Zo, daar ben ik weer na een radiostilte van een jaar. Een jaar zonder 52Challenge, zonder blogs schrijven over de uitdagingen in mijn leven. Een jaar dat supersnel voorbij is gevlogen, maar wat juist bol heeft gestaan van de uitdagingen. Gek dan eigenlijk dat ik in het afgelopen jaar dan juist niet de behoefte had om hierover te schrijven. En drie keer raden wat er nu ineens wel was: een behoefte om te schrijven. Het kwam op als poepen, zullen we maar zeggen šŸ˜‰

angst om te falen

Voordat ik het wil hebben over het hier-en-nu, wil ik graag even terug naar mijn laatste blog. Ik schreef toen namelijk over mijn 12 medailles in 12 maanden challenge waarbij ik in een jaartijd 12 medailles bij elkaar wilde rennen. In mijn laatste blog blikte ik terug op run nummer vijf, die ik in juni van dat jaar had gelopen. Onze site was die zomer gehackt geweest waardoor we met enige vertraging eindelijk blogs konden plaatsen. De rest van mijn blogs over de challenge heb ik echter niet meer geplaatst. Dat kwam mede doordat ik de challenge niet meer kon afmaken vanwege een ongelukkig valpartijā€¦

Alles aan doen om te slagen

Op een regenachtige avond gleed ik namelijk uit over een scheef liggende tegel waardoor ik mijn knie heb beschadigd. Het uiteindelijke resultaat van de valpartij was kraakbeenschade in mijn rechterknie. Hierdoor heb ik sindsdien niet meer hardgelopen. Ik denk dat ik het nu wel weer zou kunnen proberen overigens, want mijn knie doet geen pijn meer met normale bewegingen. Ik durf het echter nietā€¦Ā  Vanwege mijn knie, maar ook vanwege al dat blessureleed aan mijn schenenā€¦

Als ik namelijk terugdenk aan al die runs in 2019, had ik bij de helft van die runs pijn aan mijn schenen. Liep ik om de zoveel tijd de deur van de fysio plat om opgelapt te worden en zijn er wel honderd dry-needling naalden en meters tape aan te pas gekomen. Wat heb ik mezelf eigenlijk al die tijd aangedaan? En waarom ook? Met welk doel? Die medailles aan de muur die eerlijk gezegd best wel lelijk zijn? Hardlopen moet toch leuk zijn en vooral niet pijnlijk? Waarom heb ik dan deze uitdaging doorgezet? Behoorlijk stom als je er zo over nadenktā€¦ Wat dat betreft kwam dat vallen best wel goed uit. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik even helemaal niets kon doen met dat onderstel van mij. Het heeft mij aan het denken gezet over de ā€˜opgeven is falenā€™ gedachte. Zo kwam ik op een idee: een ā€˜mantraā€™ voor de rest van 2020. Ik gun mezelf de ruimte om te stoppen. Om terug te komen op een beslissing, zonder dat ik dat als falen bestempelen.Ā 

Terugkomen op iets, is niet falen

Dit leg ik graag even uit, want misschien herken jij jezelf hier ook wel in en kun je er iets mee. Het feit dat je door omstandigheden terugkomt op een uitdaging die je jezelf hebt gesteld, betekent niet automatisch dat je faalt. Of dat je zomaar opgeeft. Kijk bijvoorbeeld naar mijn situatie rondom het blessureleed aan mijn schenen. Ik heb er tijdens de uitdaging alles aan gedaan om blessures te voorkomen. Zo heb ik onder andere een hardlooptrainer in de arm genomen voor advies, coaching en op maat gemaakte schemaā€™s. Ik heb nieuwe hardloopschoenen, speciale zolen en kousen gekocht. Ik heb braaf de oefeningen van de fysio gedaan en preventieve behandelingen gehad. Werkelijk alles heb ik uit de kast getrokken om er het beste van te maken. Aan mijn goede intenties en inzet heeft het dus niet gelegen. Het was wellicht geen passende uitdaging voor dat moment of voor mij Ć¼berhaupt. Niks om mij voor te schamen.Ā 

Angst om te falen krijgt de overhand

Dat ik een uitdaging dus niet afmaak, zie ik tegenwoordig niet meer als falen. Ja, het is jammer dat het niet gelukt is, maar ik heb mijn best gedaan. Als ik maar weet dat ik er alles aan heb gedaan om een succes te maken van de uitdaging. Zo hoef ik niet meer tegen heug en meug een uitdaging af te maken of mezelf lullig te voelen als het niet lukt. Niet alles lukt namelijk, ondanks je goede intenties. Jammer, maar helaas. Deze specifieke challenge van de 12 medailles heeft mij dus aan het denken gezet. Waarom ben ik niet eerder gestopt? Begrijp me niet verkeerd; een gezonde dosis doorzettingsvermogen is goed. De angst om te falen moet alleen niet de overhand krijgen. Het moet niet de drijfveer worden voor het afmaken van de challenge. Dus om een lang verhaal heel kort te maken, gun ik mezelf de ruimte om te stoppen zonder het te zien als falen. En ik kan je vertellen dat mij dat heel veel ruimte en rust geeft. Mocht jij je herkennen in dit verhaal, dan kan ik je een soortgelijke tactiek erg aanraden! Ā 

P.S.: de foto bij deze blog is genomen nadat ik met een fijn gevoel de 10KM Singelloop Utrecht had gelopen in oktober. Zo moet hardlopen en een uitdaging voelen en niet anders!