De combinatie van een trap, hoge hakken, haast, twee tassen in de handen, een paar fietsen in de gang en een nieuwe bril met leesstukjes erin werd mij twee weken geleden ‘fataal’… Ik was bijzonder snel beneden aan de trap, dat dan weer wel, maar ik heb nu wel een stel enkelbanden die ruimer zijn dan zou moeten. Zonder nu een heel zielig verhaal op te hangen, wil ik toch even vermelden dat ik er vreselijk van baal, want ik was net zo lekker bezig!

Na mijn vakantie en de kerst had ik namelijk tijdens mijn vijftiende 52Challenge week de draad weer weten op te pakken. Er werd niet meer gebunkerd en ook de gym werd weer bezocht. Het brandende gevoel in m’n spieren na een goede workout had ik zeker gemist! Zelfs het hardlopen ging soepel, de fysio behandelingen voor mijn schenen om shin splints te voorkomen, wierpen zijn vruchten af en mijn snelste vijf kilometer was een feit. Die tien kilometer in 55 minuten of sneller zou een eitje worden!

De blessure ontzien

Nu moet ik de komende vier tot zes weken mijn enkel de rust gunnen opdat alles weer in zijn originele vorm kan terugkeren. Ik mag niet hardlopen en ook m’n trainingsschema kan ik even vergeten, aangezien dit voornamelijk bestaat uit oefeningen met de TRX-banden en squats en lunges met losse gewichten. Daarom heb ik mijn abonnement bij de sportschool op pauze laten zetten, want ik ga zeker geen 40 euro per maand betalen om een beetje op een fiets te zitten. Ik ken maar één vorm van cardio en dat is rennen.

Om er echter voor te zorgen dat ik niet volledig dichtslib, was mijn challenge deze week om iets te vinden dat ik de komende tijd kan doen zonder m’n enkel te hoeven belasten. Google is in deze natuurlijk weer de grootste vriend en biedt mij tal van workouts die mijn armen, abs en benen in vorm zullen houden.

Vreselijke faalweek

Het daadwerkelijk doen van de gevonden workout is dan weer een ander verhaal, want wat dat betreft was dit een vreselijke faalweek. Ik heb wel geteld één keer op een matje gelegen om wat buikspieroefeningen te doen. De rest van de week had ik legio excuses om niets te doen. Op maandag kwam een vriendin eten, dinsdag ben ik bij een andere vriendin gaan eten, woensdag hebben mijn vriend en ik gevierd dat we een huis gevonden hadden, donderdag moest ik naar de fysio en vrijdag had ik de SinterKerst en Nieuw viering met de 52Challenge meiden. Het weekend was niet veel beter met een verjaardagsfeest, een bezoek aan mijn ouders, opa en oma en aan de opticien om toch weer andere glazen in mijn bril te krijgen.

In de blessuretijd doorgaan

Zo schiet het natuurlijk niet op en de enige die ik in dit hele verhaal voor de gek houd, is mezelf. Het is namelijk onzin dat ik niet even tien minuten per dag voor mezelf heb vrijgemaakt. Het stomste vind ik nog mijn logica die ik afgelopen vrijdag hanteerde. Terwijl ik eigenlijk zeeën van tijd had om mijn matje uit te rollen en een uitgebreide training te doen, besloot ik om alvast bezig te gaan met mijn volgende challenge. In plaats van mezelf in het zweet te werken, ben ik alvast begonnen met het grote puinruimen voor de aanstaande verhuizing. Wel met resultaat: zes vuilniszakken met troep en twee met kleding verhuizen in ieder geval niet mee naar mijn nieuwe huis…

Omdat ik dus afgelopen week de ‘challenge tijd’ heb gebruikt voor iets anders, moet ik van mezelf de verloren tijd die ik dus niet heb besteedt aan m’n workouts voor straf inhalen. Komende week heb ik dus een dubbele uitdaging en moet ik naast het opruimen elke dag iets aan mijn lichaam doen. Dat zal me leren, in de blessuretijd gaan we gewoon nog even door 😉