Weet je wat ik dacht vorige week toen ik een nieuwe challenge moest bedenken: laat ik eens een lekker taboe onderwerp aansnijden! Laten we het eens hebben over het single zijn! Ik ben single, nu zelfs al langer dan mijn langste relatie ooit geduurd heeft. En als er iets is wat natuurlijk vre-se-lijk is als je mijn leeftijd hebt (lees: 28 ‘oh mijn god, je bent al bijna 30’), dan is het wel single zijn!

Tragisch maar waar

‘S avonds in mijn bed lig ik te bibberen van de kou en huil ik mezelf in slaap omdat inmiddels iedereen om mij heen samenwoont, gaat trouwen of aan kinderen begint en ik nog steeds met dikke sokken in mijn eentje in dat veel te grote bed lig. Feestjes van vrienden bezoek ik niet meer, want dan moet ik opnieuw aan iedereen uitleggen dat “ja ik weet het, tragisch maar waar” ik nog geen wederhelft heb. Mijn weekenden slijt ik in de kroeg, op jacht in de junlge van mede vrijgezellen, naar die ene ware voor mij. En als ik dit alles niet doe, dan pak ik een fles wijn erbij om mijn zielige alleen-zijn weg te drinken…

Wat denk je zelf? NATUURLIJK NIET!

Het klinkt natuurlijk allemaal als een grapje als ik het hierboven zo overdreven beschrijf, maar je wilt niet weten hoe tragisch het leven van een jonge (ja jonge ja! Ik ben pas 28 hoor!) single meid kan zijn. Laat ik direct één dingetje even uit de wereld helpen: ik ben niet ongelukkig met mijn leven. Sterker nog… ik geniet van alles wat ik doe en alle keuzes die ik maak. Ik heb lieve vrienden, familie en een goed sociaal leven. Ik heb ambities die ik waar kan maken en dat alles maakt mij echt enorm gelukkig zelfs!

Om je te schamen

Op een of andere manier wordt mij toch verteld door de media dat ik me, samen met alle andere singles, zou moeten schamen. Schamen omdat ik ‘nog steeds’ mijn ware niet heb gevonden. Dat ik op familieaangelegenheden de enige ben zonder vriend en dat ik met etentjes bij vrienden nooit een tweede gast meeneem. Het schijnt zo te zijn dat er een hoop singles zich ook echt daadwerkelijk schaamt en ik kan me daar van alles bij voorstellen. Ik schaam me nergens voor, maar met de opmerkingen die ik vaak te horen krijg lijkt dat nog een behoorlijke prestatie.

Ondanks dat ik weet dat mensen het echt wel goed bedoelen, zijn het altijd die stekende opmerkingen die je even doen slikken. Je kunt lachen, maar deze opmerkingen heb ik aflopen jaren herhaaldelijk gehoord van vrienden, familie en zelf wildvreemden die vinden dat zij ook hun stempel op mijn single-bestaan mogen drukken. “Je moet ook niet zo kritisch zijn” of “als je niet opschiet blijven er alleen nog maar leftovers over”. Dan nog maar niet te spreken over het “je wordt er ook niet jonger op” dat in de top tien staat van meest gehoorde sneren. Wanneer ik weer eens een tijdje heb gedate en ik gewoon echt in de verre verste geen klik had met de man in kwestie, is een veel gehoorde opmerking “oh wat jammer, ik had gehoopt dat het je nu eindelijk een keer zou lukken” (lukken?) of “je hebt hem ook geen kans gegeven” (kans vs. klik). Door al die opmerkingen van mensen krijg ik bijna het gevoel dat ik een relatie zou moeten aangaan om de maatschappij te bevredigen. Dat ik moet ‘lukken’ zodat zij mij niet zielig meer hoeven te vinden.

Ik geloof in het verhaal van het potje en het dekseltje

Ik ben een sukkel voor de liefde, zo simpel is het nou eenmaal. Ik geloof in hopeloos verliefd zijn. Aan niets anders kunnen denken dan hem. 24 uur per dag door willen brengen met één persoon. Ik geloof in het verhaal van het potje en het dekseltje! Je kunt het zo ingewikkeld maken als je wilt, maar ik heb gewoon echte liefde nodig.

Ik zou in mijn leven nooit gelukkig kunnen worden met een relatie die is opgebouwd uit een soort van overeenstemming. ‘Hij is wel okee, ziet er prima uit, is wel aardig, maar verliefd… neuh, dat ben ik niet’. NOOIT! Misschien als ik nog nooit verliefd was geweest in mijn leven, dat ik dan genoegen had kunnen nemen met een ‘prima’ kandidaat. Maar zoals ik al zei: ik ben een sukkel voor de liefde. Ik weet dat het kan en ik geloof er heilig in dat mijn dekseltje bestaat! En mijn dekseltje moet passen! Niet maar half, maar helemaal! Dat heeft niets te maken met kritisch zijn, maar des te meer met zó verliefd zijn dat iemands gebreken fantastisch zijn in plaats van een last. Het maakt mij niet uit of ik hem morgen tegenkom of over tien jaar. Zolang ik maar gelukkig ben!