halve marathon vloek

Schiet mij maar lek hoor! Het lijkt wel of mijn lijf een angst heeft ontwikkeld voor het lopen van de halve marathon. Voor mijn gevoel ben ik inmiddels aanbeland bij poging 100 om nu echt een keer die magische 21,1 km te gaan lopen en ook deze keer werkt mijn lichaam niet mee. Misschien is het mijn eigen onhandigheid, misschien kan mijn lichaam dergelijke inspanning helemaal niet aan, maar eigenlijk begin ik zelf bijna te geloven in een vloek. De vloek die rust op mijn poging om een halve marathon goed getraind te lopen. Maar dit keer geef ik niet zomaar op hoor! Ik geef me nog niet gewonnen. 24 september staat nog steeds roodomrand in mijn agenda. De Halve van Haarlem gaat voor mijn gevoel nog steeds mijn eerste halve ever worden… maar daarvoor zal ik komende tijd nog wel even op mijn tanden moeten bijten!

Als ik iets in mijn hoofd heb…

Dat het geen gemakkelijke opgave zou worden, dat wist ik al. Want des Esthers, was dit plan natuurlijk zo veel malen beter in mijn hoofd, dan ik het in de praktijk kan verwezenlijken. Toen ik me inschreef voor de Halve van Haarlem had ik nog veel maanden om te trainen. Was het niet dat ik in die maanden ook een bruiloft aan het plannen was (mijn eigen bruiloft wel te verstaan) en dat dit zo veel meer tijd vergt dan ik ooit had durven denken. Voeg dat samen met een fulltime baan en het winterse weer dat we hebben gehad begin dit jaar. En na die bruiloft kwam natuurlijk een huwelijksreis van ruim 3 weken… Kortom, mijn dagen en weken waren weer veel te kort en van consistent trainen kwam weinig terecht.

Maar ach, hield ik mezelf steeds voor. Zodra ik terug ben van de huwelijksreis heb ik nog 3 maanden om van 10 km naar 21 te komen. Gaat lukken! Let wel dat ik sinds Amerika 4 kilo extra meesleep aan mijn lichaam en ik ook in Amerika geen consistente training heb gehad, dus die 10 kilometer moeten inmiddels wel echt uit mijn tenen komen. Maar laten we eerlijk zijn, het is geen compleet onmogelijke missie. En als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, dan lukt het me meestal ook wel. Na de vakantie zou ik dus geen excuses meer hebben en stond er een trainingsschema van 3 keer hardlopen en 2 keer sportschool per week op de planning.

Dat KAN niet goed gaan!

Tot mijn lijf (of eigenlijk ik) roet in het eten gooide. Ik was koud 3 dagen terug van vakantie toen ik dacht dat het wel leuk was om bij mijn collega’s aan te sluiten voor een zakelijk hockeytoernooitje. Al 3 jaar had ik geen serieuze stick meer aangeraakt en daar stond ik dan, in de poule ‘Sterk’ tussen allemaal fanatieke hockeyers die ieder weekend menig wedstrijd spelen. Je voelt em aankomen, dat KAN niet goed gaan! En dat ging het dus ook niet. Los van de extreme spierpijn die ik 3 dagen lang heb gehad na deze dag, ben ik ook flink door mijn enkel gegaan. Een dikke en pijnlijke poot als gevolg. Lekker dan! Daar ging mijn training.

Inmiddels zijn we 1,5 week verder en is het vocht wel aardig uit die enkel weggetrokken, maar die pijn gaat niet helemaal weg. Lopen en rennen gaat prima, maar na een klein rondje rennen is die enkel toch wel aardig stijf. En dus probeer ik wel in beweging te zijn, maar ren ik nog geen lange afstanden. En dat is nou juist wel handig om te doen als je traint voor een halve marathon natuurlijk! Deze week staat er in ieder geval 21 kilometer op de teller. Maar dan wel in 3 trainingen. Als dat goed gaat, kan ik het volgende week weer een beetje opschroeven en zo hoop ik dan toch langzaam (met lichte haast) richting die langere afstanden te kunnen trainen. Stukje bij beetje, voetje voor voetje. Maar opgeven? Zo ver ben ik nog lang niet!