Afgelopen weekend zou ik samen met Esther meedoen aan de Singelloop in Utrecht. Zou meedoen… Je leest het goed, dit is geen raceverslag. Ik heb de loop namelijk overgeslagen en dus een medaille gemist. Hoe dat kwam? Ik kreeg vrijdagmiddag op de terugweg van mijn vakantie ter hoogte van Lyon een dikke vette blaasontsteking. Om de 30 kilometer moest ik alweer naar de wc en dat 900 kilometer lang… Dolle pret. Zo’n pret dat we direct bij Maastricht naar de huisartsenpost zijn gegaan voor een antibioticakuur. Het was half twaalf in de avond en ik kon niet meer…

Streng toegesproken

Het besluit om de Singelloop aan me voorbij te laten gaan, ging echter niet zonder slag of stoot. Ik ben eerst streng toegesproken door Esther. Ik was na mijn nachtelijke bezoekje aan de huisartsenpost nogal optimistisch. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat wanneer ik mijn afspraak voor zaterdag af zou zeggen, ik zondag wel fit genoeg zou zijn om te gaan lopen. Dat was wellicht een wat te optimistische gedachte en ik werd dan ook terecht teruggefloten door Esther. Nog bedankt daarvoor 😉

Esther had namelijk gelijk en ik realiseerde me het volgende: ik zou mezelf voor de gek houden wanneer ik wel zou meedoen. Echt naar mijn zin zou ik het niet hebben en wanneer je ziek bent, kun je zaken wellicht alleen maar erger maken met sport. Sport is niet op alles het antwoord. Ik piste op zondag gelukkig geen bloed meer, maar ik moest alsnog om het kwartier naar de wc en de pijn bij het plassen was ook nog niet minder geworden. Dan is verplichte rust echt zo slecht nog niet.

Mag het wat soepeler?

Daarbij vind ik dat we als vrouwen, want hier hebben we volgens mij allemaal een handje van, niet zo streng naar onszelf hoeven te zijn. Soms zijn we echt bikkelhard tegen onszelf en lopen we hard met een keelontsteking of staan we in de gym met een dikke griep. Moeten we op dat soort momenten echt zo streng voor onszelf zijn? Is het nodig? Schieten we er iets mee op, voel je je er echt beter door of laten we het herstel alleen maar langer duren? Het mag allemaal wellicht een tikkeltje soepeler…

Ik ben in ieder geval soepeler voor mezelf geweest. Natuurlijk heb ik even gebaald dat die mooie medaille nu niet boven mijn bed hangt en wel boven het bed van mijn vriend en Esther. Een beetje jaloers ingesteld ben ik wel, maar het was het mij niet waard geweest. Dus ik heb het balen omgezet in iets positiefs: het zoeken naar een nieuwe run waar ik wél die medaille ga halen. Het is de Olympisch Stadionloop geworden in Amsterdam en voor nu staat eerst de Maliebaanloop op het programma. Volgende week sleep ik gewoon dan toch die achtste medaille binnen!