Ik heb al twee keer eerder twee medailles in een weekend bij elkaar gerend. Op zaterdagavond liep ik dan de Zevenheuvelennacht om het weekend af te sluiten met de Zevenheuvelenloop op zondag. 22 kilometer in een weekend en twee medailles rijker. Is het gek? Misschien een beetje, maar het is wel een mooie uitdaging. Dit weekend heb ik echter twee medailles op een dag gehaald tijdens de Singelloop in Utrecht. Hoe? Door eerst de vijf kilometer en daarna de tien kilometer te lopen.

In tegenstelling tot de zestien kilometer van de regenachtige Dam tot Damloop, liep ik deze vijftien kilometer als een zonnetje. Ik heb sinds tijden niet meer zo lekker gelopen en dat doet een mens goed! Ik denk dat het voor een groot gedeelte ligt aan het weer, maar ook zeker aan het gezelschap.

Meest bijzondere vijf kilometer

De vijf kilometer was namelijk best wel bijzonder. Deze liep ik samen met Viora, haar vriend en nog twee andere vriendinnen. Wie een beetje op heeft gelet de afgelopen tijd, weet dat Viora 2,5 jaar geleden te horen kreeg dat ze acute leukemie had. Hoe ziek ook, al vrij snel zei Viora “Als ik beter ben, staan we daar weer samen…” En zo geschiede! Zondag gingen we na een heerlijk, ontspannen en zonnige vijf kilometer, met de armen in de lucht de finish over. Meer dan bijzonder!

Vol vertrouwen tijdens de Singelloop

Vervolgens had ik nog net genoeg tijd om te wisselen van shirt en startnummer om de 10 kilometer van de Singelloop met mijn collega’s te gaan lopen. Ik merkte aan mijn kuitspieren dat ik tussendoor toch wat koud was geworden. De stijfheid kroop er al een beetje in. Ik durfde niet te hard van start te gaan. Ook omdat ik al voor de vijf kilometer een paar steken had in m’n middenrif en twee energiedipjes. Ik denk dat ik te weinig gegeten had, logisch ook wel… Mijn laatste maaltijd was om twee uur voor de start van de eerste run van de dag geweest.

Gelukkig had ik toch een gelletje meegenomen en deze begon tegen de zeven kilometer te werken. Ik had er ineens een goed gevoel bij, mijn benen deden hun werk en ik voelde dat ik kon versnellen. Ik had er vertrouwen in! Zoveel vertrouwen zelfs, dat ik in de laatste kilometer nog een pace van 5:22 heb gehaald. Dat is uitzonderlijk snel voor mijn doen!

Op naar de halve marathon

Dit kwam denk ik ook wel door het grote aantal bekenden langs de lijn die in het voorbijgaan heel hard aanmoedigde! Collega’s, oud-collega’s en vrienden: bedankt! 😉 Mede dankzij jullie kreeg ik nog meer vertrouwen erin en heb ik mijn snelste vijf kilometer en tien kilometer in tijden gelopen. De vijf kilometer net onder het half uur en de tien in een nette 1:02. Ik ben meer dan tevreden en zie de halve marathon van Brussel nu zeker wel goed komen. Het enige waar ik nog tegenop zie, is het heuvelachtige parcours en de kinderkopjes op de route. En misschien het weer. Als het maar niet zo hard regent als tijdens de Damloop!