bloed doneren

Over het algemeen ben ik voor weinig dingen bang. Oké, ik heb een beetje hoogtevrees, kijk nooit enge films en van insecten of vleermuizen word ik ook niet heel erg vrolijk. Waar ik alleen nog minder blij van word, zijn naalden en dan vooral naalden die in mijn huid verdwijnen. Vreselijk… Het is dan ook best opmerkelijk te noemen dat ik mijzelf, geheel vrijwillig, heb aangemeld om bloeddonor te worden. Dit betekent namelijk voor mij dat er drie keer in het jaar een GIGANTISCHE naald in mijn ader geprikt gaat worden. Ben ik wel goed bij mijn hoofd?

Het antwoord daarop is natuurlijk ja, want mijn wens om mensen te helpen is groter dan mijn angst voor naalden. Dat klinkt misschien een beetje overdreven of zoetsappig, maar geloof me; het is waar. Waarom zou ik anders een naald in mijn arm laten duwen? Van dichtbij heb ik laatst gezien hoe een mens, die heel ziek is, kan opknappen van een bloedtransfusie en dat is die drie keer in het jaar doorbijten meer dan waard!

Naar de bloedbank

Afgelopen maandag was het dan zover, ik zou voor het eerst ‘geprikt’ gaan worden bij de bloedbank. Het was nog niet helemaal voor het eggie, er zouden namelijk maar vier buisjes bloed afgenomen worden om het te testen. Over een paar weken krijg ik dan de eerste echte oproep en zal ik een halve liter lichter worden!

Na een lange uitleg, een bloeddrukmeting en ijzergehaltecheck mocht ik op het bankje gaan liggen zodat die buisjes bloed afgenomen konden worden. “Vind je het eng” vroeg de aardige zuster. Ehm ja, best wel heel erg… “Kijk maar even de andere kant op.” Ehm ja, dat was ik al van plan… “Ik zie dat je een piercing bij je oor hebt, dan ben je vast bekend met naalden.” Nou mevrouw, die heb ik laten zetten in een moment van verstandverbijstering toen ik heel jong was. Ik vind naalden nog steeds eng…

Leuk is het niet

Gelukkig duurde het daarna niet lang meer voordat alle vier de buisjes vol zaten en de naald weer uit mijn arm mocht. Jeetje, dat is toch wel een vervelend gevoel hoor. De dag erna had ik nog een beurs gevoel in mijn ellenboog. Fijn is het dus niet en dat zal het ook niet gaan worden. Ik hou me daarom nog meer vast aan het feit dat ik mensen kan helpen met mijn bloed. En laten we wel wezen, wat is drie keer in het jaar nou?