Strong viking obstacle run

Een tijd geleden werd ik door een vriendin meegevraagd om mee te doen aan de Strong Viking Obstacle Run Brother Edition. Niet wetende waarop ik ja zei, zei ik natuurlijk ja. Een uitdaging gaan wij immers niet uit de weg hier bij 52Challenge! De hele week liep ik me al te verheugen op zaterdag. Dan zouden we het gaan meemaken! Ik begon het toch wel een beetje spannend te vinden op zich. Helemaal na het zien van dit YouTube filmpje over het obstakel The Iceman. Kopje onder in een bak met ijswater om onder een plank door te zwemmen. Wait what? Waar had ik nou weer ja op gezegd?

Wie is er gek genoeg?

Op donderdagavond sloeg het noodlot alleen toe; mijn brother was ziek! Paniek, want hoe vindt je een dag voordat de mud run van start zou gaan een nieuwe partner?? Wie zegt er nou ja op iets dat betekent dat zij de volgende dag in een bak met ijswater ligt en de modder tot in de bilspleet heeft staan? Ik heb gelukkig veel gekke vriendinnen alleen iedereen had helaas al plannen. Zelfs Esther had in eerste instantie al nee gezegd, want ze is tenslotte al een tijdje geblesseerd aan haar schenen.

Heel misschien zou ik Iris nog zover krijgen om mee te gaan, maar niets was nog zeker. Gelukkig ken ik Esther langer dan vandaag en wist ik dat ze uiteindelijk wel mee zou gaan. Wanneer je namelijk ook maar een klein beetje inspeelt op de zeer competitieve kant van Esther, zit je al vrij snel gebakken. Nadat we eerst samen een hele Indonesische rijsttafel naar binnen hadden gewerkt, hebben we afgesproken dat we de obstacle run samen zouden wandelen aangezien rennen geen optie was. Dat leek mij eveneens een uitstekend plan, want van echt trainen voor de run was eigenlijk niets gekomen.

Niet stoppen met lachen

Daar stonden we dan. Twee meiden die je vorig jaar keihard hadden uitgelachen wanneer je tegen hen had gezegd dat ze in de toekomst aan zo’n modder spektakel mee zouden doen. Een beetje lacherig van de zenuwen tikten we onze achterbuurmannen aan, of we straks wel even een voetje van ze zouden mogen. Die muur die het begin van de run betekende was toch wel redelijk hoog…

Dit gaat nu heel cheasy klinken, maar zodra ik dat voetje kreeg en Esther de muur over had geholpen, kon ik niet stoppen met lachen. Het ene toffe obstakel kwam na de ander en er hing een geweldige sfeer. Iedereen stond natuurlijk voor dezelfde uitdagingen, we zaten met z’n allen in hetzelfde spreekwoordelijke schuitje. Wat was het tof toen we over heuvels van modder moesten klimmen om vervolgens in een bak met blubber te landen. Kwam je er niet uit, dan waren er direct verschillende handjes om je eruit te trekken. Wat heb ik gelachen toen we door de modder een heuvel op moesten tijgeren. Ik heb nog nooit zoveel volwassen mannen horen kreunen, zuchten en steunen. Maria Sjarapova zou er jaloers op zijn! Het stuk dat we overigens moesten tijgeren was waarschijnlijk niet meer dan 100 meter, maar door de blubber en de helling voelde het gewoon als 500 meter!

I’m a Strong Viking, OORAH!

De les die je hier misschien uit kunt leren is om altijd ja te zeggen wanneer iemand je meevraagt naar een obstacle run en om daarnaast nooit een uitdaging uit de weg te gaan. Dit was by far mijn tofste 52Challenge tot nu toe! Wat was dit gaaf!!! Ondanks het feit dat het optillen van een glas water me al zeer doet door de spierpijn in schouders en armen, m’n benen meer blauw dan huidkleurig zijn en ik onder de krassen zit, zeg ik alvast dat ik van de zomer weer zo’n obstacle run ga doen!

Oorah!