Strong viking

Blauwe plekken en wat schrammen, ik zit er wederom onder na zaterdag. Dit weekend liep ik namelijk alweer de derde Strong Viking obstacle run om uiteindelijk de grote Verjagen medaille te verdienen. Na vier runs van elk negentien kilometer in één jaar, mag ik dit stuk eremetaal eindelijk mee naar huis nemen. Afgelopen weekend was dus nummer drie en voor de gelegenheid reisden we af naar Gent. Net zoals het jaar daarvoor…

Flashback friday

In de week voor de obstacle run kreeg ik allemaal flashbacks naar vorig jaar. Toen gierden de zenuwen door mijn lijf, deed ik de nacht ervoor geen oog dicht en baalde ik als een stekker nadat ik het eerste obstakel niet haalde. Grappig dat je op dit soort flashback momenten op je ‘oude’ zelf kunt terugkijken. Ik vraag me nu met de kennis van vandaag echt af waar ik mij in godsnaam zo druk over heb gemaakt. Die zenuwen, dat totaal niet tevreden zijn met mezelf… Why?

Laten we voorop stellen dat ik daar een jaar later gelukkig geen last van heb. Wel had ik last van een gezonde portie tegenzin omdat ik opzag tegen de afstand. Door de Nijmeegse Vierdaagse is het hardlopen er bij ingeschoten. Voor de Vierdaagse door de wandeltraining en na de Vierdaagse omdat mijn voeten simpelweg naar de tering waren. Mijn voeten waren voor het wandelfestijn al kwalitatief teleurstellend, maar nu zijn ze wel echt goed verrot. Het is bijna lachwekkend…

In één keer naar boven

Maar goed, even terug naar zaterdag. De voorbereiding was dus niet top, zoals gewoonlijk, maar we stonden er wel. De dag ervoor hadden we nog wat ‘pintjes gepakt’ en die voelde ik een beetje in mijn benen. Dat gevoel liep ik er gelukkig al snel uit. Nadat we de muur bij de start over waren, kwamen we meteen bij het touw klimmen. Hét obstakel wat vorig jaar direct mis ging. Na drie verwoede pogingen moest ik toen mijn bandje inleveren omdat ik in het wedstrijdvak liep, waarna ik natuurlijk vreselijk hard baalde. Nu een jaar later ging ik in één keer naar boven. Hoppa! Dit begint goed. Alle tegenzin die ik had gevoeld, liet ik direct achter me. Ineens herinnerde ik mij weer waarom ik deze sport zo leuk vind. De run is een uitdaging opzich, maar ieder obstakel is weer een moment waarop je jouw eigen grens kunt verleggen en je progressie kunt meten. Tof toch?

Een erg tevreden strong viking

Ik heb het zaterdag dus erg goed naar mijn zin gehad en het viel me allemaal heel erg mee. Zowel de obstakels als de afstand. Natuurlijk was ik na zo’n vijftien kilometer goed moe aan het worden, dat is niet gek, maar het ging best lekker. Zo lekker zelfs dat dit mijn snelste editie ooit is! In ‘slechts’ vier uur hebben we het klusje geklaard en heb ik mijzelf op een positieve manier verrast. Zo is het mij gelukt om al hangend aan een touw een sloot over te steken, gingen de monkey bars top en had ik de weaver compleet onder controle. Natuurlijk gingen er ook dingen mis. Zo haalde ik mijn psoriasisplek op mijn elleboog lelijk open aan een muurtje en waren een aantal obstakels een jammerlijke faal. Oh well, je kunt niet alles… Ik ben alsnog erg tevreden met mezelf 😉

Eind september doen we het voor de laatste keer in 2017 gewoon nog eenmaal dunnetjes over. Dan rennen we ergens op een terrein in de buurt van Keulen. Het is een hills editie dus dat zal een mooie training zijn voor het Zevenheuvelen weekend in november. Ach, als ik het zelf maar geloof hè…