Eerste klim

Nou ben ik natuurlijk nog hartstikke nieuw in het wereldje van het fietsen. Sterker nog, ik heb slechts twee keer een rondje gefietst. En op dat vlakke landschap van ons Nederlandse kikkerlandje is dat zelfs met een matige conditie en een paar goede versnellingen best goed te doen. Ik hoor het me nog roepen hier op de blog: Wat is fietsen toch leuk! Nou daar kwam ik afgelopen vakantie wel heel even van terug.

Geen vlakke meter

In San Francisco kwamen we op het idee om de Golden Gate Bridge over te gaan fietsen. In New York hebben we vorig jaar over de Brooklyn Bridge gefietst en daar hadden we enorm veel schik in. En omdat ook iedereen zo vreselijk enthousiast was over het fietsen over deze brug, besloten we dat wij dit dan ook moesten doen. Fietsjes huren en gaan! Nou is San Francisco een stad op heuvels. Veel hoge heuvels. Er is geen meter in deze stad te vinden die vlak is volgens mij en dus klim je je helemaal suf tijdens een wandeltochtje. Het was dan ook mijn voorstel om de fietsen zo dicht mogelijk bij de kust te huren, dat zou een hoop omhoog fietsen schelen. Alleen wist ik toen nog niet wat ons te wachten stond op weg naar de brug… if only I knew!

Zelfverzekerd als ik nog was, stond ik zelfs bij het fietsverhuurbedrijf op te scheppen dat wij Nederlanders zijn grootgebracht op de fiets. Nee hoor, wij hoefden geen helm op! We stonden zelfs nog te lachen bij het belachelijke instructiefilmpje waar we naar moesten kijken voor we vertrokken. Toen was het nog leuk, tot die eerste echte klim zich toch echt aandiende.

Lichtelijk in paniek

Op dat belachelijke filmpje hadden ze het over een opwarm-heuveltje voor je de echte brug op gaat. Toen we eenmaal bij dat opwarmertje aankwamen, raakte ik al lichtelijk in paniek. Dat was geen lachertje meer, maar een serieuze klim. Om me heen stapten mensen allemaal af en ik, prestigieus als ik ben, wilde natuurlijk graag fietsend naar boven. Maar schakelen voor een klim had ik nog nooit gedaan! Hoe de fuck werkt dit?! Net op tijd wist Jan-Willem me te instrueren dat ik al mijn versnellingen los moest gooien. Zo licht mogelijk. Helaas was ik toen al heel wat snelheid kwijt en was het erg zwaar om nog boven te komen… maar dat lukte wel! Fietsend!

Toen de echte klim richting de brug kwam, maakte ik een klassieke fout! Ik dacht: hoe meer snelheid, hoe beter! En dus gooide ik op tijd mijn versnellingen los en begon ik me een uur in de rondte te trappen. Al halverwege de klim klapte mijn hart zo ongeveer uit mijn borstkas. Ik kon niet meer… maar opgeven wilde ik ook niet en dus ging ik door. En wederom haalde ik het. Maar in plaats van dat ik trots was, kreeg die arme JW de volle laag toen hij voorzichtig zei dat ik er nogal fanatiek in was gegaan… Conclusie: “Nou dat klimmen doe je voortaan maar met je vrienden!”

Uiteindelijk was die tocht over de brug echt prachtig en mijn hartslag daalde gelukkig ook weer snel. Toen we na de brug nog een klim te verduren kregen, ging het al stukken beter. En misschien vond ik het zelfs wel een heel klein beetje leuk… maar de volgende keer ga ik toch niet meer direct voor de volle klim. Eerst maar eens oefenen hier op het Kopje van Bloemendaal.