psoriasis

Wellicht lees je mijn blogs wel eens vaker of volg je mij op Instagram en weet je dus dat ik psoriasis heb. Mocht je het nog niet weten; bij deze. Ik heb psoriasis en nu zul jij heel misschien denken “nou en”?! Nou dat zal ik je vertellen. Verdacht weinig mensen zullen bij het zien van mijn plekken zeggen “nou en”. Ze zullen misschien denken dat ik brandwonden heb, besmettelijk ben of gewoon een of andere vieze huidaandoening heb. En ik zal steeds ergens het gevoel hebben dat ik mezelf moet verantwoorden, mezelf moet verontschuldigen of dat ik iets moet opbiechten. Gekkigheid, als je het mij vraagt.

Dat is dan ook de reden waarom ik deze week mee heb gewerkt aan een nieuwe psoriasis awareness campagne om de misstanden over psoriasis de wereld uit proberen te helpen. Om meer begrip voor mensen met een huidaandoening te creëren en om mijn verhaal te vertellen in de hoop anderen ermee te helpen. Ieder verhaal is in ieder geval anders, maar hier is een korte samenvatting van die van mij.

Gekke schilferige plekken

Ik ‘kreeg’ het rond mijn negentiende. Het begon als een gekke plek op mijn linkerborst. Rood en schilferig. Het zal wel een droog plekje zijn, dacht ik in eerste instantie. Na een tijdje kwam er echter steeds meer rode, schilferige plekken over mijn hele lichaam bij die een beetje gek op de huid lagen. Als een extra stukje huid boven op m’n huid als het ware. Ik ging toch maar naar de huisarts waar ik vervolgens eerst drie keer langs ben geweest alvorens ik naar de dermatoloog werd gestuurd. De huisarts wist niet wat het was en had mij zelfs een crème tegen een huidschimmel gegeven. Die werkte natuurlijk niet…

Aan de dermatoloog moest ik de plekken opnieuw laten zien en hij zou wel even een monster nemen om te laten onderzoeken. Naïef als ik was, dacht ik dat hij met dat ijzeren ding dat verdacht veel op een scalpel leek, gewoon even wat huidschilfers eraf zou schrapen. Daar had ik er tenslotte genoeg van. Hij pakte alleen ook een verdovingsspuit en voordat ik er erg in had, sneed hij zo een stukje huid uit me. Hechting erin en klaar. Daarna moest ik voor het eerst in m’n leven bloed prikken en omdat ik het niet zo op naalden heb, had ik toch maar even m’n zus opgebeld. Dat ook nog alleen doen, zag ik niet zitten. Psoriasis was uiteindelijk de uitkomst van alle onderzoeken. Het is fijn om te weten wat het is, maar of ik nou heel blij was met de uitkomst… Dat zal ik maar even in het midden laten voor nu.

Yeah, you shed some skin. Who cares!

Om een lang verhaal dus kort te maken: ik heb  al ongeveer elf jaar psoriasis en in die elf jaar heb ik twee dingen gemerkt. Eén ding is dat de blikken van mensen blijven, dat de vragen blijven komen en dat mensen in eerste instantie hetzelfde over psoriasis denken als elf jaar terug. Dat terwijl, en hier komen we bij punt twee, mijn gevoel en attitude erover wel verandert is. Ja, mijn huid is anders dan die van mensen zonder huidaandoening, maar dat betekent niet dat deze minder mooi is. Ik hoef mijn huid niet te verstoppen en ik vind dat niemand dat zou moeten. Dat niemand het gevoel moet hebben dat ze iets uit te leggen hebben of dat ze hun verontschuldigingen moeten aanbieden voor de huidschilfers die je overal achterlaat. Nou en?! Yeah, you shed some skin. Who cares!

In juni komt de campagne uit en ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat. Deze zal ik dan ook zeker hier delen en ik hoop dat de video’s van de campagne en mijn blogs over psoriasis je wellicht aan het denken kunnen zetten. Ik zou het namelijk heel tof vinden als niemand met een huidaandoening meer de noodzaak voelt om zichzelf te verstoppen of zich te verantwoorden. Ik heb psoriasis. Nou en?!