Kilimanjaro

Al meer dan een jaar geleden besloot ik dat het een mooie challenge zou zijn om de Kilimanjaro te gaan beklimmen voor War Child. Inmiddels ben ik in Tanzania en ga ik vandaag de berg op. Sterker nog, op dit moment ben ik net voorbij de ingang van het national park en begonnen aan een 6-daagse tocht richting de bijna 6 kilometer hoge top!

Stel idioten

Afgelopen vrijdagavond zijn we vertrokken vanaf Schiphol, uitgezwaaid door een hele delegatie van trotse ouders, vrienden en geliefdes. Het was toch wel even slikken toen we door de douane liepen, want waar hadden we in helemaal ja tegen gezegd? Een retezware expeditie in een continent waar ik nog nooit was geweest. Een avontuur? Zeker weten!! Zijn wij een stel idioten? Zeker weten!!

10 uur laten stapten we uit het vliegtuig op Tanzania Airport met slechts één uurtje slaap, vreselijke honger en vreselijke dorst. Maar gelukkig waren onze tassen er ook, want in 6 dagen van +30 naar -20 doe je niet even zomaar zonder de volledige, secuur uitgezochte, Kili-proof outfit die natuurlijk in die tas zat die van de band moest komen rollen. No tas was no go!

Een uur doodsangsten

Bepakt en bezakt vertrokken met de taxi richting ons hotel, waar we nog 2 dagen hadden om bij te komen. Een rit door zoveel verschillende landschappen, echt onbeschrijfelijk. Van honderden kilometers uitgestrekte droge grond (maar echt letterlijk zo ver als je kunt kijken) tot een jungle-achtige omgeving met prachtige groene palmbomen. De wegen zijn hier trouwens echter vreselijk. Ze lijken niets af te maken in dit land. De gebouwen niet, de zebrapaden niet en dus ook de wegen niet. Een richting op rijden op een snelweg is overigens compleet onnodig. En zo verandert een eenrichtingsweg soms zomaar ineens in een tweerichtingsweg. Toen we na een uurtje doodsangsten uitslaan een dor zandpad inreden, waarin de putdeksels volledig ontbraken, waren we nog heel even bang dat we beroofd en gedumpt zouden worden. Je kunt je voorstellen dat we blij waren toen we in datzelfde zandpad toch de poorten van ons hotel zagen verschijnen. We made it! En nu was er echt geen weg meer terug!

Inmiddels hebben we dus twee dagen kunnen acclimatiseren. Overigens met maar een paar uurtjes zon, want na weken extreme droogte (de gewassen mislukte al een tijd en het vee begon te sterven… true story) namen wij de regen mee. Het heeft de afgelopen dagen behoorlijk gehoosd met ook echt wel een paar uurtjes zon tussendoor. Maar ik moet zeggen dat deze buien me enorme zorgen geven… als we met die plensbuien 6 dagen naar boven moeten, dan wordt die tocht toch net een klein stukje minder leuk…

Plensbuien

Maar moeten we ons er zorgen over maken? Absoluut niet (volgens onze expeditieleider). Daar gaan we niet meer plezier aan beleven en uiteindelijk gaan we deze trip toch maken omdat we er zo naar uit hebben gekeken. En vandaag is het dan eindelijk zo ver!! Over 7 dagen ben ik weer in de bewoonde wereld en kan ik hopelijk mijn verhaal tot aan de top met jullie delen!

Vind je het leuk om mij en mijn groep te volgen naar de top? We lopen omhoog met gps tracker. Kijk dus elke dag even op warchild.nl/kili en houd groep 1 goed in de gaten 🙂 tot over een week!!