Als erkende shopaholic moet ik nog iets bekennen. In mijn hand zit een gaatje. Wat zeg ik, een enorme krater! Sinds ik een baan heb en best leuk verdien, word ik steeds gemakkelijker in het uitgeven van geld. Een koffietje to go, of een boek dat ik zie liggen bij de Bruna op het station als ik toch even op de trein moet wachten, het maakt niet uit. Zo lang het geen hele grote bedragen zijn – lees: onder de 15 euro – ben ik heel gemakkelijk in mijn beslissing om het gewoon maar aan te schaffen. Is het niet dat die kleine bedragen al snel oplopen tot één groot bedrag. Had Loesje niet ooit de spreuk ‘aan het einde van mijn geld houd ik altijd een stuk maand over’? Gelukkig is het met mij nog niet zó erg gesteld, maar het werd wel eens tijd dat ik wat aanpassingen ging doen in mijn enthousiaste uitgavepatroon.
Geld als water uit de kraan
Geld kan soms als water uit de kraan vloeien bij mij, zonder dat ik het door heb. Als het regent ga ik namelijk gewoon liever met de tram op pad in plaats van met de fiets. Dat is toch al snel een paar euro per retourtje. Wanneer ik één speciaal ingrediënt moet halen bij die dubbel dure supermarkt, doe ik daar maar direct al mijn inkopen omdat ik er dan toch ben. Pure gemakzucht! Kortom, ik ben er een stuk gemakkelijker in geworden om ‘lui geld’ uit te geven sinds ik niet meer op studenten budget leef. Als ik een beetje zou letten op mijn uitgaven, kan ik volgens mij gewoon minimaal een keer extra op vakantie per jaar. Tijd dus om de confrontatie aan te gaan en eens met mijn neus in de boekhouding te duiken.
Mijn bank biedt een super handig digitaal huishoudboekje aan. Aan alle af- en bijschrijvingen van mijn rekening kan ik in een categorie hangen zodat daar een mooi overzicht uit voortkomt. Het doel was uiteraard een mooie cirkeldiagram met de harde feiten onder ogen te krijgen. En die harde feiten kreeg ik. Terwijl ik de ene na de andere gezellige lunch buiten de deur categoriseerde, werd ik al bang voor de grote hoeveelheden station-koffie die nog gecategoriseerd moest worden. Maar ook de afschrijvingen die richting Bol.com waren geboekt namen een schrikbarend groot vlak in binnen het diagram. Bij het onder ogen zien van mijn expences en alles wat ik dus kon besparen, begon ik al te dromen van die extra vakantie… naar Curaçao!
Het dichten van de krater
De eerste stap was gezet. Het besef van de omvang van mijn ongecontroleerde geldstroom was binnen gekomen. En hard! De volgende stap was dan ook het dichten van de krater in mijn hand. Dit betekent dat de échte challenge dus nu pas gaat beginnen! Om mezelf een handje te helpen, heb ik in dit heerlijke huishoudboekje budgets voor mezelf gesteld. Niets onhaalbaars, maar wel een flinke pas terug. Het is immers niet nodig om tien boeken per maand te bestellen, als je er niet eens aan toe komt om ze allemaal te lezen. Ook koffie op het station is per direct uit het budget geschrapt en mijn ijzeren ros zal weer vaker van stal moeten komen. Geen onnodige tramritjes meer voor mij. Dit alles in combinatie met mijn shopverbod tot januari, zal dus best wel lekker wat op kunnen leveren.
Om het nog een tandje strenger te maken voor mezelf, heb ik meldingen gekoppeld aan die budgets. Zodra ik over mijn gestelde grenzen heen ga krijg ik hier bericht van. Als ik dan toch zo nodig moet shoppen van mezelf, houd ik natuurlijk alleen mezelf voor de gek. En dat is nou juist iets wat in dit hele 52 Challenge-jaar gemakkelijker is geworden om juist niet te doen. Het hele traject aan challenges doen we immers voor onszelf. Mijn doel staat dus vast en ik ben vastberaden me er aan te gaan houden. Een grote kans van slagen dus… met een prachtig vooruitzicht natuurlijk ook! Ik ga maar alvast op zoek naar vliegtickets denk ik. Curaçao, here I come!
Esther schrijft blogs over moederschap, gezond eten, sporten en weer zichzelf worden na de bevalling van haar zoontje in 2018. Haar doel voor 2019? Back in shape komen en haar oude niveau op sportgebied weer bereiken.
