Andere Maan

Voor iedere gelegenheid heb ik wel een nummertje. Een liedje waarvan ik, als ik het hoor, opnieuw helemaal op kan gaan in het moment waaraan ik het ooit gekoppeld had. Over het algemeen zijn dit liedjes van Acda en de Munnik. Die teksten lenen zich nou eenmaal perfect voor speciale momenten en tja, ik ben gewoon fan. Zo herinnert het nummer Wennen Aan Jou me nog steeds aan mijn aller eerste grote liefde. Die mij overigens dumpte van schrik toen ik hem dit nummer had toegestuurd. Bij Het Regent Zonnestralen zit ik weer in Frankrijk en voer ik opnieuw de discussie of Herman nou echt dood is. Het liedje Spaanse Moslim heb ik ‘gekregen’ van een van mijn beste vriendinnen toen ik negen jaar geleden in de kreukels lag in het ziekenhuis. En sinds afgelopen week heb ik een nummer toegevoegd aan mijn lijstje van betekenisvolle nummers: Andere Maan.

Wanneer ben je twee vrienden
Het nummer Andere Maan heeft een zin, die mij afgelopen week heeft gedreven tot mijn challenge: “Wanneer ben je twee vrienden die elkaar niet elke dag hoeven te zien en wanneer ben je geen vrienden meer?”. Al een tijd liep ik met de gedachte om een challenge te koppelen aan het onderhouden van mijn vrienden. Ik ben namelijk een heus gezelligheidsdier. Mijn sociale leven heeft zich de afgelopen jaren ver uitgestrekt over vele verschillende clubjes vrienden. Helaas ook nog eens door het hele land. Tijdens je studententijd heb je uiteraard zeeën van tijd om te voldoen aan alle sociale verplichtingen die de verschillende clubjes met zich meebrengen. Nu ik sinds een jaar ben veranderd in een soort workaholic, kom ik vaak tijd te kort om te blijven voorzien in al mijn vriendschappen.

Dat is lastig! Zeker wanneer je, zoals ik, moeite hebt met het vaarwel zeggen van vriendschappen. Ik doe dus echt mijn best om iedereen af en toe een berichtje te sturen of een datum te prikken voor een borrel. Steevast eindigen die afspraken altijd met de volgende zin: “de volgende afspraak laten we echt niet zo lang op zich wachten hoor!” met het gevolg dat we elkaar vervolgens vrolijk weer maanden niet zien of spreken. Zo zijn een hoop hechte vriendschappen heel langzaam in de verwatering geraakt. Iets wat oprecht pijn doet, maar waaraan ik ook niet zo één twee drie iets kan veranderen. Behalve dan natuurlijk weer iets van me laten horen, aan te sporen op het plannen van een date en zorgen dat die zin uit Andere Maan niet van toepassing is op mijn eigen vriendschappen.

Vriendschap is een dure hobby
Zo heb ik afgelopen week een hoop kaarten gekocht om te versturen. Ik begon met drie kaarten, voor de mensen die ik toch echt heb verwaarloosd de afgelopen maanden. Mijn oma, een nichtje en mijn oom en tante aan wie ik al heel lang iets belangrijks wil schrijven. Maar voor ik ze überhaupt geschreven had, kon ik de selectie aanvullen met nog eens vier kaarten en aan het eind van de week nog twee kaarten. Tja, het bleek een dure hobby. Maar wie zegt dat vriendschappen onderhouden een goedkope hobby is?!

Mijn kaarten varieerden in boodschap van een korte ‘laten we snel weer een borrel pakken’ tot ellenlange brieven waarin ik hele boodschappen scheef die ik al jaren had moeten schrijven. Ik heb er in ieder geval lang voor gezeten afgelopen weekend en op zondagavond heb ik de aller laatste brieven op de post gedaan. Dit overigens na een hele gezellige en lange avond met vier lieve studievriendinnetjes die ook door het hele land verspreid wonen inmiddels. We zijn dus zelden nog in deze samenstelling te vinden, maar zij laten me toch altijd weer beseffen dat goede vriendschappen echt fijn zijn. Deze week heb ik me echt beseft hoe dierbaar mijn vrienden zijn en hoe weinig ik geïnvesteerd heb in mijn échte vrienden de afgelopen maanden. The eye opening message: ik zal meer tijd vrij moeten maken voor sociale aangelegenheden. Want tja, alleen maar werken, daar heeft nog nooit iemand vrienden mee gemaakt!