Als klein meisje droom je eeuwig over de ‘life goals’, zoals mijn collega’s ze ook wel noemen. Een grote mensen huis kopen, kindjes krijgen en trouwen. Ik ben niet zo’n meisje dat al sinds mijn derde precies weet hoe mijn bruiloft eruit zou moeten zien en hoe mijn kinderen gaan heten, maar natuurlijk heb ik wel een gedachte over ‘de toekomst’. Dat waren altijd de ‘als ik later groot ben….’ gesprekken. Het leek mij altijd vooral heel erg leuk om ooit te trouwen. Een mooi feest, aan de hele wereld laten zien dat je voor elkaar kiest, een prachtige witte jurk, mijn vader die me weggeeft… Okee, okee, wellicht heb ik een beetje gefantaseerd. Maar is dat niet wat alle meisjes doen? Hoe dan ook, trouwen was altijd iets voor later. Tot dat ‘later’ ineens wel heel dichtbij kwam! Toen mijn lieve vriend tijdens onze vakantie in New York ineens op zijn knie ging en mij vroeg of ik met hem wilde trouwen en ik natuurlijk JA! zei…

Serious Business

We hebben het natuurlijk nog heel even voor onszelf gehouden en eerst een heleboel mensen die dichtij ons staan het persoonlijk verteld. Inmiddels ben ik al helemaal gewend aan het idee dat we verloofd zijn. Dat duurde trouwens wel echt even hoor! Ik had het gewoon niet aan zien komen dat we deze fase ingingen, dat de hele verloving als een soort waas aan me voorbij ging. Ik kan me het moment niet eens helemaal goed herinneren, zo vol van adrenaline zat ik toen ik me omdraaide en mijn vent daar ineens op zijn knie zat, midden in Central Park, met een klein zwart doosje in zijn hand waar een prachtige blinkende ring in verstopt zat. Je kunt je nog zo lang voorstellen dat je wellicht ook zou willen trouwen, maar het moment waarop je geliefde dan ineens echt die stap zet en achter je rug om al een tijdje bezig is met ‘de grote vraag’ voor te breiden, is toch echt ineens serious business. Daar valt niets tegenop te fantaseren. Dat moment was zo fantastisch. Zo vol liefde, dat ik mijn tranen niet in kon houden! Maar tegelijk spookte ook door mijn hoofd dat het is zo immens volwassen is! En ondanks dat ik niets liever wil in de wereld dan trouwen met deze man, kwam ineens het besef: wij zijn nu dus ineens zo immens volwassen!

Ineens maken we de ene na de andere grote mensen beslissing. Want ondanks dat ik mijn lieve kleine huisje, waar we nu samen wonen, pas twee jaar geleden kocht, zijn we op zoek naar een groter huis. Een groter huis voor ons samen, waar we niet constant struikelen over elkaars spullen omdat er geen ruimte is om ze op te bergen. Een zoektocht die toch ook al wel heel erg volwassen is! En waar we al een tijdje mee bezig zijn. En toen ineens kwam het huwelijksaanzoek tussendoor! Een aantal grote groooote stappen! En aangezien dit de week is waarin ik een aantal big announcements lijk te doen, hier komt er nog een: we hebben ons grote mensen huis gevonden! Afgelopen week tekenden we het voorlopig koopcontract en in september zijn we officieel de gelukkige eigenaren van een prachtige jaren dertig woning in Haarlem!

Huisje Boompje Beestje

Over volwassen worden gesproken! Ineens ziet de rest van mijn jaar er heel anders uit dan ik had verwacht. Geen vakanties naar zonnige oorden, geen reizen in de winter naar het warme Azië, maar onze vrije dagen besteden aan het afstruinen van woonboulevards. Ondertussen maken we spannende plannen voor onze dream wedding die volgend jaar ergens plaats zal vinden. Locaties, jurken, ideeën… alles wordt gepind! Met mijn rationele brein regel ik de notaris, aannemer, taxateur, hypotheek… en met mijn dromerige brein zit ik te zwijmelen bij alle prachtige beelden die ik kan vinden van bruiloften op Pinterest.

Het leukste vind ik dat het nu echt out in the open is! Iedereen mag het weten! Wij gaan trouwen! Yes! We zijn verloofd! En ondanks dat al die stappen zo mega snel gaan en we nu wellicht ineens burgerlijk to the max zijn, interesseert dat me helemaal niets. Hoe immens volwassen het ook is, ik ben er klaar voor! Jeej! We gaan trouwen!