niet halverwege het jaar een blessure! Zou de Zevenheuvelenloop trouwens toch weer op het lijstje staan? Dat vertel ik in een latere blog. 😉