Momenteel ben ik op vakantie in Vietnam en daar hoort natuurlijk een passende 52Challenge bij. Waar ik vorig jaar tijdens mijn reis door Indonesië mijn geduld op de proef stelde en de controle  gewoon helemaal los liet, leek mij het een jaar na dato weer tijd voor een soortgelijke challenge. Nu dan wel een turbovariant: ik zou gaan reizen met een sleeperbus. Dit is een bus waar in plaats van normale stoelen, bedjes zijn gebouwd. Drie rijen naast elkaar, twee bedjes boven elkaar. Hiermee reis je vervolgens ‘s nachts in bijvoorbeeld twaalf uur van de ene naar de andere stad. Het idee erachter is natuurlijk dat je in de bus dan slaapt en helemaal fris op de plaats van bestemming aankomt. Yeah right….

Nu had ik hier bij voorbaat al geen vertrouwen in, maar mijn vriend wilde dit graag eens meemaken. Ik als Challenger in hart en nieren, kon hier natuurlijk geen nee op zeggen. Omdat de challenge dus dankzij mijn vriend tot stand was gekomen, vroeg ik hem wat ik allemaal over de busrit zou gaan vertellen in mijn blog: “Dat het kut was.” En verder vroeg ik hem? “Dat het kut was.” Hiermee heb ik denk ik direct wel de ervaring heel algemeen omschreven, want oprecht het was een busrit from hell. Iedereen die langer is dan 1.70 meter en wel eens meer dan drie uur in een Ryan Air vliegtuig heeft gezeten, gaat dit begrijpen. De bedjes waar wij twaalf (!!!) uur lang in hebben moeten ‘liggen’ zijn gemaakt voor een kleine mens en zijn naast kort dus ook nog eens bijzonder smal. Zo smal dat ik als een dame met een normale maat 38, strak tussen de relingen lag. En met strak bedoel ik strakkkk.

Een buschauffeur met een misthoorn

Toen ik dus in mijn bedje lag had ik direct spijt. Nu hadden wij onze plek misschien ook wat ongelukkig gekozen, want we lagen op het bovenste bedje op de eerste rij. Gezellig dichtbij de chauffeur en met een goed uitzicht op de weg. Alles dat je eigenlijk niet wil. In Azië wil je helemaal niet zien wat de chauffeur doet en wat ervoor de rest op de weg gebeurt. Daarnaast is iedere bestuurder in Azië getrouwd met zijn of haar toeter en had onze buschauffeur een misthoorn. Eentje die hij maar al te graag gebruikte, hard, lang en vaak. Ik zag het direct qua slapen bijzonder somber in, maar heb oprecht mijn best gedaan om het los te maken. Het is gewoon een gezellig schoolreisje….

We hadden Oreo koekjes en Tucjes mee, net als vroeger wanneer je met school met de bus ging. Daarnaast had ik gelukkig een ouderwetse slaappil bij me die ik rond een uurtje of tien fijn soldaat heb gemaakt. Zo zou het wel moeten lukken toch? Let it gooooo, let it goooooo……

Een busrit from hell

Echt geslapen heb ik helaas niet, ondanks de verwoede pogingen. Alles hield me alleen wakker. Als het niet de misthoorn van de buschauffeur was, dan was het wel de misthoorn van een andere bus. Als het niet het constante remmen en optrekken was dan was het wel de gaten in de weg of het heen en weer zwabberen van de bus. Dan had je ook nog het bedje waar je echt met geen mogelijkheid comfortabel in kon liggen. Met recht was dit dus de busrit from hell. Ondanks dit kan ik me dan wel weer voorstellen dat ik het nogmaals zou doen, want dude het was zo goedkoop! Veel goedkoper kun je echt niet reizen en het feit dat je geen dag kwijt bent is ook wel heel fijn. Dus ja het was kut, maar er zijn echt ergere dingen… Challenge completed 😉