Als een struisvogel je kop in het zand steken. Doen alsof problemen niet bestaan. Gewoon negeren die dingen. Gaat vanzelf over. Of niet? Nee… Zo werkt dat dus niet in het leven en hierdoor creëer je alleen maar meer stress. Ik word er bijvoorbeeld heel onrustig van, maar heb wel een handje van het uitstellen. Wanneer ik namelijk iets eng vind of ergens tegenop zie, ga ik met mijn kop in het zand en doe ik helemaal niets meer. Dit gedrag is natuurlijk niet goed, want zo kom je nooit ergens en raak ik nooit die onrust kwijt. Daarom was het deze 52Challenge week tijd om mijn hoofd uit het zand te halen en mijn tas in te gaan pakken voor Indonesië.

Een nog lege backpack

Waar Esther al weken van te voren alles klaar aan het zetten is en haar tas vorige week eigenlijk al had gepakt, heb ik tot nu toe bijna niets gedaan. De belangrijkste dingen heb ik natuurlijk wel geregeld. Zo heb ik een paspoort, heb ik me lek laten prikken door de GGD en heb ik alle mogelijke medicatie die je nodig zou kunnen hebben in huis. De rugtas waar ik alles in ga meenemen staat al een paar weken in mijn woonkamer te verstoffen en de Lonely Planet is inmiddels uitgeplozen.

Hier houden mijn voorbereidingen eigenijk direct op, want ik vind het allemaal een beetje spannend… Dit gaat de eerste keer worden dat ik naar de andere kant van de wereld vlieg en daar krijg ik het toch enigszins benauwd van. Dan gaat mijn gedrag op de automatische piloot en resulteert dat in een nog lege backpack en gepieker.

Wat stop je in die backpack?

Nu een kleine week voor mijn vertrek, moet die tas toch echt ingepakt gaan worden. Uitstellen kan niet meer, er is geen weg meer terug! We komen nu wel bij het grote probleem: wat neem je mee??? Wat stop je in die backpack voor een vakantie van drie weken op tropische eilanden? Ik wil er natuurlijk nog wel een beetje leuk bijlopen en wil tegelijkertijd niet voor onverwachte zaken komen te staan. Daarnaast wil ik ook weer niet teveel meenemen, aangezien ik in Indonesië kleding wil laten maken en alles wil kunnen kopen dat ik zie. Aan de dertig kilo bagage kom ik op de terugweg wel!

Op vrijdag heb ik daarom eindelijk stapeltjes gemaakt van spullen die naar mijn idee mee op reis moeten. Dat ging best aardig en ik denk dat ik al een behoorlijk eind op weg ben. Ik mis nog wel een aantal dingen en daardoor blijft de onrust dus bestaan. Het is zelfs zo erg dat ik er ‘s ochtends wakker van word en daarna niet meer kan slapen. Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd over zaken die ik nog moet kopen of moet doen en afronden. Dat ik dit ‘probleem’ niet in één challenge week aan kan pakken is duidelijk en daarom staat mijn achtste uitdaging in het teken van zorgen vrij op vakantie gaan.

Het ik-ga-op-reis-lijstje

Om dit te bereiken heb ik deze week in ieder geval een bijzonder goed begin gemaakt door al zoveel klaar te zetten voor de reis. In principe zou ik nu zo weg kunnen. Denk ik… Aaah! Nog zoveel te doen! Deze week zal ik zeer gestructureerd in gaan door het maken van een goede lijst waar alles op komt te staan dat in mijn hoofd opkomt. Ik heb volgens mij het organiseer ‘beest’ in mezelf wakker gemaakt door het inpakken van mijn tas. Dit gaat de goede kant op!