31 weken! Ja ja… en met het bereiken van die nieuwe fijne grens van ‘weer een week verder’, lijkt er ook iets anders te gebeuren. Ongevraagd krijg ik ineens van verschillende mensen om me heen allemaal bevallingsverhalen te horen. Gruwelijke verhalen over scheuren, knippen, pompen en spoed keizersnedes, vermoeiende verhalen van dagenlange weeën en ook hoopgevende verhalen van bevallingen die binnen twee uur gepiept waren (van vliezen breken tot kind in armen). Nou blijk ik het type te zijn dat zich liever niet extreem wil verdiepen in wat er komen gaat. Sterker nog, ik heb heel lang de illusie gehad dat ik er helemaal niets vanaf hoefde te weten. Het laatste wat ik wil is een soort van bevalstress veroorzaken of erger nog, een angst ervoor ontwikkelen. Ik weet immers niet wat er komen gaat! Zelfs niet als ik me goed voorbereid. Maar nu die uitgerekende datum langzaam dichterbij komt en ik, wat ik ook doe, niet meer onder de bevallingsverhalen uit lijk te komen, begin ik ineens te twijfelen. Is het wel zo slim om alles op het laatste moment aan te laten komen? Moet ik toch niet een pufcursus gaan doen ofzo?

Die bevalling is nog mijlenver!

Op het moment dat je zwanger blijkt te zijn, ben je met een hoop dingen bezig, maar zeker niet met bevallen. Na wekenlang wachten op die magische 12-weken grens, kun je eindelijk de angst dat het mis zal gaan een beetje van je afzetten en gaan genieten van je zwangerschap. Dan moeten er ineens 1000 dingen geregeld worden! De uitzetlijst moet geshopt worden, de babykamer moet klaargemaakt worden, kinderdagverblijf moet geregeld worden en zo zijn er nog wel 1000 dingen waar je mee bezig bent. Die bevalling is nog mijlenver!

Maar dan is daar ineens dat derde trimester. Dat tweede trimester lijkt namelijk zo veel sneller te gaan dan dat eerste. En vanaf het moment dat je dat magische derde trimester bereikt, staat de tijd ineens weer stil! Maar goed, dat derde trimester dus, het moment waarop je ineens wél moet gaan nadenken over bevallen. Die kleine kan immers niet voor altijd in jou blijven wonen! Ineens lees je alles over een bevalingsplan opstellen, beval informatieavonden en alle mogelijke technieken die er zijn om überhaupt te bevallen. Ik was tot nu toe nog niet verder gekomen dan “ik wil hoe-dan-ook niet thuis bevallen”. Maar zelfs dat schijn ik niet helemaal uit te kunnen sluiten. Je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt en in wat voor situaties je terecht komt! Dus toch maar zorgen dat ik op tijd dat kraampakket in huis heb. En misschien dan toch maar een beetje voorbereiden?

De verhalen van anderen

Het zijn met name de verhalen van vrouwen die tussen neus en lippen door hun geleerde technieken in een verhaal verwerken. “En bij al die pijn bleef ik maar dat riedeltje in mijn hoofd opzeggen tijdens het ademen: en de wee is weer  voorbijjjjjj.” Dat soort uitspraken, en nog heel veel meer van dat soort weetjes, maakte me toch wat onzeker. Moet ik die dingen toch niet weten? Heb ik voldoende aan wat ik leer tijdens mijn yoga lessen, of moet ik toch eens een pufcursus gaan doen? En dus begon ik afgelopen week maar eens met googelen naar pufcursus. Van een vriendin kreeg ik een boek ‘Duik in je weeën’, waarin allerlei technieken beschreven staan hoe je daadwerkelijk IN je weeën kunt duiken. Nou ja, zo lang ik niet alle doemscenario’s uit mijn hoofd hoef te leren, kan het vast geen kwaad om me een beetje te verdiepen in hoe om te gaan met de pijn. Daarom heb ik me ook maar ingeschreven voor een informatieavond en wil ik nu toch ook wel eens alles weten over pijnbestrijding.

De waarheid is, ik wil nog steeds niet weten wat me te wachten staat. Ik ben eerlijk gezegd veel te bang dat ik daarmee veel te bang wordt voor de bevalling zelf en ik juist niet in de stress raak tijdens het bevallen. Daarnaast wil ik graag in een bevalsuite bevallen, daar zouden voldoende mensen aanwezig moeten zijn om mij door dit heftige moment heen te loodsen. Nu maar hopen dat deze wens ook echt gaat lukken. Ondertussen kruipen die weken wel langzaam verder en verder. Over 9 weken ben ik uitgerekend, dus ik heb geen oneindige tijd meer om te besluiten of ik een pufcursus ga doen of niet. En dus ben ik heel benieuwd naar jullie advies! Wat zeggen jullie? Is lezen voldoende, of moet ik er toch maar aan… een lesje puffen?