Nog nooit, maar echt nooit, heb ik in mijn leven zo iets idioots gedaan als het beklimmen van een berg. Nou ja, inmiddels wel natuurlijk, want afgelopen zondag stond ik boven op de top van de Kilimanjaro. Het dak van Afrika! Het allerhoogste punt van dat land… bijna 6 kilometer hoog! Het leek zo’n ontzettend leuk plan. Ze hadden me beloofd dat het een wandelberg zou zijn. A walk in the park… Slechts 10 kilometer per dag lopen en dat was het dan… nou dat was toch wel even een zwaarder weekje dan waar ik op voorbereid was!
So much voor een wandelberg
Ze hadden me dus een wandelberg beloofd, maar ik ga heel eerlijk met je zijn… Iedereen die nog één keer tegen mij zegt dat de Kilimanjaro een wandelberg is, moet toch echt een keer zelf die berg op. Daarna praten we dan nog wel even verder! Kijken of je het dan nog steeds een wandelberg noemt! Misschien heb je ook wel gehoord of gelezen wat Tooske heeft gezegd over haar tocht de berg op, twee dagen na mijn tocht? Zij noemde het zwaarder dan al haar bevallingen bij elkaar. Nou ben ik natuurlijk nooit bevallen, maar ik kan me zo voorstellen dat ze een punt heeft. Ik zou bijna uitkijken naar een toekomstige bevalling 😉
Die laatste nacht was namelijk zo vreselijk zwaar, dat de rest van de beklimming echt een lachertje lijkt. Om 12 uur ‘s nachts gingen we naar boven. 1200 meter stijgen. Dat betekent dat we zo’n 7,5 uur moesten lopen, midden in de nacht. Het was -20 en er stond een wind die in Nederland getypeerd wordt als code rood! En dat is echt geen grapje. Mijn benen waaide soms letterlijk onder mijn lijf vandaan. En daar sta je dan, op 5 kilometer hoogte, in het pikkedonker, geen idee waar je loopt… Terwijl ik mijn best deed om mijn neus niet te laten bevriezen, deed mijn snot dat wel! Ik had halverwege de tocht de bevriezingsblaren op mijn duim zitten, plassen in de natuur wil je dan niet eens proberen. Dus die plas, die hielden we maar op. We waren compleet buiten adem en volledig gedesoriënteerd door de hoogte en de weinige zuurstof die nog maar in de lucht zat. Je zou ook wel kunnen zeggen dat we in het begin stadium van dementie waren aanbeland… dat is wat hoogte en kou met je doen. Het zal je verbazen hoe blij je op zo’n moment kunt worden van een kopje thee en een bevroren Mars.
Super leuk joh!
Alle gekheid op een stokje, het was natuurlijk niet alleen maar vreselijk. Ja okee, die laatste nacht was echt de hel, dat kan ik echt niet leuker maken. Toch kreeg ik afgelopen week meerdere keren de vraag of ik het andere mensen ook zou aanraden. En hoewel ik de eerste dag kei hard NEE riep, zou ik het nu zeker iedereen aanraden om te doen. Als je tenminste weet dat die laatste dag zo zwaar is, dan kun je je daar wel op voorbereiden. Maar ondanks dat die laatste dag zo vreselijk zwaar was, heb ik nog nooit zo iets gaafs gedaan in mijn leven. De natuur is prachtig. Iedere ochtend wordt je wakker met het mooiste uitzicht dat je je kunt voorstellen en onze gidsen maakten onze reis helemaal onvergetelijk met hun prachtige Afrikaanse liedjes waarmee we iedere ochtend werden gewekt en hun eeuwige optimisme om ons de berg op te krijgen.
We hadden een fantastische groep. Iedereen zorgde voor elkaar en hield goed in de gaten wie zich wel en niet lekker voelde. Door samen zoiets groots te doen, ga je ook samen de kleine dingen enorm waarderen. Het kopje thee iedere ochtend in je tentje, het bakje warme water twee keer per dag om je in te wassen, de uitgebreide maaltijden iedere dag opnieuw, patat op 4000 meter hoogte…. allemaal dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ze zo veel konden betekenen voor je tijdens zo’n reis. Je kunt je voorstellen dat er een hoop tranen gevloeid zijn op die top. EEsthern dan natuurlijk nog het fantastische nieuws dat we ruim 360.000 euro hebben opgehaald voor War Child met alle drie de groepen samen… Wouw! wat een ervaring was dit!
En omdat ik het oprecht iedereen aanraad, ga ik jullie natuurlijk vertellen waar jullie je in kunnen schrijven voor de editie van 2018! Geloof me! Je komt terug als een ander mens, dit moet je doen! Voor jezelf en voor War Child! Schrijf je hier in!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
