hardlopen

Dit weekend ben ik een jaartje ouder geworden en men zegt altijd dat wijsheid met de jaren komt. Ik denk dat de mensen die dit zeggen misschien toch wel eens gelijk kunnen hebben, want er is denk ik een wonder gebeurt deze week! Niet alleen is er een wonder gebeurt, ik heb ook nog eens één van mijn eigen gemaakte beloften niet gebroken! Op zich een dubbel wonder dus, want deze belofte heb ik in het verleden al meerdere keren gebroken… Ik heb het hier over de belofte dat ik mezelf eens daadwerkelijk de tijd gun om te herstellen na een blessure. De belofte waarin ik mijzelf heb gezegd dat ik niet weer mezelf blesseer door te snel weer vol gas te gaan. Het is de belofte waarin ik geduld heb met mezelf.

Deze week heb ik definitief besloten dat ik aankomende zondag tijdens de CPC loop in Den Haag niet de oorspronkelijk geplande tien kilometer ga lopen, maar dat ik mijn inschrijving om zet naar de vijf kilometer. Nu is dit al een behoorlijk grote beslissing voor mij, maar daarnaast heb ik iedere tijdswens los gelaten. En nu echt! Ik ga eens lopen omdat ik het leuk vind. Ik ga eens lopen om het lopen. Gekkenhuis!

Vechten tegen de klok

Wijsheid komt dus daadwerkelijk met de jaren, want ook al wist ik keer op keer dat ik het rustig aan moest doen: ik deed het niet. Daarnaast bleef ik vechten tegen die klok terwijl ik wist dat ik mijn tijd van de vorige keer niet kon verbeteren. Niet gezien de blessure en niet gezien het gebrek aan training. Dat vechten tegen de klok werkt natuurlijk niet motiverend. Zo kwam ik bijvoorbeeld best wel teleurgesteld over de finish van mijn laatste loop en heb ik serieus een beetje staan huilen omdat het zo kut ging. Mede daardoor heb ik mezelf dan ook de belofte gemaakt om in 2016 het eens echt rustig aan te doen, de klok los te laten en gewoon te genieten van het hardlopen.

Dat ga ik aankomende zondag dan ook doen tijdens mijn superslome vijf kilometer. Het enige dat tijdens die loop telt is die medaille die ik aan het einde om mijn nek gehangen krijg. Niets meer en niets minder. Hoe lang ik erover doe maakt mij oprecht niet uit, want ik wil mezelf niet langer voor de gek houden. Ik heb namelijk sinds november welgeteld één keer hardgelopen en dat was afgelopen woensdag. Vier hele schrale en moeizame kilometers, waar ik overigens wel van genoten heb. Het zou dan toch echt van de zotten zijn om zondag tien kilometer te gaan lopen?

Geduld is een schone zaak

Dus ik heb het eindelijk door! Geduld is een schone zaak en het is een kunst om dit geduld uit te oefenen. Daar heb ik de afgelopen tijd hard aan gewerkt en ik ben blij om te merken dat mijn harde werken zijn vruchten afwerpt. Zondag sta ik gewoon aan de start van mijn beste vijf kilometer ooit. Het gaat heus niet de beste tijd worden, maar wel weet ik zeker dat ik met het beste gevoel over de finish ga. Ein-de-lijk! Door het vele geduld heb ik trouwens afgelopen woensdag mooi zonder compressiekousen kunnen lopen en ga ik dat zaterdag ook doen. Mijn schenen én bovenbeen voelen goed, dus kom maar op met die vijf kilometer. Ik lust ze rauw 😉