Begin deze week deed ik het sinds lange tijd. Al wekenlang had ik het niet gedaan en misschien zou ik nu wel willen dat ik het nog steeds niet had gedaan. Ik ben op de weegschaal gaan staan! Er is volgens mij helemaal niets of niemand die zo eerlijk is als de weegschaal. En wat mijn weeg’maatje’ me te vertellen had, was nou niet echt vrolijk. Daar had hij wat mij betreft best over mogen liegen. De schade was niet mis… de afgelopen weken ben ik maar liefst vijf kilo aangekomen. Maar er is maar een iemand op wie ik hierom boos kan zijn, en dat is mezelf.

Vijf hele kilo’s

Vijf hele kilo’s! Het kan maar gezegd zijn. Niet omdat ik het nou zo leuk vind, maar omdat het eerlijk is. En hopelijk helpt het uitspreken ervan me bij de motivatie om er iets aan te doen. Ik heb me laten gaan qua eten en ben te lui geweest qua sporten. En het resultaat is duidelijk. In mijn hoofd ging maandag ineens die denkbeeldige knop met een rotvaart om. Ik moet zorgen dat die vijf kilo er weer af gaan! Daarbij denk ik (of, ik weet eigenlijk wel zeker) dat ik een stuk lekkerder in mijn vel zal zitten als ik gezonder eet en meer beweeg. Die kilo’s gaan er dan vanzelf wel af.

De afgelopen weken schreef ik al over mijn motivatie, nou ja meer dan dat die dus ver te zoeken was. Ik heb allerlei manieren bedacht om mijn motivatie terug te krijgen. Deze week heb ik alles nog eens op een rij gezet en hoe vaker ik er naar keek, hoe duidelijker het me werd. Er is maar één manier over om met mezelf aan de slag te gaan en dat is ‘gewoon doen!’.

Duizend smoesjes

Je herkent het vast wel, al die duizend smoesjes om niet naar de sportschool te hoeven en die hardloopschoenen lekker in de hoek te laten staan. Het is koud, het regent, je bent moe, je moet nog zoveel doen, morgen ga je echt… Ik zou letterlijk een blog vol kunnen schrijven met dit soort smoezen. Maar dat doe ik niet, want deze week draaide voor mij dus juist om het niet luisteren naar al die smoesjes in mijn hoofd en het negeren van mijn tegensputteren.

Je zou denken dat me dit goed afging na mijn momentje met de weegschaal. Niets was minder waar. Op maandag begon het al: ik had nog spierpijn van de dag ervoor… Ondanks dat stemmetje in mijn hoofd, heb ik toch maar mijn sporttas gepakt bij thuiskomst en ben ik naar de sportschool gefietst. Daar ondervond ik dat mijn spierpijn toch iets te veel belemmerde om een volledige workout te doen, maar ach… ik had het in ieder geval wel geprobeerd. Maar half sporten is natuurlijk net niet sporten en dus deed ik hetzelfde op dinsdag. Iedere keer verbaas ik me na zo’n training dat ik er zo veel moeite mee heb om mezelf te motiveren om naar die sportschool te gaan. Er is toch immers niets lekkerder dan het gevoel na het sporten.

spierpijn

Op woensdag mocht ik weer aantreden voor mijn eerste hockeytraining sinds september. Door mijn blessure had ik al een aantal maanden niet gehockeyd en dat beloofde dus een behoorlijke spierpijn te worden. Wat wie hockeyt weet het… hockeyspierpijn is de ergste die er is.

Dat was het ook echt. Drie dagen heb ik krom gelopen! En met mijn volle weekend programma is het me daarna niet meer gelukt om te sporten deze week. Desondanks heb ik opgelet wat er in mijn mond verdween. Gezond eten! En natuurlijk heb ik af en toe ook wel toegegeven aan dat koekje naast de thee, maar het begin is er!

Date met de sportschool

Die weegschaal beklim ik de komende weken niet meer. Die cijfers vind ik maar niets. Ik ga het op gevoel doen. Zorgen dat ik lekker in mijn vel zit en mezelf mooi vind zoals ik ben. Cijfers zeggen dan toch veel te weinig. Misschien dat ik over een tijdje weer een date durf te plannen met mijn weegschaal, maar dan moeten die vijf kilo er toch minimaal vanaf zijn. Voor vanavond staat mijn sporttas al weer klaar… want die date met de sportschool, die gaat wel door!