Practise what you preach is het credo dat ik de afgelopen maand een aantal keer in m’n hoofd herhaald heb.  Een deel van mijn blog serie Succesvol Challengen Zonder Challenge-dip gaat over het weerstaan van verleidingen en hoe je dit het beste kunt doen, maar ik moet mijn eigen advies zelf natuurlijk ook opvolgen. Ik ben namelijk begin juni de uitdaging aangegaan om drie maanden lang geen nieuwe schoenen en kleren te kopen. Dat is toch een klein beetje moeilijk…

De eerste misstap

De eerste misstap was deze maand al bijna gemaakt. Een vriendin had bij de Bijenkorf in de sale hele mooie Michael Jackson-achtige loafers gekocht. Nu klinkt dit heel stom uit de mond van iemand met bijna 200 paar schoenen, maar ik ga het toch zeggen: zulke schoenen had ik nog niet en wilde ik al wel heel lang hebben! Toen ze zei dat ze als pantoffels zaten, was ik eigenlijk al verkocht. Mijn zus wilde ze ook graag hebben en zo kwam het dus dat ons vriendinnetje weer in de Bijenkorf stond om te kijken naar de schoenen in een voor ons passende maat. Er was alleen nog maar één paar zwarte, waarvan ik direct zei, gezien het feit dat we dezelfde schoenmaat hebben, dat die voor m’n zus waren. Mijn vriendin had echter ook een paar cognackleurige meegenomen en daar is precies het punt waar het bijna mis ging. Er werden allerlei constructies bedacht om er voor te zorgen dat ik na deze drie maanden wel de schoenen zou hebben, maar ze nu niet hoefde ‘aan te schaffen’.

Die constructies slaan natuurlijk helemaal nergens op, want het komt er alsnog op neer dat ik mijn koopverslaving blijf voeden. Het credo practise what you preach schoot door mijn hoofd en dus zijn de schoenen netjes terug in de verkoop gegaan bij de Bijenkorf. Dat kwam goed uit, want mijn zus, die terugkwam uit New York, had Converse sneakers voor mij meegenomen. Heb ik toch nieuwe schoenen!

Uitzondering op de regel

Van te voren heb ik tegen mezelf gezegd dat sportkleding- en schoenen wel mocht. Wanneer mijn hardloopschoenen bijvoorbeeld om de een of andere duistere reden in deze drie maanden stuk zouden gaan, moet ik deze wel kunnen vervangen. Ik zou het heel erg vinden als ik daardoor niet kan trainen voor de Vredesloop in Den Haag, de Singelloop in Utrecht en de Zevenheuvelenloop in Nijmegen.

Dat ik dit aan mezelf beloofd had was maar goed ook. Ik stond namelijk vorige week in de Decathlon en heb daar drie sportbh’s aangeschaft. Deze sportbh’s had ik al lang nodig, want ik had nu van die top-achtige dingen van de H&M en those didn’t really work for me… Ik leek namelijk wel een jongetje, zo strak en plat drukten die tops mijn toch al bescheiden voorgevel. Nu heb ik voor €50,- drie hele fijne sportbh’s én ben ik geen jongetje meer tijdens het hardlopen. Tip voor iedereen die wel een goede bh wilt, maar niet €50,- wilt uitgeven aan één bh: het huismerk van de Decathlon.

Benen als worsten

Oh ja en heb daar ook een spinningbroek gekocht, maar dat was pure noodzaak. Ik zou namelijk mee doen aan een spinningmarathon en ik had me laten vertellen dat wanneer ik ook maar een beetje respect had voor mijn lady parts ik zo’n broek echt wel nodig had. Ik kan je in ieder geval vertellen dat je zon broek niet koopt voor de mooi. M’n benen lijken wel twee worsten om over dat ontzettende maxi pad-ding tussen mijn benen nog maar te zwijgen…

Na een maand kan ik dus zeggen dat ik nog goed op koers zit en laten we eerlijk wezen, kijkend naar de foto bij deze blog, ik heb echt wel genoeg kleding en schoenen!