Ik houd er echt niet van om een ontzettende borstklopper te zijn, maar heel soms verdient iedereen gewoon even een schouderklopje. Ook ik! En ook ik mag daar soms gewoon best even om vragen. Niet omdat ik mezelf nou zo graag de hemel in prijs, maar wel omdat ik hoop dat ik anderen kan motiveren om mijn goede voorbeeld te doen volgen. Dus ja, daar zijn we weer! Hallo, hier is team 52Challenge in haar eeuwige strijd om jou te overtuigen om donor te worden. Als je er geen zin in hebt, mag je nu stoppen met lezen. Maar ik hoop dat je toch even de tijd neemt om te bekijken wat ik te zeggen heb. Ik doe deze smeekbedes namelijk niet voor mezelf, maar omdat jij en ik (ja, wij samen!!) mensenlevens kunnen redden!
Volproppen met stroopwafels en zoete drankjes
Je snap waarschijnlijk precies waar ik naar toe wil weer: donorschap! Afgelopen maandag was het voor mij namelijk tijd om mijn eerste keer bloed te gaan geven. Best een beetje spannend, maar hé, we doen het voor een goed doel! Ik zette mijn trainingsschema dus even opzij en ging na werk in sneltreinvaart richting Sanquin om nog net op tijd te zijn voor mijn bloeddonatie. Nog geen hap eten achter mijn kiezen en stiekem toch best wel een beetje honger.
Niet de beste keuze die ik had kunnen maken schijnbaar. De lieve dame achter het loket vroeg namelijk als eerste of ik wel voldoende had gegeten die avond. “Ehm, nee… ik heb nog niet gegeten”. Wanneer ik dan voor het laatst had gegeten? “Tja, het was een drukke dag geweest op werk… dus dat was met de lunch”. Ze gaf me een vrijbrief om me teniet te doen aan de koekjeshoek en warme chocomel. Het was ‘gelukkig’ druk in de wachtkamer, zodat mijn suikerspiegel waarschijnlijk nog net op tijd sky high zou zijn voor ik mijn halve liter bloed af zou geven. Mijn principes gingen dus even overboord terwijl ik me lekker zat vol te proppen met stroopwafels en zoete drankjes. Ik vrees dat ik mezelf misschien wel iets té veel heb laten gaan met al dat lekkere snoepgoed. Maar ach, better safe than sorry toch!?
Superheldenbloed
Uiteindelijk had mijn bloedsuikerspiegel een uur de tijd om torenhoog te worden. Mij hoorde je niet klagen… ik zat daar niet voor mezelf! En stiekem was ik ook wel blij dat zolang ik in de wachtkamer zat, ik geen slang met bloed uit mijn arm had steken. Dus toen het toch eindelijk zo ver was, vond ik het allemaal best een beetje eng. De lieve dame die de naald bij me inbracht legde rustig uit wat ze allemaal ging doen en wat er precies met mijn bloed zou gebeuren. Waarom er bijvoorbeeld drie zakken hingen aan dat slangetje, terwijl er maar eentje gevuld zou worden. En waarom het bloed dus verdeel werd over die drie zakken, zodat ze er zo veel mogelijk mensen mee konden redden. Kortom, voor mijn transfusie überhaupt begonnen was, voelde ik me al een held omdat mijn bloed straks aan iemand gegeven kon worden die het echt nodig had!
Het hele doneren was echt zo gepiept. Binnen 10 minuten was de halve liter afgetapt en kon ik met een drukverbandje naar huis. Geen duizeligheid, geen misselijkheid… gewoon alsof er niets gebeurd was. Een halve liter armer, maar een dosis adrenaline rijker! Wat was ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om dit te doen. Want terwijl mijn rode superheldenbloed door dat slangetje dat zakje in stroomde, dwaalde mijn gedachten af naar Viora en alle andere mensen zoals Viora, die veel meer nodig hebben dan dat ene zakje dat ik maandag gegeven heb. Wij hebben meer bloed gekregen dan in dat uurtje dat ik heb gewacht is gegeven. En ze hebben het zo hard nodig.
Waarom ook jij donor moet worden
En dat is dus de reden dat ik weer aan de bel trek en ‘zeur’ over waarom ook jij donor moet worden. Een klein beetje omdat je je daadwerkelijk een superheld gaat voelen, maar vooral omdat er mensen zijn die niet meer zouden leven als er minder superhelden waren op deze wereld. En daarom moet ook jij je aansluiten bij die besloten club van superhelden!
Wil je meer lezen over Viora? Volg dan haar blog waarop ze haar strijd tegen leukemie beschrijft.
Wil je zelf ook een superheld worden? Registreer je dan vandaag nog als bloeddonor, orgaandonor en/of stamceldonor.
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
