hardlopen

Er moet me iets van het hart. Iets waar ik de afgelopen vier weken last van heb. Het begon op het moment dat ik mijn eerste vijf kilometer trail run liep na een verplichte rustperiode van twee maanden vanwege een bovenbeenblessure. Tijdens die run bekroop me een gevoel waar ik nu nog steeds niet vanaf ben gekomen. De titel van deze blog verklapt het misschien al, maar ik zal het toch even uitspreken: ik vind hardlopen stom. Maar echt duizend stom. Waar ik eerst genoot van het hardlopen, de wind in mijn haren en de omgeving die aan me voorbij gaat, zit ik nu in een serieuze hardloopdip. Het is geen #nevernotrunning of #loverunning. Nee, nee, nee. Alle liefde voor het hele hardloopgebeuren is ver te zoeken bij mij.

Die hardloopdip had trouwens niet op een slechter moment kunnen komen, want over een kleine drie weken sta ik aan de start van de Dam tot Dam loop. Dan moet ik tien Engelse mijl rennen en ik denk dat die erg lang kunnen aanvoelen wanneer je het niet goed naar je zin hebt. Die tien mijl voelen dan als een eeuwigheid… Mijn 52Challenge van deze week is daarom om uit mijn hardloopdip te komen, maar daar vertel ik graag aankomende dinsdag meer over.

Iedere keer sneller

Op zich is het niet vreemd dat ik even de motivatie op hardloopgebied volledig kwijt ben. Ik heb tenslotte twee maanden niet kunnen rennen en moet nu weer beginnen met opbouwen. Helaas blijft je conditie bij inactiviteit niet op peil en betekent het dat je terug bij af bent. Dat werkt natuurlijk super demotiverend, zeker voor iemand die altijd sneller wil finishen dan de vorige race. En precies dát zit er momenteel even niet in.

Als allerlaatste binnen

Dus nu heb ik in totaal vier keer een rondje gerend. Twee trail runs van vijf kilometer, eentje van tien en een tien kilometer loop op de weg. Alle vier de keren liep ik met mijn ziel onder mijn armen en mijn tong op de grond. Het is zelfs zo erg dat ik tijdens de Utrecht Science Park Marathon Kick-off run als allerlaatste binnenkwam.. Allerlaatste mensen! Ik liep naast de verkeersregelaar die op zijn fiets als bezemwagen fungeerde. Walk of shame people, walk of shame… Dat werkt natuurlijk niet mee, maar toch geef ik het niet op. Ik wil dat fijne gevoel terug dat ik van hardlopen krijg. Dus mochten jullie nog tips hebben, laat het me weten!